GOOD GOOD GOOD GOOD VIBRATIONS

Het volgende zal menigeen bekend voorkomen.
Je begeeft je manhaftig naar het centrum van het stadje waar je woont. De VVV cadeaubon die je voor je verjaardag kreeg in een zijvakje van je schoudertas. Je hebt al meerdere keren op die manier het winkelcentrum bezocht, maar je geeft het niet op. Dit is je zoveelste poging. Je hoopt van harte dat je nu zult slagen. Al je hoop is nu gevestigd op ‘de Etos’. Die had je nog niet gehad.
Je komt met een flink aantal producten bij de toonbank en zet ze erop neer. Vergenoegd haal je de plastic cadeaukaart te voorschijn.
‘Jullie nemen toch VVV bonnen aan?’ zeg je opgelucht tegen de verkoopster. Deze kijkt je koeltjes aan.
‘Wij accepteren alleen papieren bonnen, mevrouw, geen plastic.’
Je voelt een diepe teleurstelling opkomen.
‘Nou zeg dat is ook wat, jeetje, je schuift wat producten terzijde. De verkoopster bevriest zowat.
‘Tja, in wezen heb ik het allemaal nodig, nou vooruit, ik betaal alles zo wel.’
Je haalt je pinpas uit je portemonnee en rekent af.

Toch nog maar even bij C&A kijken, naar oorbellen. Die kun je ook altijd wel gebruiken. Je hebt er al heel wat verloren ’s winters. Ze bleven hangen aan je sjaal of waaiden uit je oren.
Er hang niet veel soeps. Je besluit H&M nog eens te proberen.
Er hangen allemaal stekers en de gaatjes in je oren zijn in de loop der jaren gatén geworden, dus kun je alleen oorbellen met een haakje eraan kiezen. Vrijwel alles bij H&M, juist de leukste, hebben stekers. Het schiet maar niet op met je bon. Zou je hem ooit kwijt kunnen ergens? Je besluit nog eens naar de wereldhavenstad te gaan waar de winkels groter zijn en veel meer keus bieden.
Je gaat jezelf troosten met een koffiespecialiteit en een stuk gebak bij de HEMA. Daarna pak je de metro naar huis. Oh ja, je hebt nog kleine batterijtjes nodig.
Je hebt een voorbeeld bij je. Dat zit ook in je tas. Je stapt uit en begeeft je naar ‘de Blokker’.

Daar gearriveerd kun je het voorbeeldbatterijtje niet zo gauw vinden. Je graait in je tas, maar dat schiet niet op. Uiteindelijk leeg je de inhoud op de toonbank en ja hoor, hebbes! Deze keer vertoont de verkoopster een engelengeduld. Dat kan ze ook makkelijk opbrengen, want er is verder niemand in de winkel. De manager komt erbij.
‘Ja, die mevrouw is op zoek naar kleine batterijtjes.’
‘Waar zijn ze voor?’
Hij kijkt je vriendelijk aan.
‘Als u zegt waar ze voor zijn, kan ik u verder helpen.’
Je snuift wat en breng met moeite uit dat ze niet zo sterk hoeven te zijn. Ik bedoel natuurlijk duur.
‘Uh ja, uhhhhh, nou uhhhhh, tjaaa.’
Je geeft geen antwoord op zijn vraag. Zelfs na een derde poging van zijn kant, houd je je lippen stevig op elkaar. Inwendig borrelt een lach op en je pakt de voordeligste die nog altijd 4.50 euro kosten.
‘Deze zijn wel goed.’
Hij moest eens weten. Je rekent af en weet net snel genoeg weg te komen. Buiten moet je hardop lachen. Humor denk je, echt humor dit. Je blijft lachen tot je je huis binnenstapt en het hele verhaal aan je echtgenoot vertelt. Deze schudt meesmuilend zijn hoofd en kijkt je meewarig aan.
Ja, zeg, je kon hem toch niet vertellen waarvoor je ze nodig had, zelfs het woord massagestaaf ging je te ver.
‘Je had toch kunnen zeggen dat gaat u niet aan, meneer.’
Nee, zo bruut en hardvochtig zou je nooit kunnen zijn.
‘Trouwens, had het maar aan mij gevraagd, ik heb nog twaalf van die dingen liggen.’
De echtgenoot schudt nogmaals meewarig zijn hoofd ten teken dat hiermee de kous af is wat hem betreft en buigt zich weer over zijn toetsenbord.
Jouw dag is weer goed.