Raak je eraan gewend?
Mijn antwoord op de titel is: 'JA'!
Waarom? Omdat het een gewoonte is om huislijke ruzies aan te horen. Bek dicht, werd er dan gezegd.
Ik had als kind ADHD en dan praat ik over de jaren '60. ADHD werd toen gezien als hyperactief en zéér onuitstaanbaar. Mijn moeder kon mij niet aan en sloeg mij regelmatig.
Mijn vader was leraar en kon de klas niet aan, dus hij kwam regelmatig gefrustreerd thuis. Als ik dan wat uitgehaald had, kreeg ik alsnog een pak op mijn donder. 'Wat heb je nu weer uitgevreten?', jij kreng!
Het is weleens zo geweest dat ik in een hoekje gedreven werd, letterlijk, en dan kreeg ik slaag, van de ene muur tot de andere muur, totdat ik sterretjes zag. En ik kon de kracht nog opbrengen om te zeggen: "ga maar door, ga maar door...".
Ik pijnigde mezelf, het interesseerde me niet meer, het was tóch elke dag hetzelfde. Toch kwam mijn moeder er tussen, zo van, nu is het genoeg.
Half bewusteloos zat ik op de grond en ze lieten me zo zitten.
Want mijn ouders kregen weer ruzie en ze zagen mij niet eens zitten!
Een beetje bijgekomen kon ik nog de trap naar boven gaan, naar mijn slaapkamer om neer te ploffen op mijn bed.
Ondanks mijn ADHD viel ik in slaap, tot mijn grote verbazing, want ik was een jaar of 6. Tot etenstijd, want dan moest ik weer aan tafel, om te eten.
Kotsmisselijk zat ik wat naar binnen te krijgen en ging na de maaltijd weer naar boven.
Niemand zag mij en ik had daar dan ook geen behoefte aan.
Wordt vervolgd.
Geplaatst in de categorie: woede
Je ADHD was bij lange na het ergste niet, arm kind!...