Selectief levens redden
Op een poli in een ziekenhuis, raakt men al snel in gesprek met de eveneens wachtende mensen die allemaal rustig en braaf zitten te wachten,tot het tijd is om naar binnen te gaan, vooropgesteld dat die tijd niet wordt aangepast door van die subtiele bordjes waarop dan staat: het spreekuur van dokter die en die, loopt een half uur uit, overigens dan heb je nog geluk oftewel mazzel, want het kan ook zomaar zijn dat een spreekuur uren uitloopt, ach geduld is een superschone zaak zullen we maar denken.
Al meerdere keren nam ik me dan ook voor om iets te eten mee te nemen, zodat je maag niet van die gekke geluiden gaat maken geluiden die iedereen dan hoort en waarvan men zegt: dat heb ik nou ook. Telkens weer vergeet ik aan die goed doordachte oplossing voor het probleem te denken, vooraleer ik op een afspraak verschijnen moet. Dus iedere keer zit ik als het spreekuur weer het bordje laat zien, dat: het spreekuur van een bepaalde arts uitloopt, met een oorverdovende buik in de wachtkamer, waar iedereen van moet lachen, dus dat valt dan weer mee. Je hoort veel verhalen in diezelfde wachtkamer, variërend van de ziekte waarvoor men komt tot en met de meest nare verhalen, waarbij ik dan denk: ach dan valt mijn verhaal nog wel mee.
Tijdens een van die wachtperiodes in een wachtkamer van een ziekenhuis, waar het dan net niet zo erg is om lang te moeten zitten, komt het gesprek op de vrouw, van de man die naast me zit, en dan blijkt dat hij zijn vrouw twee dagen eerder “weg heeft gebracht” is overleden. Hij vertelt zijn verhaal en ik huiver, een oude man, een kwieke man, een sympathieke man, die vertelt, mijn vrouw werd ziek, en ik belde de dokter, die was er niet. Ik belde het noodnummer, en kreeg te horen, dat ik naar de huisartsenpost moest bellen. Daar zei men, geeft U mevrouw maar 2 paracetamolletjes, maar ja, dat kon niet, want mijn vrouw was zo ziek en had zoveel pijn!
Van ellende belde ik opnieuw naar de noodlijn, omdat ik dacht dat mijn vrouw op zijn minst naar het ziekenhuis moest. Dat vond men niet nodig. In de tussenliggende tijd, liep ik heen en weer van mijn vrouw naar de telefoon.
Ik liet hem praten, het luchtte hem op, duidelijk. Wist ook niet wat te zeggen, woorden waren overbodig, zeker toen hij zei: de laatste keer belde ik naar het noodnummer en zei, dat ze een wagen moesten sturen, dat ze geen haast hoefden te maken, want mijn vrouw, die paracetamol moest innemen, was inmiddels overleden.
Dan is het mijn tijd, en word ik binnengeroepen, maar de hele week speelt dit verhaal al door mijn hoofd, zijn we nu allemaal al zo afgericht dat een diagnose door de telefoon kan worden gesteld, zijn we nu allemaal al zo afgestompt dat het ons niks meer doet, als dit soort verhalen worden verteld, zijn we allemaal de weg kwijt?
Want kijk: als er op de weg staat: bij twijfel niet inhalen, waarom wordt er dan niet bij voorbaat, bij twijfel een bezoekje afgelegd aan een ziek persoon die tenslotte ook niet precies weet wat er aan de hand is? Het is lastig om iemand aan de telefoon te beoordelen, zoveel is duidelijk, maar het siert de man, die later nog contact had met de nood- dienst, dat zijn vrouw niet meer te helpen is, maar dat ze bij een volgende patiënt, alerter moeten reageren.
En toch denk ik dan: waar is dan het noodnummer voor, alleen maar voor aanrijdingen, alleen maar voor mafketels die hun partner aan stukken rijten, alleen maar voor spoedbevallingen, of behoren ze er ook te zijn voor deze dame, die waarschijnlijk niet meer te redden was, maar waar de man, zeker wel een kundig persoon bij gebruiken kon.
casema.nlGeplaatst in de categorie: ziekte
Hulp
89
Geef je reactie op deze inzending: