De avonturen van...Waldemar!
Mijn kameraad Waldemar is geestig, schrijft aardig en beleeft werkelijk de gekste dingen. Dat wil je echt wel weten. Daarom stel ook ik jullie eens een andere columnist voor. Dat is mijn kameraad Waldemar. Vandaag laat ik jullie zijn avonturen lezen. Geniet er maar van!
Net had ik mij op de tweezitter genesteld met een glas warme chocolade, of ik bedacht dat ik moest tanken. Haha, benzine voor mijn Fiatje, bedoel ik. Want de pomp gaat om acht uur ’s avonds al dicht. Eigenlijk had ik geen zin. Onze drie wokkels lagen al te slapen. Gelukkig wel. Want ze zijn mij lief. Maar wel erg druk. De oudste moest ik een uur geleden uit de dakgoot plukken. Zeg niet dat kinderen niks durven. Die van mij al helemaal. Gisteren leegde onze tienjarige dochter een volle vuilcontainer op onze voorstoep. Niet echt lachen. Het zijn eigenlijk donderstenen, die kinderen van ons. Maar wel onmisbaar.
Afijn, chocolade maar op de bijzettafel gezet. De schoenen aan en naar mijn auto. Terwijl ik het portier opende, reed het elfjarige buurjongetje met zijn autoped een krasje in mijn portier. ‘Waarom lig jij nog niet op bed’, schreeuwde ik beheerst. Want ik ben een kalm mens. En altijd vriendelijk, haha. Nee, ik ben serieus, hoor.
Afijn, bij de pomp gekomen, gaf ik aan pompman Arie mijn bestelling door. Bij het afrekenen stond een glimmend kale man, gekleed in afritsbroek, te mompelen dat hij haast had. De kassabon vermeldde andere benzine. Huh? ‘Is ook helemaal goed’, zei de kassaman. ‘Daar zit biospul ethanol in. Dus hartstikke goed voor het milieu.’ Snel kijk ik naar de kranten op het rek bij de uitgang. Agenten mogen geen hoofddoekje dragen, lees ik. Ach, politiek gaat boven mijn pet. Het zal wel allemaal.
In onze straat begon mijn auto te schokken. Middenin deed het kreng niets meer. Opeens werd ruw op het autoraam gebonsd. Toevallig weer die glimmend kale man. Dat ik in de weg stond. En dat hij nu alweer op mij moest wachten. In zijn mondhoeken zag ik belletjes schuim. Zwaar weer, dacht ik nog. Ik stapte uit en probeerde mijn auto aan de kant te duwen. De kale man bleef achter het stuur van zijn cabrio zitten. Ik transpireerde feestelijk. Maar, het lukte om naar de parkeerplek te komen. Met een enorme dot gas reed de kale man verder.
Thuisgekomen nestelde ik mij opgewonden op de bank. Langzaam zakte de adrenaline, terwijl ik van mijn warme chocolade slurpte. Mijn drie heerlijke wokkels in slaap. Moeder de vrouw naar de fanfare. En ik wist het, benzine tanken, dat is niet mijn hobby. Haastig draaide ik het nummer van de wegenwacht.
Geplaatst in de categorie: humor
benzinepomp
1.051
Geef je reactie op deze inzending:
geneusel.....