Inloggen
voeg je column toe

Columns

Pijnlijke nek

Ik heb een pijnlijke nek. Dat is - letterlijk - een oud zeer, ik sukkel er al jaren mee. Op vakantie had ik er weer meer last van en ik besloot gebruik te maken van de "wellnessfaciliteiten" die het hotel aanbood. Een rug-, nek- en schoudermassage zou mijn zeurende spieren wat opbeuren. Nadat de masseur zijn handen in mijn nek gelegd had, zei hij op zorgelijke toon iets in het Duits, waarvan ik vermoed dat het de ernst van de situatie onderstreepte. Tenzij het een per ongeluk luidop uitgesproken vaststelling was dat mijn nekhaar toch wel heel diep doorgroeit op mijn rug. Feit is dat de massage deugd deed.

Terug thuis besluit ik eindelijk stappen te ondernemen voor het definitieve wegwerken van het ongemak. Dus ga ik bij de huisarts. Ook die legt zijn handen in mijn nek en doet een niet mis te verstane uitspraak: kasseistenen. Hij wil me wel naar een kinesist sturen, maar dan moet ik ook aan mijn houding werken. Anders heeft een behandeling geen nut, zegt hij vermanend.

Met het voorschrift in de hand, kom ik in kinesistenland. Massage, ultrasone behandeling, wegwerken van verklevingen in de buik om de houding te verbeteren, oefeningen, alles wordt uit de kast gehaald. Als het maar helpt, denk ik.

De kinesiste gaat liggen op de behandeltafel om wat zij een zware oefening noemt voor te doen. Ze legt een dikke rol onder haar schouderbladen. Ruglig, de knieën geplooid, de armen in de nek en de ellebogen de tafel laten raken. Diep inademen en tijdens het uitademen de borstkas naar beneden drukken. Hoe moeilijk kan het zijn? Ik kruip na haar op de tafel. Onder mijn schouderbladen legt ze een handdoek die in een rolletje gedraaid is. Dat is gemakkelijker om mee te beginnen, zegt ze. Ik begrijp meteen waarom. Mijn hele rug doet pijn, mijn ellebogen zweven minstens vijftien centimeter boven de tafel. Het lukt me niet, hoe zeer ik het ook wil. Help! Als ik de oefening een aantal dagen om de twee uren herhaal, zal ik grote vorderingen maken, belooft ze.

Ondertussen zijn we twee weken verder. Zelfs de dagen dat ik niet buitenshuis ga werken, valt het me op hoe verbazend rekbaar het begrip "om de twee uren" is. Mijn dochter helpt af en toe om mijn ellebogen, die zich nogal verheven blijven gedragen, met zachte overtuigingskracht wat laagbijdegrondser te krijgen. Na enkele minuten rol ik op mijn zij en kruip als een gebroken sperzieboon kreunend weer recht. Silke wil het zelf eens proberen. Ze gaat languit op het matje liggen, rolletje onder de schouderbladen, de lange puberbenen geplooid, haakt in haar nek de handen in elkaar en legt met een zwierig gemak de ellebogen plat op de grond. Maar mama, je moet toch gewoon je ellebogen laten vallen? Daar is toch niets moeilijks aan? Mijn wenkbrauwen fronsen kan ik nog net zo energiek als zij.


Zie ook: http://www.bloggen.be/veradebrauwer/

Schrijver: Vera De Brauwer, 26 september 2010


Geplaatst in de categorie: lichaam

1.7 met 3 stemmen 593



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)