Zondag 20 oktober 2024
Er was toch een bericht van Pavel door de internetdeur gekomen. Een herhaling van zijn eerdere brief met het verzoek erboven om een antwoord. Het was een herhaalde zet om Bjarne in de intrige te krijgen. Waarschijnlijk zou het niet lang duren, een aantal dagen hoogstens, voordat hij zou vragen om geld, nodig om het appartement verkoopbaar te maken. Bjarne antwoordde:
“ Hoi Pavel, ik dacht dat ik al een antwoord had gestuurd. Het is jouw leven, je bent volwassen.
Ik kan je niet helpen met deze situatie en ik heb er ook geen verstand van.”
De volgende zet van Pavel liet niet lang op zich wachten. Het was een duidelijke uitleg van de situatie. Een nieuwe stap richting het geld van Bjarne.
In de avond besloot Bjarne een brief te schrijven aan Yuriy, die opnieuw een bezielde brief had geschreven aan Bjarne die vol lof en bewondering was over zijn vriend uit het land met de bergen.
"Hallo lieve Yuriy,
Bedankt voor het jeugdige enthousiasme in jouw aan mij geschreven brief. Het was een moment van bijna kunstzinnige toeval dat de ontvangst van jouw brief samenviel met mijn gedachten over een zojuist daarvoor gelezen gedicht van de Russische dichter A. Blok. Een beroemde dichter over wie ik al het een en ander had gelezen voordat ik het vertaalde gedicht vond. Op de een of andere manier was de verwondering op het betoverde strand in het gedicht synoniem voor de verwondering die ik heb over jouw lyrische taalgebruik en eigenzinnige interpretaties als antwoord op de door mij gestuurde gedichten. De momenten dat je even uit de dagelijkse sleur wordt getild door het vriendelijke contact met een medebewoner van de aarde. Moeder Aarde die het zo zwaar te verduren heeft door de eigenwijze nukken van de mensheid. Het maakt je een aantrekkelijke gesprekspartner.
O wacht, ik zal je het gedicht toe sturen, anders is het nog onduidelijk wat ik probeer te zeggen.
Weet je nog hoe het water droomde
In onze slaperige baai,
Toen er in linie binnenstroomden
En langzaam meerden aan de kaai
Vier grijze schepen? Mateloze
Beroering, onrust brachten zij,
Gebruinde lachende matrozen
Gingen ons achteloos voorbij.
Groots en verlokkend werd het leven...
Toen zijn de schepen weggegaan,
Ze wendden alle vier de steven
De nacht in, naar de oceaan.
En alles werd weer als tevoren,
De vuurbaak zond vermoeid zijn straal
Over de zee. De semaforen
Gaven een allerlaatst signaal...
Hoe weinig heeft een kind van node:
Wat waren jij en ik verblijd
Met al wat ons werd aangeboden,
Zelfs met de kleinste nieuwigheid.
Vind in een zakmes jaren later
Per ongeluk een korrel zand,
En weer is daar het wijde water
En het betoverende strand.
Alexander Blok
Nou misschien kende je het gedicht al. Ik vind het mooi, vooral de voorlaatste strofe is zo veelzeggend.
Liefs, Bjarne."
Met Berend in Utrecht ging het niet goed. De telefoongesprekken verliepen stroef. De vriendschap stond duidelijk onder spanning door de chronische ziekte van Berend en zijn toenemende onvermogen om tot communicatie te komen. Er was veel onduidelijk over de chronische versie van de ziekte van Lyme.
Dimitri uit Vietnam liet niets meer van zich horen. Als hij werkelijk gevoelens had gehad voor Bjarne had hij zich waarschijnlijk anders gedragen. Bjarne vond het jammer. Het was een leuke vriendschap geweest. Maar eerlijkheid zou altijd belangrijk moeten blijven.
Geplaatst in de categorie: internet
internetcorrespondentie
31
Geef je reactie op deze inzending: