Inloggen
voeg je column toe

Columns

Ontklassen

Na een schriftelijke stilte van enkele weken is er weer een stukje geboren. Wanneer dat gebeurt, voelt het ook echt als een geboorte en kijk ik met een wee gevoel in de digitale wieg, die beeldscherm heet. Nu het weer loopt op papier vraag ik me af, waar die stilte in mijn hoofd vandaan kwam.

Deze periode van schrijfdoofheid heeft erin gehakt, meer dan me lief is. Bij elke poging tot schrijven, gaf mijn hoofd de geest. Als er al iets uit mijn hoofd voortkwam, bleven de letters als dikke stroop in mijn pen hangen, niet te smeren tot een lekker stukje. Geestelijk doofstom was ik geworden, arbeidsgehandicapt op de schrijversmarkt, het maakte me doodongelukkig.

Zoals alleen een sneeuwbeeldje dat kan, laat ik mijn gedachten deze week een voor een naar beneden dwarrelen. Woorden als wanneer, hoe, waarom, waarmee, spelen zich in mijn hoofd als de tonen van een kapotte grammofoonplaat die blijft hangen. Ergens uit het stilgelegde gebied in mijn hersencortex voel plots een beweging, die vanuit mijn axonen lijkt te komen. Terwijl mijn geest wakker wordt, schieten er elektrisch geladen stroomstoten door mijn lijf en ik begrijp mijn blokkade.

Het is die schrijfmasterclass. Alweer. Bij het inschrijven voor de tweede serie lessen ging er al een lichtje branden, meer nog, een zwaailicht mét sirene. “Doe niét, doe niét, doe niét.” Nooit luister ik naar mijn gevoel, dus ik heb me ingeschreven. Het buikgevoel, dat erop volgde, negeerde ik.

De eerste keer dat ik zo'n class volgde, raakte ik er geestelijk van in de war. Ik ging mezelf steeds opnieuw vergelijken met de kunsten van een ander. Een bij voorbaat kansloze actie. Een klas is niets voor mij, gevoelsmatig zit ik altijd in de verkeerde. Het bezorgt me stress, doordat ik mezelf wijsmaak dat ik er niets van bak en dat ik er beter mee kan stoppen, met dat schrijven. Onzin!

Diep van binnen weet ik best, dat ik kan schrijven. Die wetenschap verdwijnt echter direct op het moment, dat ik in een klas verdwijn. Moge het mijn klasgenoten goed gaan. Met mij gaat het beter nu ik mezelf heb beloofd dat ik niet meer hoef. Afhaken voelt als breien: vooral af laten glijden.

Nu de docent nog inlichten.

Schrijver: Odette
Inzender: In Ontwikkeling, 9 juni 2010


Geplaatst in de categorie: individu

3.3 met 3 stemmen 1.320



Er is 1 reactie op deze inzending:

Naam:
Fabiola
Datum:
7 oktober 2010
Een authentiek schrijver zoekt het geschrevene altijd in zichzelf en houdt de schrijfgoden op veilige afstand. Complimenten!

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)