Welcome to the machine.

Langzaam daal ik de trap af. Ik draag een emmer gevuld met nat wasgoed. Het is niet zwaar. Maar nu wel. Elke stap moet zorgvuldig gezet worden, want ik ben van de fiets gevallen. Verloor mijn evenwicht stilstaand bij een stoplicht. Met een plof raken mijn kont en de grond elkaar en laten elkander niet meer los. Als in een bedje lig ik overdwars tussen twee stoepranden en leg mijn hoofd erop.

Verkrampte spieren in de onderrug zijn de oorzaak. Anderhalf jaar geleden heb ik hier al over geklaagd bij de huisarts. De ambulance man ziet het meteen en dwingt me om op te staan. Zonder verkramping zou ik dat ook doen omdat ik niets heb gebroken volgens de man.
Hij vernederd mij in publiek. En wij begrijpen dat er mensen zijn die ambulancepersoneel slaan. Ik voel die neiging niet. Ik wijs hem terecht met woorden. Het helpt niet.

Het kwam allemaal omdat mijn zoon had gevonden dat ik naar de huisarts zou moeten omdat ik een flits in mijn ooghoek heb. Hij staat al te wachten voor de deur van de praktijk als ik hem vanuit mijn stenen bed bel. Door zijn bezorgdheid over mij lig ik hier. Ik heb heel andere plannen.
Vol spijt buigt hij zich over mij heen. Ik peper hem in: 'Nee, nee, nee, jij kunt er niets aan doen, jij kunt dit niet overzien, jij was bezorgd over mij!'

Ik heb deze verkramping al twee jaar. Het begon met post van essent. Een van de druppels kleine pesterijen, naast de grote zoals een doodsbedreiging, diefstal en oplichting door mijn narcistische moeder. Ik zat in de bijstand. En daarop drie keer een uithuisplaatsing door afbraak en renovatie binnen acht jaar.
Over anderhalf jaar ben ik zeventig. Ik word hier te oud voor. De stress kroop in de nacht van 2023 op 2024 in mijn onderrug met neven klachten tot gevolg. Vaag gepraat voor een huisarts en nog meer stress voor mij door onbegrip...

Omdraaien in bed gaat moeizaam en is zeer pijnlijk. Werkelijk alles moet langzaam. De werkelijke oorzaak zijn de twee grote narcisten op mijn pad: moeder en de woningbouw met zijn bedrijven. De een is 'toch je moeder' en de andere zijn 'maar bouwvakkers'. Niemand neemt je serieus.

In Nederland moet men alles kunnen zien en bewijzen, met de handen kunnen pakken en dan is het nog niet bewezen, omdat de reputatie van de dader beschermd moet worden. Liever pakt men de gedupeerde door hem tot het uiterste te tergen, zodat deze zichzelf verliest in een overmaat aan emoties.
Slopend is de weg van de meeste weerstand omdat ik geen slaaf wil worden van de machine. 'Aanpassen of oprotten' staat op een muur in de stad gekladderd.... Welcome to the machine.

Sinds het ongeluk moet ik veel slapen door een overdosis aan psychische slavernij. Dit is de modernste manier om 'lastige' mensen die de waarheid spreken te verwijderen. Mijn knollen zijn op. Ik leg mijn hoofd erop.

narcisme ongeluk

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

3.0 met 1 stemmen 18