Oogverblindend perfect.

Vroeger had ik een beeldschone moeder. Ik denk eraan terug nu zij in haar laatste levensfase zit. Er is niets meer over van mijn mooie moeder, maar ze is ook niets verloren aan woede, ontevredenheid en minachting. 'Geef acht, zorgwerkers, moeder staat op de stoep!'

Zag zij zichzelf ook als een schoonheid? Nee. Zij vond het vanzelfsprekend. Zij zag zichzelf als het beste paard van de stal. De taal van de boerendochter die zij werkelijk is, met minachting voor haar armoedige afkomst. Eenmaal getrouwd is ze gericht op hard werken en geld. Heel veel geld en ze offerde daar alles aan op. Haar man en kinderen. Met uitzondering van de jongste. De golden boy.

Ondanks dat zij mooi was, is ze nooit die standaard narcist geweest die de hele dag voor de spiegel staat. Haar handen lijken op kolenschoppen die willen aanpakken. Haar outfit moet er duur uitzien. Stand. Klasse. Al heeft ze daar geen gevoel voor. Ze kijkt het welgestelde gedrag af van de vrouwen met aanzien in hun gezamenlijke vriendenkring. In zichzelf heeft ze niets.

Ik kijk terug op een jonge vrouw die her en der rende tussen het huis en het bedrijf. Altijd mopperend, altijd zwetend. Kippenvel op haar decolleté. Die constant reuring zocht. Met opzet stiekem fouten maakte. Een vrouw die zichzelf niet laat kennen en geniet als ze haar verwanten of het personeel in wanhoop ziet redderen om die fouten te herstellen. En dan riep ze quasi wanhopig dat ze het niet had geweten. Iedereen geloofde dat. Ze was vijandig tegenover iedereen. Hatende de liefde en de kwetsbaarheid, met zichzelf als de zieligste.

Een jonge vrouw die flirtte met de kapelaan. De geestelijke flirtte terug. Niks aan de hand. Geen van hen wilde hun reputatie te grabbel gooien. Er was geen sprake van liefde. Vader mopperde er zachtjes over. Ik was een kind en wist dat dit niet zo hoorde.

Voor onze moeder was het normale leven te saai. Waar vader heerlijk in zijn stoel zat met zijn krant na gedane arbeid en de kinderen tv keken met limonade en een kozak, moest zij de vrede verstoren. Ze kon er niets aan doen, zei ze, zo is ze nu eenmaal. Het huis was te klein, te oud. Niemand mocht tevreden zijn.

Vroeger had ik een beeldschone moeder. Dat is de moeder die ik mij zal herinneren. Wist zij dat ik haar aanbad en net zo mooi wilde worden als zij? Naast een knappe man lopen als mijn vader? Twee ambitieuze mensen die alle kansen kregen om succesvol te zijn. Ze runden een welgesteld bedrijf en een vrolijk gezin. Op het oog perfect. Oogverblindend perfect.

Moeder, o moeder, ik heb van jou gehouden toen ik een kind was. Nu ben ik zelf ook een moeder geworden. Ik zal jou nooit begrijpen. En dat siert mij.

narcisme levenseinde

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.0 met 1 stemmen 17