Mijn eerste liefde was een jonge Friezin
Mijn eerste liefde was een jonge Friezin. Ik weet het nog als de dag van gisteren. Sommige ervaringen zijn zo diep geworteld, dat zelfs Alzheimer er geen vat op heeft. Het lijkt wel alsof mijn leven op dat stukje grond in Heerenveen met vuur eeuwige afdrukken heeft gemaakt, eeuwige merkstenen. Tenminste in mijn ziel. Het sloeg in als een vuurbol, een komeet uit het heelal. En dan te bedenken dat ik niet de enige ben, die zoiets heeft meegemaakt. Het schijnt zelfs schering en inslag te zijn. Ik was 17 jaar en mijn eerste liefde Judith Kloosterman was 16 jaar. Ik woonde in een hoekhuis op de Eendenkooi in Heerenveen. Zij woonde één straat verder in een hoekhuis aan de Meerkoetweg. De voetballegende Abe Lenstra woonde een paar huizen verder. Die zat daar in een rolstoel. Wanneer ik in het nabijgelegen recreatiepark ging hardlopen, kwam ik voorbij haar huis en keek ik altijd even naar haar slaapkamerraam. Ik kende het uitzicht ook vanuit de binnenkant. Zij had daar een verhoging onder het raam, waar zij graag zat te mijmeren. Op een mooie dag verwees haar vader mij door naar haar slaapkamer en terwijl ik de deur opende, zag ik nog net haar parelwitte bustehouder rond haar goddelijke rondingen. Mijn innerlijke Titatovenaar liet dat beeld voor eeuwig stilstaan. Ik zie nog hoe die zachte, wollen trui erover heen gleed. Ze deed niet eens verrast. Alsof het met haar vader zo afgesproken was. Haar vader zag volgens mij erg op mij neer en dat maakte het niet makkelijker voor mij. Waarschijnlijk projecteerde ik mijn minderwaardigheidscomplex en vond ik het maar wat vervelend dat hij een miljonair met een voorspoedig bedrijf was. In de keuken hingen drie reusachtige portretfoto's van zijn drie dochters. Ik was nog maar een ontluikende dichter. Maar ik heb met Judith getongzoend, op het bed in mijn slaapkamer, terwijl mijn hand over haar borsten gleed, dat wil zeggen over de strakke, zachte stof van haar BH, die ik niet durfde te verschuiven of los te maken. Hoe anders zou dat vandaag de dag zijn, maar allez. Zij kon uitstekend Frans kussen en haar tong smaakte naar friszoete honing. Haar tong kon heel snel ronddraaien en heel subtiel aaien. Ik wist niet hoe of waar ze dat geleerd had, maar ze leek mij een absolute meesteres op het gebied van tongen. Ik zwijmelde helemaal weg naar hogere sferen, waar ik voor eeuwig wilde blijven. Zo lekker was ik nog nooit verwend. Het is altijd bij dit erotische voorspel gebleven en waarschijnlijk is het daarom dat ik er knettergek van ben geworden. Je weet wel, de grote belofte, die voor altijd uit zal blijven. De voorgehouden worst, waar je nooit in bijten zult, maar die overheerlijke geur blijft je altijd achtervolgen en pijnigen. Het is bekend, dat diegene die je naar je laat verlangen, het meeste om je geeft. Dat is een aloude versiertruc.
Zij verbrak de liefdesband, maar het was vooral in mijn ogen een verkering, in haar ogen was ik één van haar vele vrienden. 'Goh!, lig je dan met al jouw vrienden te tongzoenen?!', verweet ik haar, terwijl ik mijn zilveren ketting voor haar, die ze terug gaf, naar haar voeten smeet. Die dramascene was bij de voordeur van haar huis. Ik dacht dat God Judith op mijn levenspad had geplaatst om mijn vrouw te worden. Ik dacht dat zij was voorbestemd om de mijne te zijn. Ik koppelde mijn extreme verliefdheid aan mijn religieuze overtuigingen en mystieke ervaringen, waardoor de breuk kosmische proporties voor mij kreeg. Hier ging iets compleet verkeerd. Zoveel geestelijk lijden kan nooit de bedoeling zijn. Desalniettemin daalde ik af naar walgelijk sombere hellesferen. De onschuld was resoluut doorbroken en ik kwam in de volstrekt duistere holen van de menselijke ziel terecht. Als een dronken en onmachtige tor krabbelde ik voort. Notenwijn en de erotische film 'De Non van Monza' sleurden mij verder. En wat daarna allemaal kwam. Dat is reeds beschreven. Er was één song, die speciaal voor mij geschreven leek en dat was 'Orchard Road' van Leo Sayer. Inderdaad in 1983 verschenen. Leo is geboren op 21 mei 1948 in Shoreham-by-Sea in Sussex. Zijn lied gaat over zijn ex-vrouw Janice. Hij belt haar vanuit een openbare telefooncel op Churchfield Road in Acton (Great London), waar Janice naartoe verhuisd is. Orchard Road is dus in feite Churchfield Road. Hij vraagt of ze bij hem terug wil komen in zijn flat. Hij was zeven jaar met haar getrouwd. Ze zijn in 1973 getrouwd, dus zal het in 1980 geweest zijn, dat dit telefoongesprek plaats vond. Ze zijn in 1985 gescheiden. Twee jaar na de song. Daarna werd hij verliefd op Donatella Piccinetti, met wie hij naar Australië ging. In 2007 zijn Donatella en hij gescheiden. Sinds 2009 is hij een Australische staatsburger. Hij is alweer 71 jaar.
Het singletje 'Orchard Road' heb ik honderden keren beluisterd, terwijl ik vanuit mijn slaapkamerraam naar het topje van het huis van mijn Julia, mijn Isolde, mijn Judith keek. O, mijn God, wat kon ze mooi 'Für Elise' op de piano spelen en wat was ze altijd picobello verzorgd en sexy gekleed. Haar blonde haren kon ik wel opeten. Zij had een benevelende geur van Chanel No. 5 om zich heen en haar volmaakte figuur maakte me gek van verlangen. Samen met haar bezocht is haar vader's aluminiumbedrijf aan de Leeuwarderstraatweg 121a, waar ik hoopte dat ze me weer zou zoenen zoals eerst, maar dat is er geloof ik niet van gekomen. De kraters in mijn geheugen worden steeds talrijker en groter. Ik lees wat in 'Nederland en zijn bewoners' van Edmondo de Amicis, die in 1873-1874 Nederland bezocht. Dat over Friesland lees ik allemaal in het licht van mijn affaire met Judith. Dat heb ik ook met Ina Damman van Simon Vestdijk. En Mata Hari. En de zusters Hille Ris Lambers van Jan-Jacob Slauerhoff. En Nynke Laverman en Albertina Soepboer. Over de Friese helmen, die men toen nog droeg, schreef Edmondo: 'De geneesheren zeggen bovendien dat die voortdurende drukking op het hoofd schadelijk op de boezem werkt, en zelfs de ontwikkeling ervan tegenhoud; wat men haast geloven zou, vermits inderdaad de Friese vrouwen, hoe sterk en goed gebouwd anders ook, meestal een zeer flauwe bocht hebben, waar een koene ronding zo fraai staat.'.
Onlangs zag ik dat de Gevelbouwer Kloosterman (jawel, Leeuwarderwegstraatweg 121!) sinds 2013 failliet is. 'Er bestaat dus toch nog zoiets als gerechtigheid', hoor je mij niet zeggen, maar je kunt misschien wel begrijpen, dat ik dit met een pak van mijn hart en een hele aangename verzuchting heb gelezen. Eindelijk kan Judith's vader zich niet meer beroepen op zijn illusionaire status. Het gaat om geestelijke rijkdom vergaren in het leven en niet om materiële illusies. Maar wellicht was zijn invloed op Judith destijds niet zo groot als ik het heb gemaakt. Voor mij was alles uitvergroot en heftig. Sturm und Drang levenslang. Ik denk dat de song 'Sure Know Something' van Kiss de hele rataplan ook mooi samenvat:
'I was seventeen, you were just a dream, I was mesmerized, I felt scared inside, You broke my heart and I still feel the pain'
Geplaatst in de categorie: liefde
Judith Kloosterman eerste liefde
162
Geef je reactie op deze inzending: