Pijn werd niet herkend

De ogen van mijn zoon waren een spiegel geweest. Een spiegel waarin ik het verleden, het heden, maar ook de toekomst even heel helder had kunnen zien. Het besef was als een bliksemschicht bij me ingeslagen. Er waren al eerder voorvallen en situaties geweest die mij aan het denken hadden gezet. Maar niet eerder zo indringend en onomkeerbaar als die dag op Texel. Het was de spreekwoordelijke druppel. Ik dacht altijd: Het is wel mijn vader… Het zijn mijn ouders… En ja, wat is normaal…
En daar kwam bij dat veel mensen, vrouwen vooral, nogal onder de indruk waren van zo’n knappe, charmante, charismatische man als mijn vader. Dat hoorde ik tenminste vaak. Van kinds af aan werd mij door mijn ouders gezegd dat ik niet deugde, altijd moeilijk deed, overgevoelig was enz…

-----------------------------------------------

Ik lag al een paar dagen in het ziekenhuis omdat ik geopereerd was aan mijn amandelen. De kno-arts had me gewaarschuwd en gezegd dat ik het niet moest onderschatten. Zo’n operatie hakt er in op volwassen leeftijd, ik moest rekenen op drie dagen ziekenhuisopname. Door complicaties werden dat er vijf en de arts had geen woord gelogen. Ach, even amandelen knippen dacht ik nog toen ik het ziekenhuis in ging…

Ik had net mijn zoveelste waterijsje gekregen, toen ik de stem van mijn vader op de gang hoorde. Even later zag ik zijn hoofd om de hoek van de deur verschijnen. “Ja ik was toch in de buurt, want Joop ligt hier ook, dus ik dacht dan kan ik ook wel even bij Bela langs haha.” Mijn vader had de gewoonte mij Bela te noemen. Geen idee waarom. Als ik er naar vroeg of zei dat ik het niet leuk vond, lachte hij en zei niks.
Mijn keel deed zo’n pijn, slikken, maar ook praten was zo goed als onmogelijk. Alleen als ik mijn gezicht tot een grimas trok met mijn mondhoeken zo ver mogelijk richting oren, lukte het om voorzichtig wat vocht van het waterijsje door te slikken. Voor ieder woord moest ik moed verzamelen.

Mijn vader praatte honderduit over Joop, die ik niet kende, maar die blijkbaar op dezelfde afdeling lag. “Wat ben je ongezellig. Je zegt helemaal niks terug”. Ik wilde zeggen dat praten ondoenlijk was vanwege mijn geopereerde keel, maar kon alleen maar een grimas trekken en naar mijn keel wijzen.
Zoals al mijn hele leven, voelde ik me schuldig en nerveus. Want, tja… weer schoot ik tekort. Ik was weer eens niet gezellig genoeg. Komt mijn vader op bezoek, speciaal voor mij - had hij niet hoeven doen, hij had ook bij Joop kunnen blijven - verknal ik het weer.
Mijn vader stond verveeld op en zocht gezelligheid bij andere patiënten. Tegenover mij lag een jonge vrouw die geopereerd was aan haar bijholtes en - gelukkig voor mijn vader - wel kon praten. Ik zag van een afstandje hoe hij haar met zijn nep charme om z’n vinger wond. Ook de andere patiënten, hun bezoek en de verpleegsters kregen volop zijn luidruchtige aandacht.
“Nou, ik ga er maar weer eens vandoor haha”. Lachend gaf hij een duw tegen mijn bed. Ik kon ternauwernood de waterkan met ijsblokjes opvangen die door de klap bijna van het nachtkastje viel. Wat een knappe vader heb jij, hoorde ik mijn overbuurvrouw zeggen.

Een paar weken later was ik bij mijn ouders. Ik vertelde over de operatie en dat het me was tegengevallen. De pijn. “Hoe zo?” zei mijn vader. “Je lachte steeds! Kom ik bij jou op bezoek, wil je niet eens met me praten. Je lachte alleen maar”. Het duurde even voor het kwartje viel. Maar toen sloeg het in als een bom. Mijn vader zag mijn van pijn vertrokken gezicht aan voor een lach! Hij dacht dat ik lachte! Mijn eigen vader herkent emoties en gezichtsuitdrukkingen niet. Zelfs niet bij zijn eigen dochter! Dit is heftig… dit is serieus, dit is niet in orde!

pijn herkenning

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

3.9 met 11 stemmen 133