Narcistische woede.

'Als een narcist woedend wordt, dek je dan maar', zeggen de lotgenoten uit het lotgenoten contact die dit hebben ervaren van hun eigen narcistische ouder of partner. 'Het is een vulkaan die uitbarst', zeggen ze. Sommigen roepen dat ze de duivel in de ogen hebben gekeken. Ze zijn serieus en menen wat ze zeggen.
Het moet verschrikkelijk zijn als ik dat zo hoor. Dat heb ik niet meegemaakt. Dacht ik.
Mijn moeder is een verborgen narcist die stiekem te werk gaat. Sterke emoties ken ik niet van haar dan de verheven bombastische taal als ze zich opblaast omdat ze belangrijk wil overkomen. Ze praat zacht, soms sissend als ze boos is. Het enige dat ik haar met openlijke boosheid heb horen bulderen met een duistere lage stem, is: "Ik bén een góede móeder!"

'Goat heh fiets'n', dacht ik cynisch. Ze is een geraffineerde, stiekeme vrouw. Ze projecteerde haar narcistische woede op mij toen ik nog maar een kind was, zodat ik - en niet zij - losbarstte als een vulkaan. Dikwijls stond ik als een mager speenvarken te gillen tussen de glasscherven van een door mij woedend dicht gesmeten deur, met de klink losgerukt in mijn hand, waarop alle aandacht bliksemsnel naar mijn gedrag ging. Mijn schuld! Moeder speelde het slachtoffer.

Ze schold mij vaak uit waar mijn vader, zusje en broertjes bij waren en jutte mij op zonder dat iemand van ons dit in de gaten had. Wij merkten niet dat ze schelde omdat zij alles mocht zeggen en wij niet. 'Doe noe moar wat ma zeg', zei vader dan. Ik kon me er niet tegen verweren omdat ik het kwaad niet kon, niet mocht zien. Het werd normaal in ons gezin dat moeder en dochter ruzie hadden en dit vanzelfsprekend aan de dochter lag. Ik was een medium voor de narcistische woede van mijn moeder. Wie erbij was, dekte zich. Vader keek toe op grote afstand. Machteloos. Ik stootte mijn zusje en broertjes van mij af. Ze waren bang voor mij! De zondebok van moeder. Moeder zelf ging vrijuit terwijl ik haar duivel in scène zette. En de narcist werd.

Nu ik hersteld ben, kijk ik met afschuw terug op deze sluwe verdraaiing van de feiten. Wat een gruwel voor een kind. Wat een hel! Hoe kan een moeder zo wreed zijn?
We kregen allemaal de boodschap mee dat het een onschuldige bedoening was dat moeder mij de kast op joeg. Daar zat niets achter, gewoon een grapje. Moeder hield zielsveel van mij, werd me wijsgemaakt. Het was mijn eigen schuld als ze niet aardig kon zijn. Ik zag de strik niet en voelde me schuldig. Ik zou het beter doen als ik uit huis ging, nam ik mij voor, want ik voelde mij niet welkom in dit gezin.

Toen ik het ouderlijk huis verliet, dacht ik er niet aan om werk te zoeken. Geen flauw benul dat ik mezelf beter kon beschermen met eigen inkomsten. Het betaalde werk stond voor mij gelijk aan botterikken met oogkleppen op. Ik wilde maar één ding: tijd voor mijzelf, voor andere mensen en ik wilde vooral over mijn gevoelens praten en met aandacht luisteren naar mijn medemensen. Daar bleek ik inderdaad goed in te zijn.

Eenmaal zelfstandig was er niemand meer die mij hard of dom vond behalve ikzelf. Ik dacht dat ik iedereen belazerde met mijn zogenaamde empathische vermogens. Alles dat écht was aan mij, ervoer ik als onecht. Nep. Ik deed maar alsof, hoorde ik moeder in mijn hoofd honen: Denk maar niet dat je wat bent! Ze komen er snel genoeg achter dat jij ondankbaar, boos en keihard bent, maar ik ben je moeder en zal altijd van jou blijven houden, hoe slecht je ook bent.
Sommige van mijn vrienden manipuleerde ze zonder dat ik het merkte en met succes.

Een vrouw die haar eigen kind lastert pleegt karaktermoord. In de bijbel is dit hetzelfde als moord. En het is strafbaar in Gods wet. Wat mij is overkomen, is een overgedragen verborgen narcistische woede, geraffineerd als een slang die stiekem de handvatten van mijn leven heeft stukgebeten en dan spottend roept: "Ie hebt niks beriekt!"

Ondanks mijn kromme jeugd, heb ik een zoon opgevoed die zichzelf kon blijven onder mijn zorg. Ik zag dat ik een gezond en heel mensje onder mijn hoede kreeg en heb dat zorgvuldig bewaard, beschermd en gekoesterd.
Ik heb alles bereikt, moeder, veel meer dan jij! Mij maak je niets meer wijs! Bovendien heb ik me een gezonde woede eigen gemaakt, waarmee ik mezelf uit jouw spinnenweb heb bevrijd. In boosheid zit kracht, maar in onterechte narcistische boosheid zit vernietiging, oorlog, ontbinding, verwoesting. En laat nou net het woord 'onterecht' uit veel bijbels verdwenen zijn! (Mat. 5:22) Gas-lighting in het woord van God!

De allereerste persoon die met rechtstreekse terechte woede krachtig reageerde op mijn verhaal kwam, zeven jaar geleden van iemand die ik al jaren kende en uit het oog verloren was. Zij kende alleen een warme band met haar moeder. Ik stond toen op het punt mijn zelf te verliezen uit pijn van voortdurend onbegrip en afwijzing, overal en klom met twee treden tegelijk uit de put telkens weer als ze met grote oprechte verontwaardiging uit riep over mijn moeder: "Wat een rotmens!"

narcisme woede

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.0 met 1 stemmen 23