Een ziekte die niet stopt.

Nooit drong het eerder tot me door, dat een griep zo over is
Nooit dacht ik er verder over na, dat een bezoek aan een tandarts zo voorbij is.
Nooit verzon ik, voor mezelf of anderen, dat een gebroken been, een paar maanden in beslag nemen.
Nooit eerder stond ik echt stil, bij het fenomeen ‘ziekte’
Tot je de neus stoot, of tot de ontdekking komt, dat een zwangerschap normaal gesproken negen maanden duurt, je bevalt, van een mooi kind en een paar weken later, ben je ook normaal gesproken, weer zo fris als een hoentje, je moet immers wel, want er is een kleintje van je afhankelijk.
Dan sta je wel stil, bij opstaan, dan sta je wel stil, bij de was, dan sta je ook stil, bij de zorg, omtrent dat kind, want zo gaat dat.

Maar bij ziekte, dat is een ander verhaal, je kunt verkouden zijn, is in een week opgelost, je kunt je been breken, of een blaar oplopen, je lijf verbranden in de zon, allemaal lastig, maar te overzien…je kunt bij een dokter lopen, voor welk pijntje dan ook, en doorgaans wordt dat allemaal opgelost, en ook allemaal is dit te overzien.

Maar waar niemand stil bij staat is, dat er bijvoorbeeld bij een ernstige ziekte geen datum staat, bij kanker staat bijvoorbeeld geen termijn, bij die onvoorspelbare nare zeg maar rot ziekte staat geen houdbaarheidsdatum je zult nooit meemaken dat die een datum overschrijdt, nee hoor. En dat brengt me dan op het feit, dat we in het begin allemaal zo netjes, als iemand ziek is, een kaartje sturen, al dan niet met de veelzeggende woorden: van harte beterschap, al dan niet versiert met bloemen en vlindertjes, al dan niet gepaard gaande met de allerbeste wensen, natuurlijk.

Soms volgt er ook nog een tweede kaartje, af en toe een telefoontje en dan, tja dan wordt het stil. Dan is bellen niet meer nodig, want dan heeft de ziekte periode lang genoeg geduurd, dan heeft een mens wel weer wat anders aan zijn of haar hoofd om te vragen hoe of het ermee gaat. Maar dat geldt niet voor kanker, die stopt niet net als die personen met kaartjes sturen, die stopt niet met aan je te denken, die stopt niet met aan je lijf te vreten, neen, die stopt niet.

Alleen die meelevendheid, die normale omgangsvormen waar we met zijn allen zo trots op zijn, die doen eventjes niet meer mee, die zijn even op retraite die zijn er gewoon niet meer maar weet je: de kankerpatiënt is zonder zielig te zijn na diverse operaties nog lang niet van alle narigheid af, die zit vast aan bestralingen, die zit vast aan pillen en aan eventuele chemokuren, die zit vast, in de kanker, en is dus het lijdend voorwerp, waarmee ik wil zeggen, die haalt geen streepjescode, die overschrijdt de datum niet, die is domweg het lijdend voorwerp en dat lijdende voorwerp, kan dan ook best een kaartje of telefoontje waarderen als ze een paar maanden bezig zijn met behandelen, dus als je zo iemand in je omgeving hebt: stuur ff een kaartje!

Schrijver: An Terlouw, 4 september 2011

an.terlouwcasema.nl

Ziekte

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.7 met 9 stemmen 306