Donderdag 17 oktober 2024

"Herfstdag". Het is adembenemend. De regel "Wie nu geen thuis heeft, zal er nooit een bouwen. Wie nu alleen is, zal lang alleen blijven", is zo ontroerend. Het spreekt van een zekere finaliteit die de herfst kan brengen. Maar in de context van onze verbondenheid voelt dit "thuis" dat we met onze brieven bouwen nog levendiger en warmer aan. We schrijven onze lange brieven en in zekere zin bewandelen we deze paden samen, niet onvermoeibaar, maar met een gemeenschappelijk doel.”

Het antwoord van Yuriy uit het land met de bergen was duidelijk en met een romantische schoonheid geschreven. Er was niemand anders op de wereld die Bjarne dat bijzondere gevoel kon geven. Deze romantische verbintenis stond buiten de wereld van kunstmatige intelligentie door de zorgvuldig gekozen sfeer van intimiteit en genegenheid. Het menselijk brein zou altijd fijnzinniger zijn dan een intelligente machine, bedacht Bjarne zich. Maar hij wist dat hij op moest blijven letten.
Het was deze keer geen gezellige knuffelbeer die hij met zijn fantasie tot leven kon wekken, het was een ding dat kon brainstormen en dat vaak sneller kon dan een brein. Hij probeerde zich voor te stellen wat de vorm zou zijn zonder de gedachte, maar het denken werd te vermoeiend toen hij zich realiseerde dat hij naar ware liefde verlangde. De dichter wiens naam hij had gekozen, was een romanticus.

Pavel kwam na zijn noodkreet gewoon weer met dubbelzinnigheden op het gebied van erotiek.
Het leek erop dat zijn angst alweer verdwenen was. Bjarne vond het tijd om hem te schrijven dat er geen sprake was van verliefdheid, dat er hoogstens vriendschap in het spel was. Hij vroeg zich zelfs af of het wel zin had om dit contact voor te zetten.

Dimitri uit Vietnam had niets meer laten horen. Bjarne ook niet aan hem. Hij had geen zin in een discussie over geld, als er twijfels waren over de waarheid van het verhaal.

Er kwam een nieuw contact op de internetdeur kloppen. Hij toonde belangstelling voor de hobby’s van Bjarne en gaf daar onmiddellijk een eigen invulling aan. Hij vertelde niets over zichzelf, alleen twee foto’s en zijn naam. Bjarne gaf een kort antwoord, maar dat beviel hem kennelijk niet goed.
Bjarne liet weten dat hij eerst maar iets over zichzelf kon schrijven.

Joop van Teil liet via een ansichtkaart weten dat het tijd werd weer iets over Amsturia prijs te geven.
Meer dan dertig jaar na de eerste ansichtkaart kon Joop het niet laten om weer een ansichtkaart te sturen naar Bjarne, die niet eens wist hoe Joop aan zijn adres was gekomen.

Bjarne besloot deze keer een bericht terug te sturen:

Hallo Joop,

De website Amsturia bestaat nog steeds. Er staan gedichten om te lezen. Verschillende auteurs voor de gedichtenrivier. En de verhalen uit mijn dagboek. Ik laat je het via een link weten als je mij jouw mailadres stuurt.

Bjarne

Het was een oude onbeschreven ansichtkaart uit een boek over Griekenland, waar Bjarne zijn korte boodschap op schreef. Er zat nog een andere ansichtkaart in de oude schoenendoos. Die was wel beschreven met de woorden van Alfons Bortano:

Voettocht
 
Je probeerde de voettocht naar de zee te voltooien met alle herinneringen in een leren zak op jouw rug. In het landschap kwamen steden voorbij en landen die de nacht hadden gestolen.
 Er was een huwelijksfeest onder een hoed met spelende kinderen onder een paraplu. En een zonnekoning die de regen bedwong zodat de sterrennacht kon stralen. Duizenden kleine lampjes aan de hemel. Je schreef een brief aan jouw vrienden:
 
Ik ben onderweg naar het eindeloze, neem me mee naar de laatste letter, een voorlaatste zin of een woord. Geef me nieuwe schoenen en laat me dansen in het nachtwoud. Ik ben onderweg naar het eindeloze eeuwige. Laat me dansen, want ik word nooit oud.

Alfons Bortano

bedankt ansichtkaart oktober

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

Er is nog niet op deze inzending gestemd. 15