April 1983

Emma was voor een belangrijke bijeenkomst naar Brussel toen de jeugdige Bjarne met een voorjaarsgriepje in bed lag. Hij kon even niet studeren voor de Middelbare Tuinbouwschool. Het betekende wel dat hij later zijn examens moest inhalen.

Bjarne had koorts, hij hoestte en zijn neus zat vol met snot. Keelpijn en een zwaar hoofd. Om toch een beetje afleiding te hebben had hij een oud plakboek over de natuur uit de boekenkast gehad. Mooie plaatjes over het buitenleven om in bed te bekijken.

Zijn gedachten begonnen af te dwalen naar zijn jeugd en de natuur die hij in zijn jeugd was tegengekomen. Er was een plek waar ze als jonge kinderen graag gingen spelen. Achter het moeras met de rietlanden in een iets hoger gedeelte van het ruige terrein stonden groepjes wilgenbomen. Als je laarzen aan had kon je met veel moeite dit kleine eiland bereiken. De jeugdige noemde het eiland: Het vogeleiland. Er kwamen veel vogels om te broeden, en het was eigenlijk niet de bedoeling dat er mensen kwamen om de rust te verstoren. Er lagen schatten begraven, waar niemand iets van af wist.

Bjarne Gosse ging er soms alleen naar toe om verhaaltjes te verzinnen, als tegengewicht voor de sleur die een verwarde dominante moeder met zich mee bracht. Het alleen en eenzaam zijn kreeg dan iets bijzonders, een mystieke lading die bevestigde dat de band met de wildernis diep in de mens zat. Het waren verzinsels, een kinderlijk dichten alleen voor de vrije vogels en de zomerse bomen. Woorden voor de wilde bloemen van de nacht.

Bjarne ging er steeds vaker naar toe wanneer zijn ouders ruzie hadden. Het vogeleiland werd zijn aparte wereld met een eigen werkelijkheid.

Een kindergeheim waar de grote mensen vanaf moesten blijven. Een spreektaal die slechts door de vrije vogels kon worden begrepen. Gevleugelde onwetendheid in het fantasierijke brein van een onschuldig kind. Er ontstond een vreemd verlangen om in deze oorsprong terug te keren. Alsof er een enorme mystieke magneet zijn vlees polariseerde met een drang die later dwang zou worden. Er was geen ontkomen aan, het vogeleiland begon zijn denken te beïnvloeden. Het was zijn stukje wereld dat van niemand anders was. Hij schreef er zijn eerste kindergedichtjes. Bjarne zweeg er over zijn eerste verhaaltjes. Hij dacht er voor het eerst na over de liefde voor een vrouw.

Het kwam als een verrassing dat zijn broertje Tom zijn moeder vroeg om een keer mee te gaan naar het vogeleiland. Bjarne vond het eigenlijk niet leuk. Het was zijn geheime plek om te overleven.
Zijn moeder was nieuwsgierig maar zag niets van wat Bjarne er had gezien. Tom was uitgelaten alsof hij het leuk vond dat hij het geheim had verraden. Op de terugweg kregen Tom en Bjarne ruzie. Zijn moeder had er geen grip op. Tom duwde Bjarne in de sloot. Hij wist met zijn natte kleren weer op de kant te komen.

Zijn moeder was boos op hen allebei. Ze mochten niet meer naar het vogeleiland gaan. Bjarne liet alle geheimen toen maar daar, onbeantwoorde vragen begraven in de natuur. Nooit ging hij er nog kijken, twee jaar later bestond het niet meer omdat er een weg werd aangelegd voor een nabij gelegen volkstuincomplex.

Er was Bjarne iets afgepakt. Hij mocht er niets over zeggen. De hele wereld werd een beetje kleiner. De straatlantaarns van de stad kwamen honderd meter dichter bij het houten huis. De beschaving naderde snel en de ruzies van zijn ouders werden heviger. Ze woonden in een tijdelijke woning, het avontuur kon ieder moment voorbijgaan.

Bjarne droomde wel eens dat hij kon vliegen. Dan vloog hij weg van de plek waar hij zijn vleugels had verwaarloosd en ging hij achter een horizon, naar een mooi vrijzinnig land met een zonnig landschap.
En ergens in dat land was een nieuw vogeleiland. Waar de dromen onverstoord verder gingen met natuurgeschiedenis schrijven.
 
De jeugdige scholier was moe door de koorts en zijn zware hoofd. Een diepe slaap hield hem gezelschap tot aan de ochtend.

griep dromen natuur

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.5 met 2 stemmen 581