Stemmingswisselingen
“Waarschijnlijk is het dan slechts stilte die ons de innerlijke vrede brengt. Mensen worden regelmatig gekleineerd wanneer ze naïef zijn, en zelfs naïeve mensen zijn in staat de ander de belazeren, wanneer ze in hun onschuld geen oog hebben voor het lijden van andere mensen.”
Het was een van de citaten die Emma Petronella in mijn Hector Havermout schrift geschreven had met de rode inkt van een blauwe ganzenveer. Stiekem was ze in mijn kamer geslopen en ongevraagd had ze mijn schrift gelezen en van haar erudiete aantekeningen voorzien.
Ik had het schrift al die jaren bewaard en las er soms nog in. Eigenlijk alleen de aantekeningen van Emma Petronella, want de inkt die ik had gebruikt was van zo een slechte kwaliteit geweest, dat mijn eigen woorden niet meer waren te lezen.
Door mijn persoonlijke problemen was ik het contact met collega-schrijvers verloren.
Ik stelde me een schrijversgilde voor met voorgeprogrammeerde mensen die alleen maar schreven om te schrijven en geen enkele intentie hadden om de werkelijkheid te overleven, maar toen ik me realiseerde dat mijn casemanager van de geestelijke gezondheidszorg met haar Belgische achtergrond niet eens de moeite had genomen om mijn, aan haar gegeven door mij geschreven, gedichtenbundel te lezen, voelde ik me nietiger dan ooit, alsof mijn bestaan geen andere bedoeling had dan de dagelijkse stoelgang, de spijsvertering en het nadenken over ongenaakbare lust en de dood. Ik werd er doodongelukkig van dat ik mijn genegenheid met niemand kon delen.
De hosselende mannen uit verre landen had ik uit mijn sociale media bestand verwijderd. Ik kreeg er een onbehagelijk gevoel door, want als ze plotseling wel weer aardig zouden gaan doen, zou dat alleen maar zijn omdat ze opnieuw geld roken en verder geen belangstelling meer hadden voor mijn gevoelens. Ik had er begrip voor getoond omdat ik hun situatie begreep, maar ze hadden verder niets aan dat begrip, want het was hen niet om begrip te doen, maar om geld. Ze zochten slechts vriendschap die iets op zou leveren, want anders was het alleen maar verveling, een mentaliteit die ze overigens deelden met vele andere mensen, want ik werd ook benaderd door jongelingen die zich aanboden voor directe seks.
Mike 18 jaar, beeldschone profiel foto: “hé lieve Bjarne”
Bjarne: “Hoi Mike“ Mike: “hoe is het lieve Bjarne”
Bjarne: “goed, met jou?“ Mike: “niet zo goed,ik heb geld nodig”
Bjarne: “ vertel?” Mike: “ik heb een voorstel”
Bjarne: “en” Mike: “ ik pijp jou en slik je zaad voor 15 euro “
Bjarne: “ben je homo?”
Helaas is deze persoon geen lid meer van onze datingsite. Hopelijk komt Mike nog eens terug!
Ella Fiona had me opnieuw de les gelezen over mijn roekeloze gedrag van tweede paasochtend. Het verveelde me. Ik was baas over mijn eigen leven. Niet het eigendom van een ex-vriendin of het gedragsslaafje van de geestelijke hulpverlening. Ik moest mijn eigen grenzen nog beter gaan bewaken, want van de bezoekjes aan de casemanager, waar ik totaal niet mee kon communiceren, hield ik allerlei nieuwe nerveuze tics over. Ik moest braken tijdens het praten en probeerde mijn hoofd in de hoogte te draaien. Heel akelige gebeurtenissen, vooral als ze nieuw waren en niet voorkwamen voordat ik met deze hopeloze geestelijke gezondheid contacten begon. Ik nam me voor om het a.s. maandag aan de psychologe voor te leggen en haar te zeggen dat ik niet meer met deze vrouw verder wilde, omdat ze totaal niet aanvoelde hoe een gesprek op een voor een cliënt aangename manier kon verlopen, en over me ging praten waar ik zelf bij zat, alsof ze niet met mij, maar over mij tegen mij aan zat te praten, om mij het gevoel te geven dat ze heel belangrijk was, terwijl ze me totaal niet kon boeien met haar afstandelijke, meneer dit, meneer dat, gedrag.
Het was weer nacht, een stille nacht in Amsterdam. Een kort chatgesprek bracht me even terug in de werkelijkheid:
Verwijderd lid: “Hoi” Bjarne Gosse: “hoi”
Verwijderd lid: “Heb je foto van je lul” Bjarne Gosse: “nee jij?”
Verwijderd lid is helaas geen lid meer van onze datingsite. Misschien komt verwijderd lid nog eens terug!
Het was de zoveelste jongeling in een lange reeks die tijdens de donkerste uren van de duisternacht mijn chatpagina kwam bezoeken met het verzoek om een foto van mijn jonge door de tijd vertrouwde heer, die ik nodig had om op mezelf te passen.
Ik werd er wel nieuwsgierig van, maar als ze in de gaten kregen dat ik niet hapte, verwijderden ze snel hun profiel, waarschijnlijk uit schaamte, terwijl het op de datingsite voor volwassenen kennelijk heel normaal was om naar zulke foto's te vragen. Ik keek er niet meer van op, ik vond het leuk om even het gezicht te bekijken van zo'n jongeling die het kennelijk spannend vond om een intieme foto van een oudere meneer te bekijken, maar ik hield er meteen al rekening mee dat het de gebruikelijke bluf was, die ik van jonge mensen wel humoristisch vond, maar van mannen boven de veertig ziekelijk saai.
Ik had dan ook gebluft toen mijn hete lustgenoot van tweede paasochtend tijdens het voorspel in de chatsessie vroeg om een dergelijke foto, in de veronderstelling dat hij toch niet zou op komen dagen. Maar hij had eigenlijk overal een bijdehand antwoord op, en deed erg zijn best om mij als man te versieren. Ik was nog helemaal in de roes van mijn mislukte vriendschapspoging met mijn man uit Afrika, en hij, ik noemde hem voortaan K., was op een feest niet zo heel ver van mijn woning en had mij uitgekozen voor zijn eerste seksdate met een mannelijke lustpartner.
Het was allemaal in een roes gebeurd, een van de heftigste vrijpartijen van mijn leven, en het zorgde helaas ook voor stemmingswisselingen in de dagen erna.
Geplaatst in de categorie: welzijn
schrift
81
Geef je reactie op deze inzending: