Inloggen
voeg je column toe

Columns

Twee dringende kwesties

In de documentaire van 'De Monitor' op 3 april 2018 ging het over de permanente verhuur op campings, wat tot verbijsterende openbaringen inzake de gemeenteraden van diverse steden leidde.
De uitzending spitste zich voornamelijk toe op camping 'De Oude Boomgaard' in Nunspeet, waar een groot deel van de huurders permanent verblijft. Door de huidige woningnood is dat een logisch gevolg, maar alles wat logisch is, wordt niet door iedereen getolereerd.

Er komt een vrouw aan het woord, die een 40-urige baan heeft en twee honden. Ze kon geen geschikte huurwoning vinden en dus verwees de gemeente haar naar de camping door, waar ze nu permanent woont. De ramen heeft ze afgeplakt met ondoorzichtige materie, zodat eventuele ambtenaren niet naar binnen kunnen loeren, op jacht naar kenmerken van permanente bewoning.
De burgemeester van Nunspeet komt ook aan het woord, terwijl hij trots over een plein met marktkramen flaneert. Hij maakt zich zorgen over de inkomsten van toeristen, die door die permanente bewoners worden weggejaagd, zegt hij. Eerst stuurt de gemeente zelf dakloze mensen naar de camping en nu ze volgens hen toch te lastig worden, willen ze hen uit die camping verdrijven. Dit riekt naar willekeurig barbarisme uit eigengewin, want uit een puur economisch belang.

De vader en de zoon, die de camping runnen, bevinden zich inmiddels op glad ijs, omdat hen veel boetegeld boven het hoofd hangt. Wanneer dat wordt uitgevoerd, zijn ze direct failliet. Deze dreigbrieven liggen als een tijdbom in een lade. Op die manier heeft de gemeente de campinghouders in de houdgreep en doen ze aan psychologische oorlogsvoering. Terwijl ze zelf hebben meegewerkt aan die permanente bewoning van vakantiewoningen.

Door een groot gebrek aan veelal goedkope huurwoningen is er een jarenlange wachttijdsperiode en zoeken mensen andere oplossingen. Het kraken van woningen en gebouwen is inmiddels weer flink gestegen en ook dat is een logische reactie op de krappe woningmarkt. Dat allochtone vluchtelingen vaak voorrang zouden krijgen bij het krijgen van een huurwoning steekt vele mensen. Dat gemeenteraadsleden zich moeilijk kunnen voorstellen hoe het is om geen woning te kunnen bemachtigen, is ook een flinke angel in het geheel aan frustraties. Zij gaan na vijf uur weer lekker naar hun gerieflijke koopwoningen om kogelbiefstuk met pepersaus te eten. De politici schermen er ook mee, dat er flink bijgebouwd moet worden, maar is daar het geld wel voor? En gaan ze wel goedkope huurwoningen laten bouwen? Worden het niet gewoon dure huurwoningen en koopwoningen? Die kans is groot gezien het politiek socialistische verval en bouwondernemingen, die ook voor het grote graaiwerk gaan.

Toch is er een lichte kentering zichtbaar, want de gemeente Nunspeet gedoogd binnenkort, dat er zo'n 25 campingwoningen voor een jaar gehuurd mogen worden. Laat ze in dat jaar dan maar aan de rand van Nunspeet kleine, betaalbare, sociale woningen gaan bouwen. 25 per jaar moet toch mogelijk zijn. En spotgoedkope bungalowtenten op de weilanden van boeren vind ik ook wel een optie.

In Nieuwsuur zag ik een reportage over de grensrivier Evros tussen Turkije en Griekenland. In Turkije zitten zo'n 3,5 miljoen Syrische vluchtelingen, die als tweederangsburgers worden bejegend. De vluchtelingen wagen de oversteek naar Griekenland, ook de tegenstanders van Erdogan's regime. Velen halen de overkant niet, omdat de boot te zwaar beladen is en omkiepert. Daarna worden ze door de sterke stroming meegesleurd en velen kunnen niet eens zwemmen. Zo'n oversteek is uiterst riskant en onverantwoord, maar toch doen ze het, omdat de vrijheid en een beter leven enorm lokt.
De rivier Evros is momenteel dé weg naar het vrije Westen en de welvaart, nodige zorg en menswaardigheid. Er kwam een priester aan het woord en die liet ruim honderd graven zien van mensen, die de oversteek niet hebben overleefd. Hij zei: 'Soms halen ze de overkant wel, maar omdat ze doorweekt en uitgeput zijn en het koud is, vriezen ze dood!'. Velen zijn onherkenbaar, wanneer ze worden gevonden.
Een mortuariummedewerker bewaart op waardige wijze de sieraden van de overledenen, opdat ze ooit herkend zullen worden. Hij verzamelt ook DNA.

Het lijkt allemaal nog triester dan op het eiland Lesbos te zijn, waar veel meer hulpverlening klaar stond. Het is dan ook een tamelijk lange rivier. Syrië ligt grotendeels in puin. We zijn nu wel klaar met die zinloze destructie. Genoeg primitieve woede geuit, genoeg onschuldig bloed gevloeid. Tijd voor de wederopbouw lijkt mij. Er kleeft ontzettend veel bloed aan de draculahanden van die bloedhond Assad. Soms kun je een walgelijke dictator maar beter even het idee geven, dat hij gerespecteerd wordt, ook al weet je in godsnaam niet waarom, maar dat is dan uit strategisch oogpunt. De boel tot bedaren brengen, heet dat. De agressor tijdelijk sussen om la dolce vita weer mogelijk te maken. Syrië weer aantrekkelijk maken voor de vele, gevluchte Syriërs, zodat ze hun homeland weer kunnen opbouwen tot een menswaardige woonomgeving met de rijke waarden van vanouds.

'War is over!', zong John Lennon zo schoon en welgemeend. Er valt in feite ook niets meer kapot te maken. Het was een nachtmerrie. Het is meer dan genoeg geweest om elkaar zo'n verschrikkelijke pijn te doen. Er moeten geen lieve mensen meer sneuvelen door op hachelijke wijze te proberen de Evros over te steken. Het is de hoogste tijd voor een massale terugtocht. Zonder bang te hoeven zijn voor goddeloze killers.

Schrijver: Joanan Rutgers, 4 april 2018


Geplaatst in de categorie: actualiteit

4.0 met 2 stemmen 72



Er is 1 reactie op deze inzending:

Naam:
Karel Jong
Datum:
4 april 2018
Columns die ook de actualiteit 'pakken' hebben hier altijd mijn belangstelling.
Twee schrijnende kwesties. Binnen onze grenzen een volkomen falend beleid op gebied van volkshuisvesting. Dat huisvesten van volk bestaat al niet eens meer. Inmiddels een grote knoeiboel van tekorten, krankzinnige huurprijzen, opkopers van panden en laat maar waaien. De overheid wantrouwt burgers niet alleen. Maar zorgt voor bezopen woonlasten en geen dak boven de hoofden.

De ellende over de grenzen beschrijft Joanan volgens mij goed en scherp. De woede, het mensen over de kling jagen, het is onbegrijpelijk. De leiders van landen en groepen schaken, terwijl de stukken van het bord vliegen. Inderdaad: hoog tijd voor wederopbouw daar.

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)