Beroepsdaten

Ooit was online daten een hobby van me.

Niets was een grotere andrenalinekick voor me om dan na weken (en soms maar dagen!) chatten, eindelijk af te spreken met je date.

Uren had ik naar de profielfotos van mijn potentiële toekomstige partner zitten staren, zodat ik me een goed beeld van haar had kunnen vormen.

-Waarom online daten, en niet gewoon iemand aanspreken in de kroeg?- zal je jezelf misschien afvragen.

Wel om de simpele reden dat de meeste mensen veel meer van zichzelf blootgeven in een chatvenster.

Er zit een groot verschil tussen de beginnende dater, en de zogenaamde - beroepsdaters-.

Beroepsdaters zijn erg wantrouwig door de vele (vaak) slechte ervaringen, en vragen je de kleren van het lijf.

Niks mis mee in principe, maar op mij heeft dat een omgekeerd effect. Dan haak ik meteen af.

Maar het ergste soort vond ik toch de Photoshoppers!

Dagenlang had ik zitten chatten met een bloedmooie meid van Indonesische afkomst.

Ze had de mooiste ogen en gebit die ik ooit heb mogen aanschouwen, en een gezicht als een barbie-poppetje.

Eindelijk was het dan zover, ze nodigde me uit bij haar thuis!

Nog snel even een flesje wijn oppikken (Champagne kocht ik niet meer voor de eerste date, te vaak spijt gehad van de dure bubbels voor een date met slechte afloop), en dan met een vers uitgeprinte routebeschrijving richting date.

Hoewel ik al een flink doorgewinterde dater was, had ik nog steeds de vlinders in mijn buik onderweg (of waren het de taco's van vanmiddag?).

Aangekomen in de wijk schrok ik van de mooie huizen. Het leken wel kleine villa´s.

Nu nog het juiste huisnummer zoeken. In het donker waren de brievenbussen moeilijk te onderscheiden, zodat ik echt stapvoets moest rijden.

Toen zag ik haar: ze stond voor het raam naar buiten te kijken. Het was een raam tot op de grond, zodat ik haar in volle glorie kon aanschouwen. En ´volle´ glorie was wel degelijk de juiste uitdrukking!

Ze was maar een meter zestig groot, en net zo breed! Dat had ze toch even vergeten te melden tijdens onze urenlange chatsessies.

Het leek alsof ik in slow-motion voorbij het huis reed, en ik hoopte van harte dat ze me niet zou opmerken.

Ze stond met twee handen naast haar gezicht in mijn richting te turen, maar kon me duidelijk niet zien in het halfduister.

Mijn brein werkte op volle toeren, ik kon nu toch niet zomaar wegrijden?

Ik begon een plannetje uit te werken in mijn hoofd: ik zou de brave kerel spelen en een beetje afwijzend reageren op mogelijke avances!

Gewapend met mijn fles ´Chateau Migraine´ en lood in mijn schoenen belde ik aan.

¨Hai Stef! Je ziet er gelukkig precies uit zoals ik me je had voorgesteld. Ik had alleen verwacht dat je groter was!¨ lachte ze goedgemutst.

¨Jij bent precies zoals ik me je had voorgesteld¨ antwoordde ik braafjes, en reikte haar de fles wijn een beetje schaapachtig aan, nadat ik haar drie zoenen had gegeven.

Ik rook een heerlijke geur uit de keuken, en op hetzelfde moment zei ze dat ze een romantisch diner had bereid.

Ok, ik zou dus snel eten en na het dessert een uitvlucht zoeken om naar huis te gaan.

Ik moest toegeven dat ze echt wel een mooi gezicht had hoor, maar van de nek naar beneden was er meer vlees dan ik aankon.

Ik moet toegeven dat ze verrukkelijk kon koken, en een heel leuke gesprekspartner was. Na vijf heerlijke gangen stond ze er op dat we koffie zouden drinken op de bank.

Ik koos de eenzitter uit omdat dat me de veiligste plek leek, maar ze stond er op dat ik naast haar op de grote bank ging zitten.

Ze opende een fles wijn (gelukkig niet de mijne!) en schonk een groot glas voor me uit. Wilde ze me dronken voeren?

Na een uur keuvelen en twee flessen wijn werd ze erg aanhankelijk, en ging prompt op mijn schoot zitten.

Ik heb nu eenmaal geen voetballerbenen en voelde hoe de bloedtoevoer richting mijn voet werd afgesneden.

¨Ik bedenk me net dat ik morgen om vijf uur moet beginnen¨ zei ik gespeeld geschrokken. En nadat ik haar zachtjes maar dwingend van me af had geduwd, wenste ik haar slaapwel en strompelde met slapende benen richting voordeur.

¨Zullen we morgenavond weer afspreken?¨ vroeg ze enthousiast.

¨Ik bel je wel¨ antwoordde ik en kon niet snel genoeg in mijn auto zitten richting veilige thuishaven.

Het hoeft niet gezegd dat het maanden heeft geduurd voordat ik weer durfde online-daten!

daten liefde zwaar liefde zwaar

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

2.1 met 7 stemmen 202