Inloggen
voeg je autobiografie toe

Autobiografieen

Onzichtbaar riddergevecht

Ik was al ver in de twintig, toen ik mijzelf vrijwillig heb laten opnemen in de therapeutische gemeenschap 'De Strook' op het psychiatrisch complex 'Veldwijk' in Ermelo. Ik had namelijk totaal geen aansluiting meer met de mensenwereld en ik hield me maar amper in stand met sterke drank, softdrugs en het nachtleven in Harderwijk. Bovendien woonde ik op een kamer aan een doodlopende weg, naast een bowlingcentrum, waar ik 's weekends apestoned naar de schreeuwende stemmen van bezoekers luisterde. Ik kreeg niet vaak bezoek. Mijn vriend uit het klooster kwam langs, een priester, die mij op mijn bed stevig omarmde en vond dat ik er niet zo kromgebogen en verslagen bij moest lopen, omdat hij de schrijver in mij zag. Een bevriend stel uit Amersfoort kwam ook langs, even verbijsterd als ikzelf. Mijn jongste broer ging soms kano varen aan de overkant, maar hij keek niet eens naar mijn raam, omdat hij geen contact met mij wou. Als mijn kleine zwartwit-tv ging storen, dan dacht ik dat de buurvrouw weer met haar Tarzan tekeer ging. Ik luisterde vaak aan de muur om de stem van een zuster te horen, die vaak mannenbezoek had. Op een dag liep ze langs me op de trap, waarbij ik de stijve tepels in haar witte bloes zag, een beeld wat me maandenlang is bijgebleven, alsof ik er in mijn geheugen een filmpje van heb gemaakt. Na een lange avond in een discotheek, met live-muziek van een Caraïbische band, tequila en wat niet al, duvelde ik in een shoarmatent van de kruk. Ik reed stomdronken terug naar mijn onderkomen, maar op een fietspad reed ik recht tegen een paal, waardoor ik een tijd door de lucht vloog en daarna keihard met mijn kin op de tegels terecht kwam. Het was weerlicht in mijn houten kop en mijn open kin bloedde flink. Ik sleepte mijn fiets met een krom voorwiel met mij mee en ik ging ergens letterlijk in de goot zitten, terwijl een straatkat mij troostte. Later viel ik in een struik en dacht ik te gaan hemelen, terwijl ik opnieuw een verschijning van Christus Jezus zag. De volgende dag heeft mijn huisarts mijn wond zonder verdoving vastgenaaid. 'Net als Rambo!', zei ik trots.

Pas op 'De Strook', waar met T.A.-therapie werd gewerkt, ontdekte ik dat ik aan een borderline persoonlijkheidsstoornis lijd, wat ik overigens kreeg aangedragen door mijn medepatiënten, die geneeskrachtiger op mij in werkten, dan de psychiater, die nauwelijks zichtbaar was en op een motor kwam en verdween. De psycholoog daar noemden we steevast Jeroentje groentje, omdat die maar aan de oppervlakte bleef zaniken. Een medepatiënt van daar heeft jaren later de psychiater voor de rechter gedaagd en het rechtsproces glansrijk gewonnen. Die psychiater gooide er echt met de pet naar. Het was algemeen bekend, dat borderliners als onbehandelbaar werden beschouwd en daar handelde hij dan ook naar. Hij was zo onbetrokken als de pest. Aan de lager geschoolde medewerkers/therapeuten denk ik wel met dankbaarheid terug. Zij handelden wel uit pure liefde.

In Gouda ben ik zo'n acht jaar in behandeling geweest bij dé psychiater op het gebied van borderline-problematiek en hij heeft mij ingewijd in de kennis en verwerking van mijn aangeboren stoornis. Het ontstaat in de babytijd, wanneer er iets flink fout gaat in de individuatie-seperatie-tijd met de moeder, volgens de boeken. Volgens een test lijd ik aan een zware vorm van borderline en heb ik een hoge schizofrenie-lijn en pathologie-lijn. Tegelijkertijd ben ik ook in groepstherapie gegaan, wat altijd zeer heilzaam kan werken. Een medepatiënte zei eens tegen mij: 'Jeetje, wat ben jij kapot gemaakt!'. Dat raakte heel diep. Je probeert het verdriet daarover namelijk steeds zoveel mogelijk te onderdrukken.

Vandaag stond ik weer eens wezenloos voor mij uit te staren naar een AH-kassamademoiselle, al had ik daar terecht een reden toe. Via via ontdekte ik even later, dat die juffrouw stiekem de AH-directeur had gebeld en dat ze zich geïntimideerd voelde door een vreemde man, die maar naar haar zat te staren. Nota bene dezelfde jongedame, die ik eens had gecomplimenteerd, door haar te zeggen, dat ze op Eva Jinek lijkt, wat haar deed glimlachen. Enfin, die directeur ging dreigend naast mij staan, maar het liep met een sisser af. Het was toch loos alarm, moeten ze bedacht hebben. De dag daarvoor waren enkele medewerkers door agressieve klanten bedreigd, moet je weten. Ik doe nog geen vlieg kwaad, maar mijn gedrag/mimiek/uitstraling kan wel door leken als vreemd en bedreigend worden gezien.

Dus denk ik, wellicht heb ik ook een heel sterk raakvlak met autisme, want de kenmerken daarvan zijn absoluut op mij van toepassing. Ik verwijs hierbij naar het boek 'Anders Denken' van de neurowetenschapper Dr. Marcia Goddard. Zij zegt bijvoorbeeld: 'Volwassenen met aangeboren autisme zijn hun hele leven bezig met compenseren en camoufleren, waardoor het weinig zichtbaar is.'. Ik las dat starend kijkgedrag erbij hoort. Doe ik al mijn hele leven. Het heet overigens tegenwoordig een autismespectrumstoornis, omdat geen enkele autist gelijk is aan een andere autist. Het niet kunnen aangaan van relaties, maar dat wel graag willen, hoort erbij, net als beperkingen in sociale communicatie en interactie, ongepast reageren en het moeilijk interpreteren van non-verbale communicatie. Plus een extreme gevoeligheid voor prikkels van buitenaf, die ze moeilijk kunnen filteren. Dat ik geen filter/zeef heb, wist ik al en dat is ook de reden dat ik van mij af ben schrijven. Zo zie je maar. Autisten hebben moeite met het labelen van emoties en ze hebben een verminderde hersenactivitatie in rusttijden. Bovendien grenst autisme in sommige gevallen aan schizofrenie.

Tenslotte nog enkele namen van beroemde autisten: Wolfgang Amadeus Mozart, Richard Strauss, Carl Gustav Jung, Oliver Sacks, Albert Einstein, Ludwig von Beethoven, Leonardo da Vinci, Friedrich Nietzsche, Mark Twain, Franz Kafka, Jane Austen, Emily Dickinson, Gustav Mahler, Alfred Hitchcock, Jane Austen, Andy Warhol, Bob Dylan, Steven Spielberg, Johnny Depp, Courtney Love, Michael Jackson, Steve Jobs, Bill Gates, John Denver, Al Gore, Tom Hanks en de zanger Rinus.

Schrijver: Joanan Rutgers, 2 november 2017


Geplaatst in de categorie: psychologie

5.0 met 4 stemmen 143



Er is 1 reactie op deze inzending:

Naam:
Gabriëla Mommers
Datum:
5 november 2017
Ridder Joanan. Het lijstje laat al zien dat je in goed gezelschap verkeert.

Het wordt hoog tijd dat er een andere definitie komt van wat wel en niet 'normaal' is, en een andere visie op psychische aandoeningen met een verandering van de huidig gepaard gaande stigmatisering.

De goden zij dank dat je jouw schrijftalent op internet kwijt kunt. Je zou het verdienen dat al je schrijfsels worden uitgegeven in boeken met fluwelen kaften en een hoogwaardige kwaliteit duurzaam papier.

Als ik vrijdag met mijn 1/5 staatslotje van 3,50 euro de jackpot vam 11 miljoen win, dan begin ik een uitgeverij en huur ik mensen in die al je schrijfsels gaan bundelen. En die paar schrijfsels die ik zelf tot nu toe geschreven heb natuurlijk ook. Maar dat laatste zal zoveel werk niet zijn ;)

Let maar op, ooit gaat het gebeuren, linksom of rechtsom.
Want als je gelooft in je dromen, dan komen ze uit. Echt waar :)

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)