Onmogelijke sprongen.
Ik ben in de war. Ik doe de verkeerde dingen, want ik denk niet goed na. Het leven is dubbel en onoverzichtelijk gecompliceerd, want er staat hier iets te beginnen en er staat daar iets wat afgelopen is.
Nog twee weken en ik ben geen bijstandsmoeder meer. Mijn uitkering wordt daarom naar beneden aangepast, de kinderbijslag en het kindgebonden budget vallen weg, want mijn zoon wordt 18.
Er wordt studiefinanciering en zorgtoeslag aangevraagd. Sinds een jaar bereiden we ons erop voor dat hij bij zijn vader kán gaan wonen als het zover is. Maar nu het dan zover is gekomen, ben ik de kluts kwijt.
Wat mijn hand raakt, valt om, waar mijn oog op valt, trekt krom.
De storm loeit gezellig om het huis, maar ik ben de vertrouwde gevoelens van geborgenheid kwijt. Bij tijd en wijle verstikt de twijfel mijn gezond verstand. En als oude meid is mijn toekomst onvoorbereid met succes voldaan. De beste baan zit erop. En ik mag mezelf moederziel alleen feliciteren, want de sociale dienst zal dat niet doen.
Onder geenszins kinderachtige omstandigheden heb ik een evenwichtige zoon opgevoed. Kind van gescheiden ouders dat zegt dat hij een vader en een moeder heeft. Kind van een bijstandsmoeder dat zegt dat hij geen geldgebrek kent. Vanwege mijn verleden en huidige omstandigheden was het psychologisch logisch geweest dat ik van instantie naar instantie zou lopen met een ‘moeilijk kind’ omdat ik een ‘moeilijke moeder’ ben, want zo zit dat meestal. En aan het eind van dat treurig liedje was hij ook rijp geweest voor een uitkering. Maar een diploma voor deze prestatie, of een gouden handdruk zullen wij bijstandsmoeders niet ontvangen, want nú kunnen we dan éindelijk Iets Doen!
Dus ga ik een boek schrijven.
Mijn CV sla ik in dit verhaal over. Ik duik in de tijdmachine. Want maak maar eens een sprong van een nonneninternaat naar de kunstacademie op je 17e jaar. En hoe kom je te wonen in een kippenhok? En vervolgens met een big smile bij de politie op de koffie omdát je iets illegaals hebt gedaan? Hoe komen alle outcasts tussen A en B naar jou toe om het leven te vieren? Hoe blijft je stuffdoosje altijd vol terwijl je lekker leip op wolkjes loopt?
Hoe betaal je drie maanden de huur van een vriend naast je eigen huur van een uitkering? En blijf je in leven zonder het geleende terug te vragen, terwijl je nog geen ggggrrristen bent?
Hoe kom je aan voldoende spullen zonder gezellig uit stelen te gaan met je vrienden? Jeugdzorg had bij ons jongelui langs moeten komen.
En hoe kom je weer wat later tot rust in een caravan terwijl in het wild wonen verboden is?
Hoe kom je als halfgare hippie in een kerk? Blijf je Jezus vervolgens 20 jaar trouw en de rest van je leven.
Hoe voed je als dochter van een aspergér een zoon zonder kleerscheuren op mét een uitkering, zonder één centje zwart werken en mét de grote kans dat hij zonder overheidssteun blijft? Op de onvolkomenheden na, die elk in de zondeval geboren geestelijk en materieel voorspoedig mens nu eenmaal heeft, is het in ieder geval zonde om zo’n leven onbeschreven te laten.
Oh ja, we hebben besproken dat zoon voorlopig bij mij blijft wonen.
Ook met minder geld overleef ik dat wel.
Mazzeltov.
Geplaatst in de categorie: maatschappij
sprongen
618
Geef je reactie op deze inzending: