Inloggen
voeg je autobiografie toe

Autobiografieen

Brandend zand

“Ik heb even geslapen, wat moe, en jij?”
antwoordde ik op de vraag van Alex uit Venetië.
“Ik ben fijn, het is alleen dat ik verdrietig ben.”
“Waarom?” vroeg ik nieuwsgierig.

“Je weet ik ben momenteel op een reis naar Benin voor werk en ik werd verraden.
Ik heb een oude vriend, we deden onze training samen in Frankrijk, hij is een homo.
Hij contacteerde me voor de markt van een lidstaat in Benin, deze markt is om zonnepanelen te installeren op een grote openbare school in Benin, hij contacteerde me om het contract te ondertekenen, omdat hij geen diploma had om het contract te ondertekenen.
We bestudeerden het veld met het bespreken van de markt en we namen een voorschot door de bank te controleren; thuis aangekomen liet hij me begrijpen dat hij meer dan 70 procent van de winst kreeg. Dat weigerde ik omdat ik het merendeel van het werk moet doen en ik moet betalen voor de apparatuur en mankracht van de werknemers. Hij begreep het en ik kreeg excuses.
Om te vieren dat we de overname van onze markt voor elkaar hadden vroeg hij mij naar een club. Dan in een bar dronk hij met mij alcohol tot een punt waar ik niet meer controle had over hoeveel ik had gedronken. Hij liep weg met mijn tas, daarin zaten mijn identiteitskaart, mijn paspoort, mijn creditcard, mijn diploma en geld. Hij had echt misbruik gemaakt van mijn vertrouwen.
Ik schrijf u nu met tranen in mijn ogen”.
Om zijn verhaal kracht bij te zetten plaatste Alex een grote huilende emoticon op het Skype scherm.
Hij vroeg me of ik er nog was. Ik wachtte met antwoorden, ik vertrouwde het niet.

Een tijdje later vroeg ik voorzichtig:

“Gaat het?”
“Ik zit op dit ogenblik diep in de shit, zelfs eten wordt lastig”, antwoordde hij op het beeldscherm.
“Komt je vriend niet?“ vroeg ik aarzelend.
“Ik ga aangifte doen tegen hem bij de politie, hier is de pas waarmee ik aangifte kan doen.”
Hij stuurde me een pdf document op het scherm, ik besloot dat document niet te openen, want er bestond een kans dat er een virus in zat.
“Ik heb eindelijk contact met de ambassade, maar ik moet naar de hoofdstad om een vliegticket te krijgen. Ik ben nu uit de buurt van de hoofdstad, help me nu betalen voor voedsel en busticket naar de hoofdstad naar de ambassade. Ik zal u terugbetalen. Ik ben helemaal alleen op de wereld.
Ik heb niemand om nu te vertrouwen.”

De elektricien uit Venetië kwam met een vreemd verhaal op de proppen toen ik de zaterdagavond enigszins somber was omdat Max mij niet had geschreven vanuit zijn stad Kazan in Rusland.
Terwijl ik luisterde naar een oude hit van Anneke Grönloh, las ik de berichten op Skype nog eens na. Terwijl Anneke de laatste woorden van haar beroemde lied zong kwam er een mailbericht binnen.

Max uit Kazan schreef me dat hij op zaterdag de ramen had gelapt en dat hij voor zichzelf een grote pizza had besteld.


Zondag 27 augustus 2017, Amsterdam

Dag Max

Ik laat het ramen lappen graag aan mijn ex Ella Fiona over. Ik vind het heerlijk om naar haar te kijken als zij zo ijverig bezig is, maar ik mag haar niet meer in haar billen knijpen. Ik woon tegenover een pizzeria dus ik weet wel wat voor gevoel het geeft wanneer je een pizza bestelt.

Ik heb de hele middag op het balkon in de zon zitten tekenen. Vanochtend even in de stad gefietst in mijn korte broek. Ik vind het leuk om te tekenen, dan maak ik wat fantasiebomen en kan ik rustig nadenken over het leven.

Ik heb morgen een kennismaking met een man op een terras bij een museum in het park.
Hij is leraar beeldende vorming.

Bjarne

Schrijver: Bjarne Gosse, 27 augustus 2017


Geplaatst in de categorie: internet

4.5 met 2 stemmen 84



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)