Een dik boek en een oude stoel

Emma had een dik boek gekocht. Een boek waarin een heleboel schrijvers die op deze wereld hadden geleefd en geschreven in beschreven stonden. Het was haar eigen encyclopedie, een naslagwerk waarin ze informatie op kon zoeken over de vele schrijvers van wie ze boeken had gelezen. Haar favoriete leesplek was de oude handgemaakte leren Italiaanse stoel. De stoel waarop ze had gezeten toen ze de laatste keer met mij de liefde had bedreven in standje hopeloos.

Ze schreef me een brief waarin ze vroeg of ik die stoel bij wijze van erfenis wilde bemachtigen, mocht ze komen te overlijden in de toekomst. Ik had geen idee hoe ver weg die toekomst was.
Ik mocht niet meer op bezoek komen. Ze schreef dat ze me niet leuk meer vond, dat had ik ook al van andere mensen vernomen. Ze stuurde me gekopieerde bladzijden uit het dikke boek, met informatie over de schrijvers van wie ze wist dat ik er boeken van had gelezen.
Al meerdere keren had ik haar laten weten dat ze mij geen post meer moest sturen, maar ze kon haar gewoonten moeilijk afleren. De informatie over de stoel deed me twijfelen. Waarom begon ze over een erfstuk terwijl ze nog volop in leven was?

Ik besloot een wandeling te maken. De bomen in het kleine stadspark lieten een bonte pracht aan herfstkleuren zien, toen ik op weg naar de bakker met het lekkerste brood van Amsterdam terugdacht aan mijn zomerse avontuur met Kees Broodakker. De herinneringen aan die onbezorgde tijd deden mij sneller wandelen dan eigenlijk de bedoeling was.

Thuisgekomen zag ik de oude vaas van Emma staan, in de kleine kamer waar ik maar niet aan kon wennen.

Er waren de oude cowboy liedjes die ik beluisterde door de koptelefoon, wanneer ik in de nacht niet kon slapen en terugdacht aan de heuvels. Zo ernstig was mijn verdriet niet, ik leerde met alles leven, maar ik dacht toch terug en ik had gevoelens van spijt en berouw. Ik had mijn aanhankelijkheid niet moeten laten gelden op momenten wanneer zij behoefte had om alleen te zijn. En zij had niet alles hoeven slikken, omdat ze van me hield en het haar een kick gaf om me hulpeloos te zien.

En er waren ook andere incidenten geweest, dat ik mijn handen beter thuis had kunnen laten, en dat ik met de ogen van mijn hart had moeten kijken in plaats van met het inzicht van mijn verstand.
We hadden allebei de situatie kunnen onderschatten, maar we gingen er vol tegenaan.
En in die passie was er zoveel tegenwind, dat we allemaal tegelijk verdwaalden. De liefde had ons blind gemaakt en daarom was het echte liefde.

Het waren korte hevige liefdesaffaires, niet altijd met dezelfde persoon. Er werden harten gebroken en emoties verbrijzeld. Iedereen stond weer op, behalve Emma Petronella. Ze gedroeg zich als een rouwende weduwe. Ze kocht alleen nog maar zwarte en donkerpaarse kleren en iedere zaterdagmiddag een bos witte rozen. Ik was de oorzaak van al haar ellende. Zelfs maanden nadat we uit elkaar waren gegaan, hing ze al haar persoonlijke leed aan haar voormalige jeugdige minnaar op.

Ik probeerde er over na te denken.
Het geweten werd metaforisch beschreven als de stem van het goede in de menselijke geest. Ik hoorde die stem telkens terugkeren. In de samenleving had ongeveer 3% van de mannen en minder dan 1% van de vrouwen de antisociale persoonlijkheidsstoornis, las ik in de krant.

Ik moest aan Emma denken, haar persoonlijkheid was veranderd sinds ze in God was gaan geloven om van de drank af te blijven. Behoorde zij tot die 1 % van de vrouwen die aan deze ernstige stoornis leed?

Ik was uitgekeken op de vaas uit Griekenland die Emma ooit voor mij had gekocht toen zij nog een andere vrouw was en met beide benen in het leven stond. Haar impulsiviteit duidde op de neiging tot handelen vanuit plotse opwellingen en niet volgens weloverwogen plannen.

Misschien kon zij er niets aandoen, wanneer zij mij weer een woedende brief stuurde over alles wat ik haar had aangedaan. Ik was de zondebok en de toon van haar brieven deden mij huiveren. Had zij een sanguinische persoonlijkheid gekregen, luchtig met het temperament van de lente. En realiseerde zij zich niet dat ze mij kwetste met haar dreigende zwaard van loodzware woorden. Of was haar temperament toch meer van cholerische aard en was het slechts haar eigen gal die ze over mij heen spuwde in haar geletterde brieven.

De herfstkleuren boeiden mij enorm en inspireerden mij tot een schilderwerk in herfstkleuren. Niet langer had ik de behoefte mij extravert te gedragen. Mijn binnenste ik riep om een stem.

Steeds vaker ergerde ik mij aan de post die ik van Gerard Vroeg kreeg. Striptekeningen van mannen die aan de zelfkant van de maatschappij leefden en die zich tegoed deden aan rookwaar en de drank uit bijna lege flessen.

Hij beweerde dat er in hem een moderne filosoof schuilging, maar ik bleef hem zien als de travestiet met de schorre stem en de Indische oogopslag.

Ook kunstenaar Christiaan Buurtveen liet zich via de post van een onaangename kant zien. Hij begon zich steeds vaker openlijk uit te spreken over de ellende waarin Emma Petronella verkeerde sinds ze haar zucht naar drank niet langer kon controleren, of confronteren met haar geloof in de Heer.

Emma was aan lager wal geraakt en ook het schip van Gerard Vroeg was een vreemde koers gaan varen.

De drank maakte meer kapot dan mij lief was. Vrienden uit het verleden schreven me brieven, wanneer ze te diep in het glaasje hadden gekeken. Ironische brieven, vol met achterdocht en gekte.

Mijn kompas, het vertrouwde Bjarne kompas, werd zwaar op de proef gesteld. Hoe moest ik zien te overleven in deze crisis met zulke decadente vrienden?

Ik dacht aan de oude stoel die Emma mij beloofde om mij na haar dood te schenken.
De liefde voor mijn hospita leek een eeuwigheid geleden.

stoel boek schrijvers decadent drank

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

Er is nog niet op deze inzending gestemd. 766