WOODENSHOE COUNTRY

In Woodenshoe Country woonden vreemde mensen, tenminste, dat zou zij vast gezegd hebben als ze van het bestaan ervan geweten had. Het volk was er over het algemeen nogal bleek, hoewel er ook aardig wat lichtgetinte en donkergekleurde mensen rondliepen. Het was niet zo heel moeilijk om te voorspellen dat er op den duur een goudkleurig ras zou ontstaan. Er was iets eigenaardigs aan de bewoners die in de meerderheid waren. Ze konden zo ontzettend zeuren. Als het niet over het weer was, dan was het wel over hun werk. Onderwerpen te over: buren, zwerfafval, daklozen, uitkeringsgerechtigden, lage salarissen of het almaar toenemende geweld. Dat laatste was het gevolg van het verschil tussen arm en rijk, gestudeerd en ongeschoold. De werklozen benijdden de werknemers om hun leven in ‘weelde’, want wilden die ook. Niet goedschiks? Dan maar kwaadschiks in het bezit komen van gadgets, merkkleding, mobiele telefoontjes, tablets en ga zo maar door. De daling van cultuurgoederen verliep op die manier sneller dan normaalgesproken het geval was. Er was veel onderlinge ijverzucht en er heerste veel ontevredenheid, alcoholisme en druggebruik. Als zij, Rinchen, dit alles had kunnen zien, zou ze er niets van hebben begrepen. Waar de bewoners, zonder dat ze het zelf doorhadden, namelijk vreselijk mee boften, was de vrijheid van meningsuiting die ze hadden. Natuurlijk was er een grote groep die zich de waarde daarvan wel realiseerde, maar het gros deed dat niet. Kwam dat mede door het feit dat hoge wolkenkrabbers de nieuwe kerktorens en minaretten vormden en dat God het heel langzaam leek te verliezen van een nieuwe Almachtige; de zeer onbetrouwbare en weerspannige afgod Economie? Zij, Rinchen, zou er nogmaals niets van begrepen hebben. In haar land had je alleen tempels, kloosters, gebedsmolens, wedergeboren leraren, in oranje geklede, kaalgeschoren monniken, gebedskralen en- vlaggetjes en mantra’s als: Om mani pad me hum. Wat zij ook in haar land had, waren Chinese soldaten, onderdrukking en afstraffingen, als je het waagde ook maar enige vorm van protest te vertonen. Zij en velen met haar hadden op het laatst geen millimeter persoonlijke ruimte meer, laat staan vrijheid van denken. Ze werden verstikt. Dat kende men in Woodenshoe Country niet anno 2012. Misschien op een enkele uitgeprocedeerde asielzoeker na, maar daar bleef het wel bij. De politie was er vrij mild en gezag en respect waren woorden die men nauwelijks meer kende. Het leger kromp in en wat ervan restte, vond de dood of in elk geval veel ellende in olierijke gebieden. Het zwarte goud gaf wel vaker aanleiding tot oorlog, evenals fundamentalisme en terrorisme. Woodenshoe Country had dus wel degelijk kennis gemaakt met dreiging en zinloos geweld, maar vergeleken bij Rinchen’s ervaringen, viel uiteindelijk veel in het niet, uitgezonderd de wreedheden van de Tweede Wereldoorlog dan. Ze kon geen kant meer op, de jonge weduwe. Wat kon ze nog doen om de rest van de wereld te wijzen op de onderdrukking van haar volk? Wat voor toekomst gingen haar vier kinderen tegemoet onder dit regime? Met voldoende brandstof had ze zich naar het belegerde Kirtik Klooster begeven. Voor de hoofdingang overgoot ze zich ermee en stak zichzelf in brand. De zoveelste martelares was geboren. Het Chinese leger en de politie dragen nu brandblussers en proberen zelfverbrandingen te doven en voorkomen. De Tibetaanse leiders in ballingschap doen er het zwijgen toe. Als iemand zich wil opofferen is dat zijn of haar keus. De bewoners van Woodenshoe Country zouden zich diep moeten schamen. Heel diep. Zij kennen dergelijke wanhoops- of verzetsdaden niet en het bestaan ervan zou hen toch op zijn minst wakker moeten schudden. Ramkraken en gewelddadige roofovervallen voor de heb, nemen echter nauwelijks af, laat staan dat ze verdwijnen. Een Goddelijke vonk, in ieders hart? Huh? Het volk van Woodenshoe Country zou ook eens wat meer mantra’s moeten reciteren. Zeker ‘de religieuze spreuk van mededogen’ uit het Boeddhisme.

Schrijver: Anneke Haasnoot, 22 maart 2012