DOE HET ZELF

‘Uw kassabon meneer.’
Ik zei dat ik die niet hoefde en verliet de bouwmarkt met onder mijn arm een nieuwe wc-bril. In de oude zat een scheur die venijnig kon toeslaan als je niet op de juiste manier ging zitten. We dienden elke gast nauwkeurige instructies te geven over de beste wijze om zich op de bril neer te laten, maar gisteren hadden we dat vergeten toen een oude, wat chagrijnige tante van mijn vrouw op bezoek was. We hoorden van de wc een kreet en ze was gedurende de rest van de visite nogal verbolgen en kennelijk licht gewond. Ze keek me voortdurend vals aan alsof ze me ervan verdacht dat ik met opzet die bril voor haar gemonteerd had.
‘En nu ga je meteen dat ding vervangen, anders laat ik een klusjesman komen!’ riep mijn vrouw toen tante weg was.
‘Dat was mijn eer te na en ik toog naar de bouwmarkt, waar ik een mooi modern geel exemplaar uitzocht. Op de sticker stond dat het een ‘universeel aansluitsysteem’ betrof, zodat ik geen moeilijkheden hoefde te verwachten bij het plaatsen.
Toen ik het oude martelwerktuig had verwijderd, pakte ik de nieuwe bril en manoeuvreerde zodanig met het universele aansluitsysteem dat de pinnen precies in de gaten van de closetpot vielen. Ik draaide de plastic vleugelmoeren aan en constateerde opgetogen dat ik eindelijk eens een klusje had geklaard zonder de mij immer overkomende tegenslagen.
‘Jij mag hem inwijden!’ riep ik naar mijn vrouw.
‘Hij wiebelt,’ zei ze toen ze terugkwam.
‘Wat wiebelen! Niks wiebelen! Mijn nieuwe wc-bril wiebelt niet. Ik heb hem oerstevig en vakkundig gemonteerd!’
Ik inspecteerde de bril en nu ook voor het eerst ook de onderzijde. Er ontbrak één steunnokje, zo’n dwars tussenschotje tussen bril en wc-rand. Waarom had ik daar in de winkel niet op gelet? Ik ging zitten en constateerde dat hij inderdaad een wiebeleffect veroorzaakte. En ik kon niet ruilen, omdat ik geen bon had. Ik besloot eerst maar eens terug te gaan naar de bouwmarkt om de zaak aan de chef voor te leggen.
Ik trof geen superieur en ging kijken bij de wc-brillen. Ik voelde aan de steunnokjes en die waren inderdaad makkelijk los te trekken. Ik had er een in mijn hand. Waarom zou ik die niet gewoon meenemen? Ik had er eigenlijk toch al voor betaald? Dit is toch niet echt stelen? Ik keek schichtig om me heen. Ja, zo verraad je je natuurlijk meteen. Gewoon onverschillig in je zak steken. Ik deed het en schaamde me onmiddellijk. Maar omdat ik vond dat ik recht had op het ontbrekende steunnokje, zette ik door.
Voor de vorm pakte ik een verfkwast en liep naar de kassa, terwijl ik zo onschuldig mogelijk keek. Ik betaalde de kwast en liep naar de uitgang.
‘Meneer!’
Ik verstijfde toen de kassajuffrouw me riep. Visioenen van politie, schande en smadelijk verhoor doemden voor me op. Met hoog rood hoofd en prikkende haarwortels draaide ik me om.
‘Meneer, uw kassabon!’

doe het zelf wc kass wc kassabon

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

2.5 met 4 stemmen 296