Taal van de zomer 30
Zilveren suikerpotten, de deftige Emma Petronella had er vijf naast de zes die van glas waren, en nog stond de theelepel in de suikerzak, wanneer ze suiker nodig had voor de koffie die zij naar binnen werkte door haar welgevormde mond. Ze had allerlei soorten asbakken, voor de as van haar veelvuldig geconsumeerde zelf gedraaide sigaretten. Haar hele huis puilde uit met de spullen die ze had verzameld tijdens haar veel bewogen leven.
Ze bewaarde soms zelfs lege wijnflessen wanneer de wijn goed had gesmaakt en het een dure fles betrof. Altijd handig als kaarsenkandelaar voor druipkaarsen waar ze zo van hield voor de grote rechthoekige spiegels, die elkaar oneindig spiegelden in de brede woonkamer.
De jeugdige Bjarne Gosse was er al eens voorzichtig over begonnen.
“Emma wordt het niet wat vol met alles hier in huis?”
Dan keek ze hem aan of hij een ongewenste bemoeial was. Van haar jonge huurder nam ze niets aan. Niets behalve zijn lichamelijke liefde. Waar moest hij haar nog blij mee maken. Ze had alles al. Tientallen beroemde vrienden en kennissen, elegante snuisterijen, erotisch speelgoed, dure jurken en bijzondere jassen van een kostbare kwaliteit.
En wanneer ze op haar spullen was uitgekeken kon ze nog terecht in haar boekenkast waarin duizenden boeken stonden. Onbegrijpelijk, je kon er toch maar een tegelijk lezen. Maar zij kreeg het voor elkaar om soms wel tien boeken tegelijkertijd te lezen.
Bjarne Gosse vond het bizar, maar hij had er ook bewondering voor. Ze was een vrouw die graag haar eigen gang ging, daar hoorde kennelijk ook het verzamelen van allerlei voor haar belangrijke spullen bij.
Nu had ze dus een opruimgoeroe om haar bij te staan. Haar vriendin met het Oosterse uiterlijk. Opruimgoeroe. Bjarne had er eerlijk gezegd nooit over gehoord. Waarschijnlijk was hij nog te jong om veel spullen te verzamelen. En over iedere vaas, boekenstandaard of asbak of bijzettafeltje een verhaal hebben was al helemaal niets voor Bjarne Gosse.
Ze had hem weleens verteld waarom ze van iets wat haar emotioneel raakte vaak drie of meerdere exemplaren kocht. Ze wilde altijd bijzondere cadeautjes in huis hebben. Zodat ze mensen iets persoonlijk kon geven. Ze had inmiddels meer cadeautjes dan vrienden. De vrienden bleven steeds vaker weg omdat ze geen zin in haar cadeautjes hadden. Aan iedere cadeautje kleefde een verhaal van drie hoofdstukken vol monotone monologen.
Emma was daar vaak drammerig in. Alles moest bijzonder zijn. Het meest bijzondere was dat ze gewoon nooit genoeg aandacht kreeg voor haar persoonlijke cadeautjes waarmee haar hele huis was volgestouwd.
De jeugdige Bjarne was benieuwd wat die opruimgoeroe haar allemaal zou gaan vertellen. Hopelijk was het een strenge vrouw!
En waar ze zou gaan beginnen, die druk bezette Emma? Want er was geen beginnen aan. Er kwamen telkens weer nieuwe snuisterijen bij. Cadeautjes voor onzichtbare mensen. Haar beroemde vriendenkring van schrijvers en kunstenaars.
Bjarne Gosse probeerde haar te begrijpen, dat lukte niet altijd. Toch kwam hij steeds dichter bij het beginnen. Het was een droeve begeerte die in zijn dromen was geslopen. De begeerte om haar te begrijpen met alles om haar heen. De aanhankelijke Bjarne wilde meer zijn dan haar speeljongen voor in het weekend tijdens de maanlicht nachten.
Tijdens het volwassen worden kwam Bjarne vaker dan hem lief was in aanraking met het schrikbewind van vadertje alcohol. Vooral in het weekend zag hij wat overmatig drankgebruik met mensen deed.
Bjarne zag met lede ogen aan wat de drank met zijn vrienden deed. Hij nam het besluit om zelf verstandiger te zijn.
Het overmatige drankgebruik van de kunstenaar Christiaan Buurtveen begon zijn sporen achter te laten. Hij hing regelmatig een uur met Emma aan de telefoon om te praten over de toekomst. Wat Bjarne er per ongeluk van opving, als hij toevallig iets hoorde van de gesprekken, was niet best.
Emma die zelf ook niet vies van een borrel was probeerde Christiaan gerust te stellen met ongekende duisterpraat, waar de honden geen brood van lustten. Het was niet voor de frisse jeugdige oren van Bjarne bestemd.
Drank zorgde onmiskenbaar voor cynisme, vilein sarcasme die zijn onschuld doorboorde. De jongeling Bjarne voelde zich opgesloten in het huis van zijn dominante hospita. Hoe moest hij een weg vinden om te kunnen ontsnappen. De vriendenkring van Emma bestond uit drinkende intellectuelen. Bjarne kon nauwelijks een pilsje verdragen.
Het schrikbewind van vadertje alcohol begon ook zijn sporen achter te laten bij Emma, die zelden nee kon zeggen wanneer ze een drankje aangeboden kreeg.
Emma Petronella moest voor een lezing naar Breda. Ze had een hotelkamer geboekt voor twee nachten.
Bjarne vroeg zich af waar de lezing over zou gaan. Dat duurde niet lang want ze begon er vanzelf over te vertellen.
“Ik ga een lezing geven over het groepsgevoel Bjarne. Ik heb me er de laatste tijd in weten te verdiepen. Je moet weten dat ik vroeger een heel ander leven heb gehad. En dat er toen veel op mijn weg is gekomen. Het betekent daarom veel voor mij dat ik deze lezing mag gaan geven. Het is bedoeld om mensen saamhorig te maken, zonder zichzelf te verliezen in de waanzin van de tijd.
Veel mensen denken er tegenwoordig niet meer over na.”
De zomers geklede Bjarne liep snel de trap op om te voorkomen dat zijn frisse oren haar hele verhaal moesten aanhoren. Hij was nog steeds niet klaar met het bestuderen van zijn bodemkundeschrift. Het was nu niet mogelijk om naar zijn druk pratende hospita te luisteren.
21 juni 2021
Geplaatst in de categorie: drank
drank
205
Geef je reactie op deze inzending: