De JoHo Voorspellingen

De Joho’s waren een wonderlijk volk, dat een geheel eigen tijdskalender erop nahield. Na diverse ijstijden woonden zij in schelpenhuisjes aan de noordkant van Europa. Uit opgravingen leerden onderzoekers, dat de JoHo’s klein van stuk waren. De mannen droegen meestal een snorretje en zij hadden opvallend brede schouders. Hun hoofden bedekt met grauwblond haar, dat zij kort droegen. De vrouwen hadden brede heupen en staken hun lange donkere haar op. Hoe wij dit weten? Uit talloze onderzoekingen en analyses van archeologen.

De naam JoHo is een mix van klanken, beweert de Leidse wetenschapper Diederik Popeliers. Tijdens jachtpartijen schreeuwden mannen hun prooi tot angstig, en dus grijpbaar gedrag. De mannelijke JoHo’s waren verder verzot op gokken. Zo kwamen zij ook tot voorspellingen. Met groot gemak riepen zij tijdens dobbelen, dat de wereld eens zou vergaan. Niemand die er een traan om liet. De JoHo vrouwen dansten onbekommerd door. Begerig keken zij tijdens hun bewegen naar de mannen. Straks zou de jacht weer beginnen. De kerels trokken er dan op uit. Dan was er weer volop vlees. Een heel enkele keer liet een vrouw bij het kampvuur spontaan haar schortje vallen. Dan was er een flits van mollig, rond vlees met een bescheiden boezem als kroon op het werk.

Een van de besnorde mannen wees de vrouw dan terecht. Er waren grenzen. Naaktheid was mooi. Maar om je zo te ontbloten, was toch niet de cultuur. De vrouw moest dan voor straf kalenders kleien. Hetgeen een gruwelijk vervelend karwei was. Wetenschappper Henry John Claesse (1935) schreef in zijn boek ‘The JoHo Confessions’ (1974, Albert Verlag, Hamburg) dat dit geheel onbekende volk tot veel in staat was. Door samenspel van een zacht klimaat, een landschap met bescheiden heuvelen en dalen, en werklust, bleken de Joho’s mysterieuze krachten te ontwikkelen. Ze werden geobsedeerde beschouwers van een onbekende werkelijkheid.

Zo werden de sessies rond de kampvuren langzamerhand bijna religieuze ontmoetingen. De brutale erotiek van de JoHo vrouwen bleek plaats te maken voor vervoering. In liederen klonken verlangens naar werelden achter de horizon. De voor straf gemaakte kleikalenders kregen primitieve tekens en symbolen. Onderzoeker Walter Schlager (1950) slaagde erin aan deze symboliek verhalen te verbinden. In zijn fascinerende boek ‘JoHo Leistungen ( Beta Press, 1990, Schmallenberg) wijst hij ons op de kwaliteit van de waarzeggerij van de JoHo’s. Welke verder gaat dan welke Maya cultus dan ook.

Zo is haarscherp uit al het materiaal te destilleren dat onze aarde op dondermiddag 2013 na een theepauze zal vergaan. En zo niet, dan hebben de JoHo’s nog vele andere data gemeld. Maar, dat staat ook voor de JoHo’s vast, eens zal de grootste kleikalender ooit, de aarde, met donderend geraas vergaan. Hoewel er ook enkele potscherven gevonden zijn, waaruit zou blijken dat de totale afloop van Ons Leven Hier in 2028 met een soort lentebries eindigt. Wie zal het zeggen? Ik was hiervoor recent bij de Wageningse archeoloog dr. Pierre Bevaart. Uit al het door de eeuwen heen ontdekte JoHo materiaal poneerde Bevaart op bijna theatrale wijze in een gesprek, zijn samenvatting voor de nabije toekomst. Misschien beschrijf ik in een laatste vervolgartikel de wonderbaarlijke analyses van Bevaart. Maar zonder deze, valt ook prima te leven.

volkeren jacht voors jacht voorspellen

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.1 met 9 stemmen 939