Zaterdag 7 december 2024

Hoe het mogelijk was dat Bjarne Gosse, daags na het vertrek van de heilige baardman en diens nationale verjaardagsfeestje, letterlijk over een gedicht struikelde, kon niemand in de maatschappij verklaren. Maar omdat er een gedichtenboek op de grond lag, zat een ongelukje in een klein hoekje.
Waarschijnlijk was het van de leestafel gevallen en onbedoeld geopend met een aangrijpend gedicht van de dichter Gerrit Achterberg uit diens verzamelde gedichten waarin de verschillende bundels uit zijn oeuvre waren opgenomen. Bjarne las er weer een aantal gedichten uit en hij vroeg zich af hoe hij aan het boek was gekomen. Had hij het van Emma Petronella gekregen of was het toch een van de boeken die hij van de vader van Berend had gekregen uit de immense boekenkast in Bilthoven in de villa met de tuin waar een van de katten van Astrid lag begraven. Of toch van Trudy Mol die al die jaren nooit meer iets van zich had laten horen. Waarschijnlijk te druk met haar politieke carrière of intens gelukkig met een relatie.

Het werd de hoogste tijd om weer te gaan touwtje springen, meer bewegen zodat de spieren soepel bleven. Het boek was licht beschadigd, Bjarne mankeerde gelukkig niets en keek met een verbaasde blik naar de kleine kerstboom die in de buurt van de computer stond. Hij zag steeds vaker kerstbomen die nauwelijks versierd waren, omdat hun natuurlijke schoonheid zo vanzelfsprekend was voor de mensen die de intensiteit van de natuurlijke krachten in iedere vezel van hun lijf voelden. Maar het kon ook gewoon uit financiële redenen zijn geweest. Een kale kerstboom was in ieder geval zuiniger voor de portemonnee, daar konden mensen met aan smalle beurs over meepraten.

Via het mengpaneel waar een USB-stick met mp3 muziek werd aangesloten waagde Bjarne zich voorzichtig aan de eerste kerstliederen. Hij wilde Astrid plezier doen met een compilatie. Er waren veel artiesten die een kerstplaat opnamen. Zelfs Bob Dylan had er een op zijn enorme repertoire staan. Met muziek erbij was het leven vaak beter te begrijpen.

Eigenlijk dacht Bjarne niet vaak terug aan mensen uit het verleden, die hij in het heden nooit meer zag. Soms bij toeval, zoals deze zaterdag, door een boek of door een ansichtkaart. De meeste mensen hadden herinneringen achtergelaten, maar het was een steeds kleiner gedeelte in zijn gedachtewereld geworden. Er waren nu zoveel spiegels waar hij zich aan kon laven, dat het niet nodig was om nog allerlei frustraties te voeden. Liever hield hij zich bezig was met wat voor zijn eigen belevingswereld nuttig was.

Hij had de zieltogende Emma met tranen in haar ogen bij het afscheid gezien, inmiddels al meer dan veertien jaar geleden. Ze was er soms nog wel, maar veel minder dwingend dan voorheen.
Misschien moest hij de boeken die hij niet meer las, gewoon in een van de openbare boekenkasten leggen. Maar van Gerrit Achterberg kon hij geen afscheid nemen. Op de een of andere manier keerde hij steeds tot diens werk terug.

achterberg 2024 december

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

5.0 met 1 stemmen 9