Kick out Moriaantje

Ik geloof niet dat hij als een last werd ervaren. Marokkanen leken me over het algemeen nogal goedmoedig en toegeeflijk, keken bijv. naar een rondzwervend kitten waar wij ons oog op hadden laten vallen dat vel over been een zekere dood tegemoet ging en schudden vervolgens meewarig van `nee', terwijl mijn vriendin nog wel voor Florence Nightingale wilde spelen, maar hoe vervoer je zo'n diertje gedurende 2 weken met voldoende voedsel zonder dat het je spullen compleet vervuilt en je vakantie lam legt? Ons gemeenschappelijk besluit, hoe hard ook, beter van niet.

Mild stonden de buspassagiers om hun lallende landgenoot heen die niet agressief of onvriendelijk was, maar wel met het aan alcoholgebruik inherente gehang en een kegel zijn betoogjes hield. Hij werd beleefd genegeerd.
Wij spiegelden ons aan de autochtonen door een vergoelijkende glimlach te produceren wanneer hij ons in het gezicht blies.
Maar op een gegeven moment veranderde de aard van zijn voorstelling en kreeg een muzikaal karakter.
Hij besloot dat ik en mijn vriendin de toehoorders moesten zijn van een of ander Marokkaans liedje. Dat had toch net wat meer lading.
Zijn gezang ging een tijdje door tot ik dacht 'wat jij kunt kunnen wij ook' en ik pakte uit met: 'Moriaantje zo zwart als roet, ging eens wandelen zonder hoed en de zon scheen op zijn bolletje, daarom draagt hij een parasolletje ...' waarbij mijn vriendin onderweg inviel. En vervolgens herhaalden we het.
De passagiers keken allen glimlachend onze kant op, terwijl we onze Hollandse culturele wortels uitdroegen.
De aangeschoten man viel stil, keek alsof hij in zijn eigen zwaard gevallen was en wist dat hij het initiatief uit handen had moeten geven. Dat gaf hem tussen de meesmuilende Marokkanen een zodanig ongemakkelijk gevoel dat hij het raadzaam vond bij de eerstkomende halte de bus te verlaten. Wij keken elkaar geamuseerd aan en neurieden het liedje nog even door tot vermaak van de anderen.

Wie weet heeft het overgeleverd opgang gemaakt in Marokko en wordt het nu in schoolklasjes gezongen, zoals dat ooit bij ons het geval was, maar inmiddels waarschijnlijk niet meer vanwege dat `Moriaantje, zo zwart als roet'. Of is er een roetveegversie?
In ieder geval zal ik het blijven zingen op plekken waar niemand er aanstoot aan neemt, zoals in die frivole bus die ons door Meknès reed en waar ze allen geblakerd waren door de mediterrane zon.

Zie ook: https://www.apartefact.nl

Schrijver: Albert Goudberg, 18 november 2025

othello2casema.nl

Biografie van deze schrijver

moriaantje meknès

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

Er is nog niet op deze inzending gestemd. 18