Transgenders en genderdysforie

In het supplement van de edele krant Trouw 'Tijd' (10 oktober 2015) staat een groot artikel over kinderen, die zeker weten, dat ze in het verkeerde lichaam zijn geboren, kortuit transgenders genoemd. Inzake deze problematiek begeven wij ons op het gebied van de zielkunde en de biologie. In het bewuste artikel komen drie jonge mensen aan het woord, namelijk Lynn, Amy en Bas. Respectievelijk 15, 15 en 14 jaar. Dat is best behoorlijk jong, zou je denken, maar er gaat heel wat leed aan vooraf, voordat ze uit de kast komen en de definitieve keuze maken. Op de homoseksuele mens rust her en der nog steeds een groot taboe, maar voor de transgendermens geldt dat in overtreffende trap. Dát is voor de gemiddelde mens al helemaal niet meer te begrijpen/behappen. Niet iedereen heeft het lijvige werk van Carl Gustav Jung gelezen, met een prominent deel over anima en animus, al zou dat wel verplichte kost moeten zijn, als het aan mij ligt. Ieder mens heeft zowel mannelijke als vrouwelijke kanten (yin en yang) en de uiterlijke sexe-kenmerken zijn dan ook grotendeels misleidend, want je kunt een supervrouwelijke kerel met weelderig borsthaar tegenkomen of een supermannelijke vrouw met de meest vrouwelijke, sexy uitstraling. Niets is wat het lijkt en schijn bedriegt. Beoordeel een boek niet om zijn omslag.

In een onlangs uitgezonden documentaire over transgenders zag ik hoe deze groep binnen de homo-emancipatie grotendeels vergeten is. Het is een ondergesneeuwde subgroep, die met specifieke problemen tot acceptatie worstelt. Veel homo's vinden deze mensen zelfs een rariteit binnen hun gemeenschap. Over overdiscriminatie gesproken. De transgenders kiezen juist heel moedig en tegen elke tegenstroom in voor hun ware zielstoestand. Lynn heette vroeger Lars en ze heeft haar hele school verteld, dat ze liever een meisje is. Ze was toen zeven jaar en ze kreeg enkel positieve reacties. Bovendien heeft ze het geluk van bijzonder invoelende ouders. Ze wil later heel graag kinderen, maar een baarmoeder zit er niet in. Adoptie-ouder dan maar.

Amy heette vroeger Kay en nadat zij op school vertelde, dat ze zich een meisje voelde, werd zij helaas wel erg verschrikkelijk gepest. Door dat gemene pesten besloot zij weer als jongen door te gaan. Ze verhuisde naar Nijkerkerveen en ze raakte in een diepe depressie. Toch is ze opnieuw uit de kast gekomen en kan een opmerking als 'Kijk! Een jongen met tieten!' haar niet echt meer raken. Haar vader weigerde schriftelijke toestemming voor de genderkliniek van het VU medisch centrum. Dat zij hem niet meer ziet, doet haar veel pijn. Ze mag niet roken, niet drinken en ze moet veel zuivelproducten drinken, maar dat heeft ze er graag voor over. Amy is bi-seksueel, dus kan ze ook via een vrouwelijke partner en een zaaddonor moeder worden.

Bas was vroeger een meisje, maar als kind al zeer jongensachtig. Hij wilde geen meisjeskleren dragen, hij klom in de hoogste bomen en hij vocht graag met stokken. Hij zei altijd tegen anderen dat hij liever een jongen wilde zijn. Hij vertelde zijn moeder Hanneke dat hij zichzelf een jongen in een meisjeslichaam voelde. De jongensonderbroeken zaten hem veel lekkerder tegen het lijf. Zijn coming-out op zijn school is uitstekend begeleid door een medewerker van Transvisie Zorg en de leerkrachten van de basisschool. Een videofilm over genderdysforie werd met groot applaus ontvangen. Iedereen was positief en hij mocht zich bij gymnastiek met de jongens omkleden en naar het jongenstoilet. Soms is de overgang nog wat wennen, maar eind 2015 begint hij met mannelijke hormonen en hoopt hij op een zwaardere stem, gezichtsbeharing en meer spieren. Hij hoopt vanaf zijn achttiende staand te kunnen plassen, wat hem geweldig lijkt.

Schrijver: Joanan Rutgers, 15 oktober 2015

Geplaatst in de categorie: lichaam