Inloggen
voeg je column toe

Columns

Zo zout gegeten

Rare titel maar als je eventjes leest, dan snap je waarom ik er deze titel aan gegeven heb. Weet je, het is natuurlijk al helemaal niet leuk, als je per toeval erachter komt dat er ‘misschien’ sprake is van een bepaalde vorm van kanker daar is niemand blij mee, althans dat stel ik me zo voor.

Je komt in een bepaalde molen terecht, ook daar zie ik niemand om lachen, zelfs een grijns kan er niet vanaf. Logisch toch? Die molen, ach er zullen haperingen zitten aan de wieken, want er gaat overal wel eens iets verkeerd, maar waarom altijd bij mij?

Ik leg uit waarom: op maandag wordt er geopereerd en ik mag diezelfde dag naar huis, onder invloed van drugs zie ik de wereld door een roze wolk, een stuk van mijn borst achterlatend in het ziekenhuis. Ik zeg nadrukkelijk een stuk, want dat is wat ze er onder narcose hebben afgehaald. Heb ik in elk geval nog wat over toch?

Een uitslag laat natuurlijk op zich wachten en daar heb ik alle begrip voor, want er moet worden gekeken of er nog meer narigheid in de vorm van foute cellen in zijn achtergebleven. Ook dat kan ik me voorstellen. Je krijgt een vervolgafspraak, ook heel normaal en die is tien dagen later, heeft misschien ook wel met de hechtingen te maken en zo trekken we samen, op de afgesproken dag naar het ziekenhuis, er was me gezegd dat ik dan ook de uitslag zou horen. Natuurlijk loopt zo’n spreekuur uit en natuurlijk duurt alles langer dan gepland maar je mag er tegenwoordig vlekkeloos van uitgaan dat je een dag vrij moet nemen om een afspraak in een ziekenhuis te kunnen meemaken.

Wanneer ik naar binnen word geroepen blijkt dat er helemaal geen uitslag is, nee, er wordt zelfs gezegd dat deze afspraak helemaal niet gemaakt had moeten worden!? Ik vraag dan in elk geval wel, of de dokter zo vriendelijk wil zijn om naar de wond te kijken en dat doet ze ook. Dat scheelt weer! De wond ziet er mooi uit en wordt opnieuw verbonden. Ook mooi.

Bij de balie wordt een nieuwe afspraak gemaakt, twee dagen later, want op donderdag dan wordt er vergaderd over de speciale patiënten en bij die lichting hoor ik, speciale patiënten die kanker hebben zeg maar. Nou wil ik al helemaal niet speciaal zijn en al helemaal niet met die ziekte, maar dat heb je niet voor het zeggen.

De dag van de afspraak was woensdag en tja als de doktoren op donderdag een overleg hebben omtrent de speciale patiënten, dan kun je op woensdag niets zeggen, want dan ben je nog niet besproken zeg maar en dan is het inderdaad niet zo gek, dat mij niks verteld kan worden echter: ik heb telefoon, dus men had me ook even kunnen bellen.

Dan is de volgende afspraak op vrijdag, logisch, want dat valt na de donderdag dat er speciale patiënten worden besproken die zijn of worden geopereerd en die de ellendige ziekte hebben, die doorgaans een vervolg met zich meebrengt in welke vorm dan ook, want je bent er niet zomaar vanaf. We zitten te wachten tot ik naar binnen word geroepen en ik zie het zwaard al hangen, ik voel het echt boven mijn hoofd bungelen, aan een los draadje en dat zwaard valt zo meteen op mijn hoofd ik zet me schrap als de dokter de mond opendoet!

De mond open doet en zegt: ik weet geen uitslag, want ze zijn U gisteren vergeten in de speciale vergadering die ze altijd hebben met allerlei specialisten, zoals chirurgen, radiologen, oncologen, pathologen en wat voor logen al niet meer.

Ze zijn u vergeten, en nu weten we niet eerder iets dan volgende week want dan is er op donderdag een speciale bijeenkomst, van al die logen bij elkaar die moeten beslissen wat er voor U het beste is, alleen voor nu geldt: u zat er gisteren niet bij, want ze zijn U vergeten!

Excuus kreeg ik wel, maar liefst drie keer, een nieuwe afspraak ook, maar je snapt wel dat ik volgende week een aantal malen ga bellen om te kijken of ze me niet vergeten, want je snapt nu vast de aanhef: heb je het ooit zo zout gegeten!?

Schrijver: An Terlouw, 5 maart 2011


Geplaatst in de categorie: ziekte

4.7 met 6 stemmen 163



Er zijn 2 reacties op deze inzending:

Naam:
Günter Schulz
Datum:
6 maart 2011
Email:
ag.schulztiscali.nl
Ja An, ik kan me inleven in de verbijstering, de ergernis en de teleurstelling. Om je dan te moeten afvragen of je ooit zo zout hebt gegeten voelt zuur én als een bittere pil. Vertrouwen en sterkte toegewenst.
Naam:
J.de Groot
Datum:
5 maart 2011
Email:
joke190411telfort.nl
Nou dit verhaal is gezouten en gepekeld...en niet gelogen!
Neem een bloemetje mee, VERGEET-ME-NIETJE.
En dauw het in hun....

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)