Inloggen
voeg je column toe

Columns

Cellofaan

Wat een mooi woord, cellofaan. En multi toepasbaar. Alleen die f die staat behoorlijk in de weg. Cello aan. Cello aan. Daarvan raakt de jeugd geportretteerd. Ook al zo’n mooi muzikaal woord. De lyriek brengt me spontaan in vervoering en ik hoor mezelf hardop denken. Met mijn cello effe aan orkestreer ik muziek in een notendop. De orkestbak loopt spontaan leeg als ik schalks mijn tuba portretteer. De dirigent weet van wanten en smijt met zijn stok naar alle kanten. Plots verdwaalt hij in zijn eigen muze. So do I.

Grote gruwel, hoe kom ik op dat woord cellofaan. Multi toepasbaar in het gebruik. Alles wordt er tegenwoordig mee omwikkeld en geseald. In haar hoedanigheid als tape ook zeer geliefd bij boeven en bandieten. Maffiosi passen het zelfs toe als sarcofaag.
Wie verzint zoiets? Cellulosevezels van hout, katoen of hennep, opgelost in base. Om te verworden tot viscose. Vervolgens geëxtrudeerd door een spleet in een zuurbad. Om daarna weer omgezet te worden in cellulose? Het is de Zwitser, good old Jacques E. Brandenberger. De Willie Wortel van het cellofaan. Op zoek naar een coating om textiel waterafstotend te maken. Ingegeven door een omgestoten glas wijn op een vlekkeloos tafelkleed. Sinds zijn uitvinding zitten dierbare etenswaren niet langer in een papieren zak maar in semipermeabel cellofaan.

Dit cellofaan gooit bijna dagelijks mijn ochtendritme overhoop. Ham, kaas, leverworst het zit allemaal geseald. Bij voorkeur met kartelrand. Geen schaar in de buurt? Dan maar open knagen. Ik voel me net een hamster. Eerst ga ik op zoek naar een beginnetje. Voorzichtig knaag ik al sputterend aan de korte zijde. Na zes keer het cellofaan met inhoud gekanteld te hebben slaat de paniek toe. Honger, honger, honger. Ik geraak maar niet naar binnen. De ham kijkt me uitdagend aan. Pak me dan. De scheurfase treedt in. De ham ligt helemaal in een deuk. Lacht me vierkant roze in mijn gezicht uit.

Ik tel tot tien. Vouw het cellofaan inclusief de ham dubbel en doe een laatste scheurpoging. Het moet lukken. Helaas. Het cellofaan en de ham geven zich niet gewonnen. Dan toch maar de schaar erbij halen. Die vindt dat niet leuk. De schaar houdt niet van cellofaan. Ze glijdt uit op het foute plastic. Het cellofaan piept en jankt als de schaar haar horizontaal penetreert. De weerstand is gebroken. Overmoedig snijdt de schaar in één ruk, meteen linea recta door het roze vlees. Ik baal nu als een stekker. Wat voorheen door een plastic ruit glom als roze geluk ligt nu plots verscheurd in stukjes. Verknipte ham. Hoe klantonvriendelijk is dit taaie plastic?

Ik staar naar de klok. Die staat stil. Ik trek de la open en zie een setje batterijen liggen. Verpakt in kogelvrij cellofaan. Shit, het is hoogste tijd om naar mijn werk te gaan.

Schrijver: Mien
Inzender: Rob Mientjes, 19 maart 2010


Geplaatst in de categorie: welzijn

3.0 met 1 stemmen 265



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)