Inloggen
voeg je column toe

Columns

Supermarktbezoek

Zaterdagochtend is boodschappenochtend. Toegegeven ik ken leukere rituelen. Hoewel ik geen hekel heb aan het volladen van het boodschappenkarretje, is het daarna zes keer uit- en inladen dom vervelend werk. Bij de kassa uit de kar, na de kassa in de kar, uit de kar in de auto, uit de auto in de keukenkastjes. Natuurlijk kan ik de boodschappen laten ‘overbliepen’ via internet, maar dan zou ik toch de wekelijkse supermarktbezoeken missen.

Op de fruitafdeling levert de ‘weegschaalplek’ altijd wel een praatje op met een leuke vader, een oude dame die het plaatje van de sperziebonen niet kan vinden of met een ex-buurvrouw die ik niet meer had gezien na mijn verhuizing.
Ook geeft een bezoek aan de supermarkt de doorslag in mijn twijfel of ik nog een kind zou willen of niet. Bij het aanzien van een moeder met een jengelende peuter en met een miniboodschappenkarretje rondscheurende kleuter, krijg ik spontaan een gelukzalig gevoel dat die tijd ver achter mij ligt.

“Wat wil je vanavond eten, schatje?”
“Ananen.”
“Nee, lieverd dat is geen avondeten, dat is fruit. Welke groenten? Boontjes, bloemkool of rode bietjes?”
“Ananen”
“Ja bananen krijg je ook, nee niet nu, mama moet eerst betalen. Nou vooruit, hier heb je een banaan, dat mag vast wel van de mijnheer van de winkel. Zullen we bietjes eten vanavond? Nee, schatje blijven zitten, geen snoepjes, je hebt nu een banaan. Nou vooruit, kies maar een snoepje uit voor vanmiddag.”
Wellicht beleeft zij op deze manier plezier aan het boodschappen doen, ik zou het laten overbliepen.

Ik ben altijd de degene die de boodschappen doet. Mijn man wil het wel voor mij doen, maar dan heeft hij een boodschappenlijstje nodig en dat vind ik weer lastig te maken. Ik loop door de supermarkt en de route geeft aan en bepaalt wat ik nodig heb. En aangezien ik degene ben die elke avond kook, kan ik ook het beste bepalen wat er in huis gehaald moet worden. Maar niets is onweerstaanbaarder dan een vader met kinderen die boodschappen doet en kookt.

“Wat willen we eten vanavond?”, vraagt de leuke casual vader aan zijn dochters van 6 en 8 jaar.
“Aubergine en gepofte aardappel met knoflookboter uit de oven,” stelt de 8-jarige voor.
“Ik wil tomatenfocaccia!”, roept de dochter van 6.
“Of zullen we aubergine-tomatenfarfalle eten?”, vraagt vader met een vette knipoog.
“Ja dat is lekker! En mogen wij dan meehelpen?”
Tsja, dat is dan weer om jaloers op te worden met mijn pubers die van ‘P’- gerechten houden.

Schrijver: Door den Burg, 20 juni 2011


Geplaatst in de categorie: ouders

3.8 met 4 stemmen 273



Er zijn 3 reacties op deze inzending:

Naam:
J.de Groot
Datum:
22 juni 2011
Email:
joke190411telfort.nl
Nou ja...
"dat ze liever geen ruzie met haar kind wil"
(wat nog niet eens goed kan praten)
geef je het gewoon zijn zin
z'n moeder kan beter direct dekking zoeken,
hoe dom kan je zijn!
Naam:
Door
Datum:
20 juni 2011
Email:
doordenburghotmail.nl
waar het eigenlijk omgaat is, dat deze moeder het lastig vindt om duidelijk te zijn en hoopt dat haar omgeving, in dit geval de mijnheer van de winkel, wel zal begrijpen dat ze liever geen ruzie met haar kind wil en dat ze daarom toch tegen het principe in een banaan geeft aan haar kind.
Naam:
Léon
Datum:
20 juni 2011
'Nou vooruit, hier heb je een banaan, dat mag vast wel van de mijnheer van de winkel.'

Hangt dat niet vooral af van de vraag of de banaan al betaald is?

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)