BUITENGEWOON GEWELDIG

Toen ze hem voor het eerst zag- hij stond in het tuincentrum mooi te zijn- werd ze overvallen door nooit eerder gekende gevoelens. Ze moest en zou hem hebben. Ze hoorden bij elkaar. Het was dat zekere weten wat je overvalt wanneer je een soulmate of de ware liefde ontmoet.
Ze was wanhopig toen haar levensgezel liet merken dat hij niet bepaald gelukkig was met haar keuze. Het was al zo vol thuis, waar wilde ze hem in ’s hemelsnaam laten? Het zou een passen en meten worden vanjewelste. Diepbedroefd gaf ze toe dat hij ergens wel gelijk had.

Toch kreeg ze hem maar niet uit haar hoofd, laat staan uit haar hart. Vanwaar die sterke drang hem aan te willen raken, te bewonderen? Met hebzucht en begeerte had het niets te maken. Ze leken op de een of andere manier bij elkaar te horen en dat voor altijd. Zijn fijnbesneden gelaat, zijn lange gekrulde haren; de plooien in zijn gewaad en dan de manier waarop hij de piccolo vasthield. Het had haar zo diep geraakt, dat het met geen pen te beschrijven viel. Ze kon niet anders dan bij haar partner pleiten, pleiten en nog eens pleiten. Drammen noemde deze dat, maar die bleef onwrikbaar op zijn standpunt staan.

Toen haar zusje belde, moest ze haar verhaal over zijn onweerstaanbare aantrekkingskracht aan haar kwijt. ‘Hij ís het gewoon,’ jammerde ze, ‘ik moet en zal hem krijgen.’ Het huilen stond haar nader dan het lachen. Ze ging er nog eens over praten.
Ze leek op een klein, verdrietig meisje aan wie een mooie pop geweigerd wordt; een kind in het lichaam van een vrouw van middelbare leeftijd. Te duur. Gabriël vond hem ook nog eens te duur! Toen ze de hoorn had neergelegd drong de ernst van de situatie tot de laatste door. Hij zag plots in hoeveel het voor haar betekende, God mag weten waarom.
‘Hoe denk je erover als we allebei de helft betalen?’ Hij stelde het welwillend voor.
Ze bette haar ogen met een verfrommeld zakdoekje en er kwam een hoopvolle blik in haar ogen. ‘Ja, oh ja, dat was nog eens een goed idee.’ Ze had het geld er zeker voor over. Onder het genot van een glas wijn besloten ze naar het tuincentrum te bellen en te vragen of ze hem even vast wilde houden voor hen. Ze sprong een gat in de lucht, zijn Maria. Ze straalde.

Toen de gemoederen wat bedaard waren, trokken ze hun jassen aan. Op dat moment ging wederom de telefoon. Het was haar zusje. Ze was in het tuincentrum voor wat kerstinkopen. Ze zei dat hij er nog stond en bevestigde hoe mooi hij was. Ze vroeg of ze hem toch maar niet mee zou nemen in de achterbak van de auto.
‘ Nou ja, dat is toevallig, we hadden net besloten om hem toch maar te gaan halen, goed hè?' Nog geen uur later tilden ze hem als waren ze de Drie-eenheid zelve uit de auto, wat was hij zwaar. Er werd een sokkel van zolder gehaald, er werden wat meubels verschoven en voorzichtig tilden ze de grote, stenen engel erop. Zijn hoofd licht gebogen, zat hij daar, leunend op één knie. Ze waren in de wolken, de twee zussen. Voorzichtig legden ze het kleine, tere blaasinstrument in zijn sierlijke handen. Hij mocht voor altijd in de huiskamer blijven staan, ook buiten de kerst. Sindsdien aaide ze hem altijd even over zijn bol als ze langsliep.

Een jaar of zeven jaar later, kreeg ze een AH-Erlebnis. Hij, haar engel, die zo uit een barokke kerk leek te zijn weggelopen, weerspiegelde zo ontdekte ze, de versteende engel in haarzelf! Hij wilde die nieuw leven inblazen. Langzaam begon haar innerlijke hemelgeest te ontdooien. Toen hij voor het eerst met zijn ogen knipperde, kon ze haar geluk niet op. Dat beloofde nog wat voor de toekomst van Moeder Aarde.