Nunspeetse herinneringen

Iedere keer wanneer ik mijn ouders in Nunspeet bezocht liep ik eerst via de lange F.A. Molijnlaan, die een groot gedeelte parallel aan de spoorbaan loopt.
Omdat ik gelezen had dat de schrijver Nescio die laan ook vaak bewandeld had, liep ik voor mijn gevoel steeds regelrecht de literatuur binnen. Dat feit gaf die laan een extra cachet. De bedenker van Japie de uitvreter had daar voorheen ook gelopen. Van die gedachte werd ik blij. De literatuur kwam ineens heel dicht bij. Net als die treinbrug vlak voor Zwolle, waar Japie vanaf is gestapt, die ze nu een vrolijke kleur hebben gegeven om zijn imago wat op te vijzelen.

Mijn ouders gingen, nadat mijn vader in Voorthuizen met emeritaat ging door een tia, in een riant rijtjeshuis aan de Vlaanderenlaan in Nunspeet wonen. Aan de voorkant stond een mooie, witte berk. De wandelingen gingen langs Camping De Witte Wieven, waar veel vakantiehuisjes illegaal het hele jaar door werden bewoond. Mijn ouders hadden hun vakantiehuisje in Ermelo inmiddels verkocht, omdat ze nu permanent in een vakantieoord woonden. In dat vakantiehuisje had ik ooit nog drie dagen gemediteerd om te beslissen of ik het klooster in zou gaan en ik had daar één nacht met een priester/talenwonder in bed geslapen. Toen ik een poster van Martine Bijl zag, zei ik enthousiast 'Zullen we daar vanavond naar toe gaan!' Dat was tegen zijn verkeerde been. We wandelden vaak rond de Zandenplas, een behoorlijk grote zwemvijver met speelse wandelpaadjes rondom. Ik heb er met mijn jongste broer nog in gezwommen. Verderop in het bos staat een rondvormig boshuis op iets van een terp, die vanuit de trein heel even te zien is. Een kleine uitvoering van het Adelaarsnest van Hitler, dacht ik altijd. Via twee hekken gingen we de spoorlijn over lopen. Goed uitkijken natuurlijk. Het spookstationnetje van Hulshorst fascineert me nog steeds, omdat er nooit meer een trein zal stoppen en omdat Gerrit Achterberg het in een mooi gedicht vereeuwigd heeft. In Hierden zat ik twee weken bij de Norbertijnen en met die reeds genoemde priester ging ik pootje baden in de heldere, Hierdensche beek.

Het was in Nunspeet, dat mijn jongste broer ontdekte, dat mijn vader homoseksueel was. Hij was zelf weer eens psychisch ontspoord en tijdens een dieptegesprek zei hij: 'Er klopt hier iets niet, ik weet niet wat, maar het zit bij u!', kijkend naar onze vader. Daarna brak mijn vader en kon hij zijn levenslange geheim niet langer voor zich houden. Hij was van plan om het ons nooit te vertellen, maar door alles wat er met hem en zijn zoons was gebeurd, durfde hij eindelijk open kaart te spelen en wist hij zichzelf daar eindelijk mee te bevrijden. In zijn tijd werd homoseksualiteit nog als een ziekte gezien, als iets wat te genezen viel. Zijn vader en een psychiater hadden hem dat wijs gemaakt. Op een paranormale avond in Harlingen kreeg het medium contact met zijn vader en was de boodschap, dat zijn vader hem begrepen heeft en hem om vergeving vroeg.
Ik herinner me een brief van mijn vader, waarin hij zeg maar uit de kast kwam. We hebben er uren over gesproken en de puzzel viel in elkaar. Het was daarna net alsof zijn hoofd extra veel licht uitstraalde als hij ontspannen lachte. Mijn ouders gingen in Apeldoorn naar de stichting Orpheus om deelgenoten te ontmoeten en om elkaar te helpen. Dat is voor beiden heel heilzaam geweest. Er zijn zelfs hulpgroepen voor kinderen van homoseksuele ouders of één homoseksuele ouder.
Zijn opleiding als dominee had er ook voor gezorgd, dat zijn homofiele aard onderdrukt bleef. Zijn vaders opmerking 'Als je homofiel bent, kun je nooit dominee worden!' had er ook ingehakt. Dus verborg hij het zoveel mogelijk en was hij continu bang dat het zou uitkomen. Dat verklaarde zijn enorme spanningen en soms plotselinge uitbarstingen. Geen wonder immers, je ware aard onderdrukken, is immers om gek van te worden.

Toch ben ik blij dat hij volgens de standaard gang van zaken voor mijn moeder heeft gekozen, want anders waren mijn broers en ik er nooit geweest, althans niet als zodanig. En alleen mijn moeder heeft hem echt gekend, zei hij, wat de belangrijkheid van mijn moeder voor hem eenmaal en andermaal onderstreept. Homo's hebben altijd iets speciaals met moederfiguren zoals de Zangeres Zonder Naam en Willeke Alberti. Mijn vader is wel eens in het Zwolse bos gedoken, ik ben wel eens op een Haagse hoer gedoken. Het zou wat.

Ik herinner me dat ik in het koopcentrum van Nunspeet graag Vietnamese loempia's kocht met zoete of hete sambal. In die tijd dacht ik nog niet na over verkeerde vetten. Ik herinner me waxinelichtjes bij de Dorpskerk, wat een prettig mystieke sfeer teweeg bracht. Ik at ook altijd een verse haring met uitjes, waar je in principe op kunt leven. Tijdens een busreis door Nunspeet kwam ik een jonge deerne tegen en we raakten aan de praat. Ik ging zomaar met haar mee naar haar ouderlijke woning en voor dat ik het wist zat ik bij haar op haar slaapkamer. Ze ging zichzelf opeens zeer schaars kleden en ze stond te tutten voor de passpiegel. Ik begreep er allemaal niets van, maar ik had natuurlijk moeten toeslaan, wat ik uit verbazing niet deed. In gedachten zag ik die dikke pa van haar al met een broodmes de trap op stormen. Ik bleef verstijfd zitten en ik loerde als een uilskuiken naar haar uitdagende bevalligheid. Het was één grote flop voor haar, maar wat wil je, ik kende haar nauwelijks. Voor mij was de nood nou ook weer niet zo hoog. Ik heb keurig afscheid genomen en haar nooit weer gezien.

Nunspeet homoseksual homoseksualiteit Nescio

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.3 met 6 stemmen 104