Aangenaam. Jan Palsbroek is de naam.
Mijn moeder was 46 en mijn vader 55 toen ik geboren werd. Ik was een nakomertje en mijn ouders hadden er niet meer op gerekend. Er waren mij al negen voor gegaan waarvan de jongste 12 was bij mijn geboorte. Dus dat was wel even schrikken voor ze.
Ik ben nu zelf 57 en mijn beide ouders en ook zeven van mijn broers en zussen zijn reeds overleden. Mijn jeugd was een mengeling van twee werelden. Thuis zat ik eigenlijk in een bejaardentehuis en op school leefde ik min of meer in de “normale” wereld. Je paste je gedrag aan als een kameleon al naar gelang in welke wereld je je bevond. Niet dat m’n ouders slecht voor me waren maar het ontbrak ze totaal aan enig inzicht hoe een kind zich in hun vergrijsde omgeving voelde. Eigenlijk was het een open gevangenis.
Toen ik 15 was, was mijn vader 70 en mijn moeder 61. In die tijd waren m’n broers en zussen allang het huis uit zodat ik als enig kind was overgebleven met een stel bejaarden. In huis struikelde ik geregeld over de rollators en andere hulpmiddelen. Ik had nog één geluk. De trap kwamen ze niet meer op dus de bovenverdieping was helemaal mij. Verder werd het leed enigszins verzacht toen ze beiden nogal slechthorend werden. Eindelijk kon ik de volumeknop van de muziekinstallatie behoorlijk opendraaien. Maar ja twee jaar later werd mijn vader wel echt slecht ter been en mijn moeder kon alle normale huishoudelijke werkzaamheden niet meer aan. Hielpen deed ik ze uit principe niet. Ze zoeken het maar uit dacht ik. Gevolg was wel dat het eten koken er vaak bij inschoot bij mijn moeder en dan zag ik ze weer futloos aan de keukentafel zitten met een droge boterham van 3 dagen oud. Gelukkig was er een cafetaria om de hoek en kon ik altijd wel wat geld “lenen” uit een potje om in mijn eigen behoefte te voorzien. Dat lekkers nam ik natuurlijk niet mee naar huis want al waren ze half doof, ruiken konden ze nog wel en ik had geen zin om ook maar iets met ze te delen.
Mijn broers en zussen zag je hooguit bij een verjaardag eens verschijnen. Die hadden zo hun eigen gedoe en bemoeiden zich wijselijk zo min mogelijk met hun ouders.
Het waren beste mensen hoor mijn ouders maar ja bejaarden horen te verkassen naar bejaardentehuis als ze tot last worden. Ik had meer ellende dan plezier van ze. Ik was dan ook erg opgelucht toen ze binnen een periode van drie weken allebei, zowel letterlijk als figuurlijk, de pijp uit gingen. Opgelucht zult u zeggen…ja zeer opgelucht.
Het huis mocht ik voorlopig in blijven wonen van mijn broers en zussen. Ik heb het wat opgeknapt. Een verfje en wat nieuwe meubeltjes deden wonderen. Eindelijk kon ik eens aan mezelf denken. Na mijn ellendige jeugd kon ik de moed nooit opbrengen om te trouwen. Maar onlangs heb ik toch een leuk vrouwtje van 32 uit het dorp aan de haak weten te slaan. Verleden week bij de dokter geweest...en wat bleek …ja ze is zwanger. Op mijn 58ste word ik eindelijk vader.
Ik hoop dat ik nog lang van mijn kind(eren) mag genieten.
Geplaatst in de categorie: familie