Inloggen
voeg je column toe

Columns

Alentejo

Heerlijk is het om met goede vrienden de boel de boel te laten en uit te waaien in Portugal. Even op adem komen en energie tanken voor een nieuw jaar dat voor de boeg staat. In Faro aangekomen, zetten we koers richting de armste provincie, de Alentejo. Onderweg flitsen honderden kurkeiken en olijfbomen voorbij. Zij geven grillig vorm aan horizon en groene leegte.

We komen aan in Santa Margarida da Serra, een 360 jaar oud en arm dorpje. Het telt amper 100 inwoners en heeft pas sinds 1963 elektriciteit. Wekelijks wordt een groot waterreservoir gevuld met agua. Het dorp is niet aangesloten op de gemeentelijke waterleiding. Geen behoefte aan en de waterbrenger kan niet zonder baan. Water, werk en solidariteit zijn een kostbaar goed in Portugal.

We bivakkeren in een authentiek Portugees huis. Klein, knus, eenvoudig en slechts verwarmd door een houtkachel. Vroeger was het de woonst van vrienden uit Nederland die zich zes jaar geleden vestigden in de Alentejo. Nu verhuren zij het. We worden door gastvrouw Emilie hartelijk ontvangen met wijn, brood, kaas en verhalen. Al snel is de fles leeg. Geen nood. Het best bewaarde erfgoed van het dorp, de taberna do Agostinho e Costodia, is iedere middag en avond open en ligt recht tegenover ons huisje. Je ziet nauwelijks dat het een taberna is. De deur staat op een kier en wordt opengehouden door een klein krukje. Een teken dat de taberna open is.

In een schemerige ruimte van nog geen 25 vierkante meter, staat een verlegen Agostinho achter de toog. Hij slaat glunderend een vat wijn aan met een hamer. We schudden handen. Vroeger was hij burgemeester van het dorp. Achter de toog staat een grote koelkast met daarnaast een klein spoelbakje. Dagelijks vult Agostinho, met behulp van een kleine kromme trap, via een gat in de muur, hoog boven de toog, een reservoir met water. Zo kan hij de hele dag zijn glazen spoelen. Naast de toog staat een klein gietijzeren rekje met een geëmailleerde wasbak, een spiegel en een handdoekje. Voor het handen wassen. Een toilet is niet aanwezig. Mannen plassen buiten in een steeg, tegen een muur, vrouwen niet.

Een neonbuis verlicht de kleine kille ruimte. We houden onze jassen aan. Aan een houten tafeltje zitten vijf oude mannetjes wat te keuvelen. Ze dragen alle vijf een pet. Vaten wijn en kleine kratjes agua, bier en frisdrank staan tegen de muur opgestapeld. Drie jaarkalenders en een foto van Agostinho samen met zijn vrouw sieren de ruimte. Boven de toog hangt een blauw tegeltje met een scherpe tekst: Se bebes pares esquecer, paga antes de beber (Hij die drinkt om te vergeten, betaalt voordat hij drinkt).

De eenvoud maakt nederig en we voelen ons meteen thuis. De huiswijn en zelfgestookte jenever smaken goed. We krijgen ieder 5 pinda’s aangereikt en later volgt een kaasplankje met brood. Van het huis. Costodia, gekleed in witte schort zet zwijgzaam een ijzeren pan met hete kooltjes op de grond. De locals scharen zich rondom het vuur en staren voor zich uit. We wanen ons even 100 jaar terug in de tijd. De taberna voelt kil en warm tegelijk. Er hangt een soort weemoed en onbestemd verlangen in de lucht. We maken kennis met saudade.

Schrijver: Mien
Inzender: Rob Mientjes, 28 januari 2010


Geplaatst in de categorie: vakantie

1.5 met 4 stemmen 426



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)