Toen de junimaand van 2024 was begonnen

Hallo blonde Belinda,

Allereerst bedankt voor de omschrijving van jouw riante woning in het mooie Maastricht. Het was een waar genoegen om te merken dat jij je weer thuis voelt in jouw vertrouwde woonomgeving.
Ik kan je vanuit mijn situatie hetzelfde vertellen, de woning in de Amsterdamse Oosterparkbuurt is me op het lijf geschreven, mijn geest voelt zich er thuis en mijn ziel kan er naar haar behoefte leven.
Over jouw vraag over het verleden met het Troebel Water Collectief heb ik nagedacht. Ik moet je eerlijk zeggen dat ik veel emoties uit die tijd vergeten ben.
Ik slikte nog geen medicijnen tegen de verwarring en ik had een enorme geldingsdrang om me te bewijzen als beeldend kunstenaar. Het was een verraderlijke omgeving, dat collectief, je moest er altijd op je hoede zijn. Aan de andere kant was er de vrijheid van het nou eenmaal gek zijn, en dat bracht voor sommige leden voordelen op waar ik in mijn onschuld nooit op gekomen zou zijn, wanneer ik het niet met mijn eigen ogen had meegemaakt.

De diepte van de menselijke ziel is soms zo stug als een flinke plank en kan nauwelijks begrepen worden door mensen die verward zijn en die heel slecht functioneren binnen de maatschappij. Het waren de consumenten van de geestelijke gezondheidszorg geworden, mensen die geen vuist meer konden maken tegen het onrecht dat hen was aangedaan. Verrassend creatieve geesten met aandoenlijke emoties.

Ik had grote moeite om me aan te passen aan deze routinedieren die met een vertraging naar de klok keken. En die met moeite de touwtjes aan elkaar knoopten om aan het einde van de maand twee tot soms wel vier volle dagen over te houden zonder geld, volledig overgeleverd aan de armoede en de kunst van het geld af troggelen van mensen die ook in een kwetsbare situatie zaten.
Er werd door veel schrijvers romantisch over geschreven, maar er was in feite niets romantisch aan. De mensen aan de onderkant van de maatschappij bleken vaak net zulke schurken als die met een stropdas en veel geld op de bank. Wat ooit zo idealistisch leek brokkelde snel af, als een berg vol bevroren broodkruimels. Ik wilde iets bereiken in de maatschappij maar ik werd een onderdeel van een protocol. Het protocol van de eeuwige dwazen.
Mijn geest en gedachten sprongen alle kanten op, weg van de extremen om die vervolgens toch weer op te zoeken. Het was een stugge laag eelt op mijn ziel die ik er het liefst weer af wilde snijden.
Mensen die heroïnehoertjes gebruikten alsof het dooie kippen waren en in een kroeg op de tafels gingen dansen. Het was een heel andere cultuur dan die ik met Emma Petronella had meegemaakt.

Ik vond het pijnlijk, er zat zoveel lompheid in het gedrag van de armoede, die mensen deden zichzelf zoveel aan. Ik dacht toen nog dat eenzaamheid een vreselijke, chronische en tenslotte dodelijke ziekte moest zijn. Daar denk ik tegenwoordig anders over, al doet het zo dikwijls alleen zijn mij soms pijn.
De schilderwerken zijn inmiddels opgehangen in het buurthuis met de houten wanden en de grote ramen. Vijf schilderwerken uit het verleden in de Amsterdamse volksbuurt de Baarsjes waar ik jarenlang mijn woon- en werkwoning had.
Ik stuur je bij deze de uitnodiging van de openingsbijeenkomst van volgende week.

Bjarne Gosse

ggz collectief schilderen

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.8 met 4 stemmen 179