Inloggen
voeg je autobiografie toe

Autobiografieen

Desolaat statement

“Het is wel leuk werk hoor. En wat voor werk doe jij?”
De chattende dichter had opnieuw gevraagd naar mijn werk. Ik had hem al uitgelegd wat ik op een doordeweekse dag zoal deed, maar hij vroeg het opnieuw.
“Ik heb geen betaalde baan”, antwoordde ik, terwijl ik merkte dat ik er toch onrustig van werd.
Ik besloot het chatgesprek voorlopig maar even te negeren.
Het was op de dag af precies zeventien jaar geleden dat Peter overleed.
Peter had het, in de maanden voor zijn overlijden, er dikwijls over dat een kunstenaar een statement moest maken. Hij ging daar uitvoerig op in, maar ik begreep maar gedeeltelijk waar hij het over had.

Later, toen ik terecht was gekomen in een kunstenaarscollectief voor mensen met een psychiatrische achtergrond en ik volop aan het schilderen was, vroeg ik me dikwijls af welk statement ik zelf wilde maken met mijn kleurrijke schilderwerken. Ik had een twintigtal werken bij de kunstuitleen, die redelijk vaak werden verhuurd. Ik kocht van het verdiende geld weer nieuw schildersmateriaal.
Ik vond het leuk om me uit te leven met verf. Het was een mooie ontsnapping om niet met mijn persoonlijke zorgen om te gaan.

Emma Petronella had zich helemaal teruggetrokken in de danszaal in Utrecht, die als woonruimte was ingericht. De rest van het huis was verkocht, omdat ze geen geld meer had.
In de danszaal stond een enorme houten kast, daarin zaten haar kleren, haar muziekverzameling en boeken achter glazen deuren. Ze had een kleine keuken en een kleine badkamer. En een grote koepel op het dak waar veel licht doorheen viel.

Ik woonde in een nare woning in de Baarsjes in Amsterdam West. Eerst had ik overlast door een drugsbende, later door een ziekelijke man met jonge kinderen. Ik begon met huisjes te schilderen. Simpele droomhuisjes die in mijn fantasiewereld konden bestaan. Mijn statement was de droomwereld, verder had ik niet veel over het leven te vertellen. Het was een desolaat statement van een man die houvast in het leven zocht.

Mijn toenmalige vriendin en grote liefde Ella Fiona zat op de kunstacademie. De verf was daar goedkoper en via haar kocht ik de verf in.
Ze studeerde af in 1997 aan de Gerrit Rietveld Academie in Amsterdam. Het jaar daarop ging ze in Groningen studeren. Er was een einde aan onze relatie van negen jaar gekomen. Ik miste haar verschrikkelijk.

Ik ging portretten schilderen, tamelijk abstracte portretten. Ik liet me inspireren door mensen die ik op straat zag en door foto's op oude elpeehoezen. Ik ging steeds vaker op linnen schilderen en nog maar weinig op papier. Ik werd uitgenodigd om in een grote eetgelegenheid in Amsterdam te exposeren met een selectie van mijn portretten. Ik verkocht er een portretje, een gezicht met de titel: “ De vertwijfeling.”
Ik kocht van het geld nieuw materiaal om te schilderen. Ik schreef soms flarden van mijn gedachten op papier. In een van de korte verhalen kwam voor het eerst de naam voor die ik later ging gebruiken als mijn belangrijkste schrijversnaam.

“Dat kan natuurlijk ook. Je bent al druk bezig met al je creatieve activiteiten.“

Het antwoord van de chattende dichter was enigszins geruststellend. Ik had hem nog niets verteld over mijn psychiatrische verleden en ook nog niets over mijn zorgen van vandaag de dag.
Er waren nog vier volle dagen te gaan voor de kennismaking met twee nieuwe hulpverleners.
Ik vroeg me af of ik de kerstdagen met mijn ex wilde doorbrengen. Er waren de laatste tijd veel spanningen tussen ons. Ik was aanhankelijk en zocht genegenheid bij haar, maar zij wilde er niets van weten. Ze maakte wrede grappen over mijn zoektocht naar mannelijke schoonheid.

Ik had gemengde gevoelens over de afspraak op donderdag 22 december bij Mentrum. Eigenlijk had ik niets te klagen over het feit dat er twee mensen klaar stonden om me te helpen met mijn problemen, maar toch was er nog achterdocht. Wat als ik er van in de war zou raken of als ik het geen sympathieke mensen vond? En in hoeverre zouden ze mij kunnen helpen? Er zat niets anders op dan weer naar dat lelijke gebouw gaan en laten merken dat ik openstond voor hulp, want waarom had ik anders hulp gezocht?

Het leven kon me verschrikkelijk tegenzitten, maar zodra ik er een kier waar licht doorheen zag komen, was ik niet meer te houden.

Schrijver: Bjarne Gosse, 18 december 2016


Geplaatst in de categorie: individu

4.5 met 4 stemmen 66



Er is 1 reactie op deze inzending:

Naam:
Jacob van Schaijk
Datum:
18 december 2016
Die onopgesmukte en heldere taal, daar hou ik van. En de tekening vind ik echt mooi. Naar mijn gevoel getekend in de stijl waarin je schrijft.

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)