De ontmaskerde Rus
In eerdere verhalen had ik kond gedaan van mijn e-mailuitwisseling met een Rus die zichzelf op de datingsite destijds “bescheiden man” had genoemd. Het was me opgevallen dat hij hard van stapel liep nadat ik hem twee door mezelf geschreven gedichten had gestuurd. Hij stuurde mij diverse foto’s van zichzelf en van de Russische omgeving waarin hij leefde. Hij had het vooral veel over zichzelf en het voor hem kennelijk onontkoombare feit dat hij de hele dag, en dikwijls ook tijdens de nacht, aan mij dacht en daar niet zelden erotische fantasieën bij had. Ik had daar open op geantwoord, meer vanuit het standpunt om een e-mailcorrespondentie te hebben dan met het idee hem op ideeën te brengen.
Toen hij aangaf dat hij aan niets anders dacht dan aan onze ontmoeting schreef ik hem na een aantal dagen wachten dat ik het verontrustend vond omdat we elkaar maar nog maar zo kort kenden.
Toen kreeg ik doodleuk een mailbericht waarin stond te lezen dat hij vroeg of hij in mijn woning op vakantie kon komen om elkaar beter te leren kennen. Hij had alles al kennelijk voor me ingevuld.
Drie mailtjes lang benadrukken dat hij helemaal stapel op me was en dan er van uitgaan dat hij een vakantieadres had voor homostad Amsterdam, op een manier geschreven dat hij er wel vanuit ging dat ik het daar helemaal mee eens moest zijn.
Het ging niet om mij, hij zocht een manier om zijn land te ontvluchten, er zou vast nog een addertje onder het gras zitten, dat ik geld voor zijn reis moest voorschieten, of dat hij hier in Amsterdam op zoek zou gaan naar een ander als het tussen ons niet klikte. Ik vond het zo onrealistisch en op drijfzand gebaseerd dat ik niet lang wachtte met antwoorden en hem vroeg of hij dat werkelijk dacht dat ik hem hier in huis van een vakantieadres zou voorzien.
Ik had hem sympathiek gevonden, maar dat was inmiddels voorbij, ik hield er niet van als mensen zo nadrukkelijk hun eigen behoeften op mij projecteerden. Ik had verliefd op hem kunnen worden, maar daar had ik geen zin meer in, hij had totaal langs mij heen gemaild en was er vanuit gegaan dat ik dezelfde gevoelens voor hem zou hebben terwijl ik hem nauwelijks kende.
Misschien was ik opnieuw onvoldoende duidelijk geweest met het aangeven van mijn grenzen en had ik hem niet moeten voeden door zo persoonlijk over mezelf te schrijven, maar ik was duidelijk genoeg geweest dat ik voorlopig alleen maar e-mail vrienden wilde zijn.
Ook dat was inmiddels onzeker, ik was er op de datingsite achtergekomen dat als mensen niet vonden waar ze zelf naar op zoek waren, het contact snel verwaterde of zelfs doodbloedde.
Ik had een vermoeden dat de ontmaskerde Rus niets meer van zich zou laten horen, nu ik hem duidelijk had gemaakt dat het me niet zinde. Bescheiden was hij zeker niet geweest, als hij bescheiden was zou hij meer rekening houden met de ander, en dat had hij niet gedaan door mij zo te bejegenen.
Behalve dat ik mijn onvrede over de hulpverlening had uitgesproken was ik ook over mijn eigen tekortkomingen na gaan denken. Waarom riep het zoveel angst bij me op? Was het omdat ik niet goed wist wat er van mij verwacht werd? Dacht ik te snel dat mensen hypocriet waren terwijl ze eigenlijk ook alleen maar vanuit hun eigen beleving spraken en reageerden?
Er kwam oud en onverwerkt verdriet naar boven, maar er was even dat lichtpuntje omdat een sympathieke wielrenner uit Limburg als eerste Nederlander de ronde van Italië had gewonnen door op magistrale wijze tijdens de afsluitende tijdrit als een koele kikker zijn ding te doen.
Geplaatst in de categorie: mannen