Inloggen
voeg je column toe

Columns

Postperikelen

Ik heb een kwaaie bui. Zo'n donkere, waar luttele momenten geleden een reeks bliksems uit is geflitst, van het soort dat ik nooit wil horen uit de mond van mijn kinderen. De oorzaak van dat innerlijke onweer is de post. Als ze denken mijn humeur rooskleuriger te maken door nu in witte autootjes te rijden met een nieuw logo erop in plaats van in hun vroegere knalrode, zijn ze goed mis!

Al jarenlang zit er met enige regelmaat post in onze brievenbus die niet voor ons bedoeld is. Een andere geadresseerde, een andere straat, een ander nummer, één keer zelfs de optelsom van die drie varianten. In het begin bracht ik die te vondeling gelegde brieven zelf naar de bestemmeling, maar na verloop van tijd bracht ik ze naar het postkantoor. Zo ook het groot pak van Trois Suisses dat ik op een dag aan onze voordeur vond, te grabbel voor wie het maar wou. De straatnaam leek in de verste verte niet op die van ons, zelfs niet als je het in het Hottentots uitsprak. Op het postkantoor bekeek men mij argwanend, alsof ik slechts veinsde niet mevrouw De Witte te zijn of weigerde te bekennen dat ik in de Huppeldepupstraat woonde.

Geen wonder dat af en toe een verjaardagskaart of per post verstuurd cadeautje nooit bij mijn feestvarkens wordt afgeleverd. Niet iedereen doet immers de moeite voor koerierdienst te spelen. Oh, er zit een leuke boxershort met Happy Single erop in onze brievenbus! Okee, het adres klopt niet en de maat evenmin, maar uhm, is nonkel Sjarel niet jarig volgende maand? Zou die Extra Large groot genoeg zijn?

Maar deze keer zit er niets verkeerds in mijn bus. Integendeel, ze blijft leeg. Ik heb producten besteld bij Yves Rocher. Omdat ik niet altijd thuis ben, heb ik ervoor gekozen mijn pakje te laten afleveren bij mijn gepensioneerde overburen. In de bevestigingsmail stond dat het binnen drie werkdagen zou geleverd worden. De vierde dag was ik thuis en verwachtte ik elk moment mijn vriendelijke overbuurman te horen aanbellen. Wat niet gebeurde.

Vandaag, de vijfde werkdag na de mail, kijk ik toevallig uit het raam, naar de brievenbus van mijn overburen. De gouden cijfers vier en één glanzen mij tegemoet, overtuigd van hun onschuld. 41? Onmiddellijk weet ik dat het pakje nooit zal toekomen. Ik heb me vergist. Zij wonen aan de overkant van de straat en kunnen dus niet net als ikzelf een even huisnummer hebben. Hoe dom! Ik vat het plan op te gaan aanbellen bij nummer 40. Nummer 46, 44, 42... Ik bel aan bij het volgende huis. Een mij niet totaal onbekende dame doet de deur open. Een pakje? Nee, daar weet ze niets van. Huisnummer 40? Nee, zij hebben nummer 36. Hoezo? Waar zijn de nummers 40 en 38 dan, vraag ik. Dat weet ze niet. Het is haar nooit opgevallen dat er twee nummers ontbreken.

Ik snel naar het postkantoor. Als het huisnummer niet bestaat, wordt de post teruggestuurd naar de afzender, zegt de man aan het loket. Ik pruttel tegen. Hoe kan dat nu? De naam van mijn overbuurman staat er duidelijk op, en tussen haakjes nog mijn naam erbij. Dat telt niet, ze kijken naar het nummer. Het kan wel veertien dagen duren eer het ginder terug is hoor, gooit hij er nog wat olie bovenop. Grommend stap ik buiten. Drie werkdagen in de ene richting, tien in de andere? Brengen ze de post te voet terug? In witte bottienen met hun nieuw logo erop? Mijn overbuurman woont al zijn hele leven in deze gemeente, en al vijftig jaar op hetzelfde adres, samen met zijn vrouw. Als de man in zijn wit autootje aan éénder welk huis had aangebeld, dan had éénder wie die de deur opendeed hem kunnen wijzen waar mijn overbuurman woont.

Is er dan niémand bij de post die ermee inzit dat ik nu nog minstens veertien dagen verder moet zonder rimpelvervagende crème, zonder oogwallenreducerende gel, zonder intensief hydraterende lipstick met plantaardige zijde en, oh ramp voor mijn collega's, zonder de 24 uur durende bescherming van mijn deo roll-on met kamperfoelie-extract? Heeft dan niémand ginds enig idee in welke belabberde staat ik zal verkeren, ten prooi aan allerlei verzakkingen, tegen het moment dat ik met uitgedroogde handen mijn pakje van Yves Rocher zal openmaken om er mijn pompflacon liftende versteviging voor de buste uit te halen? Niémand?


Zie ook: http://www.bloggen.be/veradebrauwer/

Schrijver: Vera De Brauwer, 8 september 2010


Geplaatst in de categorie: vrouwen

5.0 met 1 stemmen 564



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)