Ineens is er een gezicht bij "de vluchteling"
Een wijklunch werd er georganiseerd, voor mensen die alleen zijn, of voor mensen die het gewoon gezellig vinden met meer mensen aan tafel te zitten. Wij hadden dat nog niet eerder gedaan en zouden bijna de uitnodiging weggooien, maar besloten toch het er eens op te wagen.
Twaalf uur werden we verwacht, het was niet druk, een paar afbellers vanwege de regenbuien maar het groepje dat er zat was gezellig, van alles wat. Op de valreep komen twee mensen, een vrouw en een donkere jongen nog aangeschoven, afspraak in het ziekenhuis was uitgelopen.
Geen punt, er was voldoende te eten, ik zit recht tegenover de jonge knaap en zijn spierwitte gebit valt me op; natuurlijk hoor ik iedereen denken, een donker persoon heeft altijd wittere tanden, maar deze knul had spierwitte rechtstaande tanden, hij zou absoluut zomaar in een tandpastareclame kunnen, maar dat terzijde.
De jongen boeit me en ik vraag waar hij vandaan komt, Eritrea, zegt hij en dan volgt het relaas, zeg maar horror-verhaal over de vlucht van daar- naar hier. Eén broer zit in Verweggistan, een vader in Kaboel, een broer in Duitsland en hij hier in Capelle op een flatje van slechts 1 kamer. Da's genoeg natuurlijk.
Hij is hier al twee jaar, bezig met een inburgeringscursus, wil werken maar er is geen werk voor hem, intussen vertelt hij over de vlucht, samen met zijn moeder, een vlucht die € 6000 kostte...zonder eten, amper drinken en dan na op Lesbos gezeten te hebben, gevaren in wankele bootjes, gelopen in Libië, terechtgekomen in Duitsland met als eindpunt Nederland en tenslotte woonachtig in Capelle aan den IJssel.
En weet je: ik kijk journaals, zie de dode baby's op het strand, de bootjes die de naam bootjes niet mogen dragen, zie de tentjes, de armoe en dan die knul, van negentien jaar, met zijn spierwitte gebit, zijn lieve voorkomen, zijn moeder een paar maanden in vrijheid gestorven. Ik keek TV, maar zag in de ogen van die jongen, wat een impact het gehad heeft.
Op 19-jarige leeftijd heeft hij meer meegemaakt dan ik me voor kan stellen, hij schoof aan, met een ander voor de wijklunch, als een alleen-eter, maakte indruk op me door zijn tanden maar zijn verhaal, waarbij diverse lachsalvo's klonken vanwege de verbastering van de taal, dat verhaal zit in mijn hoofd.
Ik hoop dat hij er de volgende keer weer bij zit, niet vanwege zijn tanden, alhoewel...maar meer, om hem te kunnen laten lachen, ik heb een gezicht gezien bij "de vluchteling".
casema.nlGeplaatst in de categorie: maatschappij
Gezicht
88
Geef je reactie op deze inzending:
Ik heb al heel vaak een liefdevolle blik van zogenaamde buitenlanders opgevangen en dat is me meer waard, dan de schijnheilige standaardgroeten van mijn Hollandse buurmannen/buurvrouwen.
Ware mensenliefde komt vaak uit onverwachtse hoeken.