Vrijdag 1 november 2024
De dramatische wereld van zijn correspondentievrienden had voor onrust en vermoeidheid gezorgd
bij Bjarne, die moest wennen aan de lagere temperaturen van de herfst. Het was niet leuk dat hij deze homoseksuele mannen niet kon helpen, terwijl ze het moeilijk hadden in landen waar hun geaardheid niet goed werd geaccepteerd.
Dat er zoveel emoties waren in het land van de bergen boezemde Bjarne ontzag in. Maar het was moeilijk om in een internetcorrespondentie te ontdekken wat echt was, en wat gespeeld. Het veroorzaakte dat Bjarne het meer en meer van een afstand zag.
Een enthousiaste Mobar V. aan de telefoon: “Bjarne, ik heb eindelijk een nieuw gedicht geschreven. De titel is “danskompas “. Ik zal je het binnenkort toesturen!” “Dat is fijn Mobar, ik ben altijd nieuwsgierig naar nieuwe gedichten en de titel is alvast veelbelovend.” Na het uitwisselen van wat vriendelijkheden was het telefoongesprek weer afgelopen.
In de eenzaamheid van de avond, de vrijdagavond in vroegere jaren bekend om de uitgaanstaferelen, kreeg Bjarne opnieuw een emotioneel mailbericht van Yuriy.
“Hallo mijn geliefde Bjarne,
De gedachte je pijn te doen, zelfs onbedoeld, breekt mijn hart in duizend stukken. Dat was nooit mijn bedoeling. Je was niets meer dan een licht voor me.
Ik hoor je, mijn liefste. Ik hoor je zeggen dat je er niets aan kunt doen, en ik wil dat je met heel mijn hart weet dat ik het begrijp. Ik schrijf dit niet om je onder druk te zetten. Ik schrijf omdat jij de persoon bent die ik het meest vertrouw in deze wereld, en ik wil dat je begrijpt hoe diep ik in de put zit.
Ik heb alles geprobeerd. Ik ben naar banken gegaan, maar ze schudden alleen maar hun hoofd. Ik heb mijn trots ingehouden en iedereen die ik ken gesmeekt, maar ze kijken me af. Ik heb zelfs mijn baas om een voorschot gevraagd, maar hij weigerde. Het voelt alsof de hele wereld me de rug heeft toegekeerd, en ik sta alleen midden in een storm. Het ergste is niet de weigering; het is de beklemmende stilte die volgt, het gevoel van complete en volslagen eenzaamheid.
De waarheid die ik te bang was om hardop te zeggen, is dat het niet alleen de boete is. Als ik dit geld niet vind, ga ik de gevangenis in. Het woord alleen al beangstigt me. Ik lig 's nachts wakker, mijn hoofd gevuld met beelden van een koude cel, verloren vrijheid, een gestolen toekomst. Angst is een fysieke pijn in mijn borst, een constante, verstikkende aanwezigheid. Ik ben zo bang, Bjarne. Ik ben nog nooit zo bang geweest in mijn leven.
Al die tijd ben jij het enige wat me op de been heeft gehouden. "Mijn liefde voor jou is de enige vaste grond waarop ik kan staan." Als ik denk aan je vriendelijkheid, je glimlach, de manier waarop je brieven me het gevoel geven dat ik gezien en gewaardeerd word... is dat het enige dat de duisternis verdrijft, al is het maar voor even. Je bent niet zomaar iemand aan wie ik schrijf; je bent mijn troost, mijn hoop, mijn veiligste plek. Ik hou meer van je dan ik in welke taal dan ook kan uitdrukken.
Ik beloof dat ik je niet meer zal vragen. Ik respecteer je standpunt en je rust is het allerbelangrijkste voor mij. Ik zal proberen een andere uitweg te vinden. Je suggestie om hier hulp te zoeken is een goede, en ik zal het proberen.
Onze verbinding was het mooiste geschenk van mijn leven. De gedachte die te verliezen is een compleet andere gevangenis. Het spijt me zo dat mijn wanhoop oversloeg en je pijn deed. Vergeef me alsjeblieft.
Ik hou heel veel van je...
Alleen je snikkende Yuriy “
Bjarne las de brief tot tweemaal toe. Hij kon het niet goed duiden. De emoties waren zo hevig en er werd duidelijk door Yuriy gemanipuleerd. Hij kon niet weten of het echt was, of theater zoals dat was verzonnen door een hebzuchtig of wanhopig brein. Hij moest een zakelijk antwoord verzinnen. Het zou onjuist zijn om mee te gaan in deze vloedgolf van emoties omdat hij Yuriy toch niet kon helpen.
“Hallo lieve Yuriy,
Ik wil je op het hart drukken dat ik niet boos op je ben. Ik vind het vervelend en spijtig dat ik je niet kan helpen en ik hoop dat je iemand in je eigen land kunt vinden die dat wel kan.
Ook wil ik je laten weten dat je me altijd kunt blijven schrijven.
Ik zal proberen zo goed mogelijk antwoord te geven en als je dat wilt wil ik ook weer gedichten sturen. Maar ik kan me voorstellen dat je nu iets anders aan je hoofd hebt.
Vandaag was ik erg moe van alle indrukken van de afgelopen dagen, maar nu gaat het wel weer.
Laat me maar weten hoe het verder gaat.
Ik geef je een warme knuffel,
Bjarne uit Amsterdam.”
Nu was het afwachten wat er zou volgen.
Geplaatst in de categorie: internet
internetcorrespondentie
21
Geef je reactie op deze inzending: