Inloggen
voeg je column toe

Columns

BETRÜBLICH

Eindelijk was het zover! Ze zou gaan lunchen in het Kurhaus van Scheveningen. Het was een leuke traktatie, zij het verlaat, voor Moederdag. Ze keek altijd uit naar Moederdag, maar juist dit keer waren de kinderen niet geweest. De een zat op Texel, de ander in Disney Parijs. Toen enige tijd later haar jongste kleindochter verjaarde, bleek er geen troostbloemetje af te kunnen. Ze had zichzelf daarom dapper toegesproken met het aloude ‘voor alles moet een eerste keer zijn’, dus ook voor het vergeten van de tweede zondag in mei. Omdat de teleurstelling blijkbaar van haar gezicht droop, kreeg ze enige tijd later een brief met een uitnodiging voor half juli. Ze besloot haar rollater mee te nemen, zodat ze niet zo zwaar op de armen van de kinderen zou hoeven te leunen. De zondag, waarop de lunch gehouden zou worden brak aan.
Ze arriveerden iets na twaalven en genoten van het beschilderde plafond, de bronzen beelden, de draperieën, het enorme schilderij van een jonge Koningin Wilhelmina en van de drukte in de hal. Er stonden nogal wat mensen met koffers voor de balie en er huppelden heel wat kinderen rond. Verbaasd zagen ze dat men in de grote zaal nog volop bezig was met tafels dekken en stofzuigen. Op de vraag hoe het nu precies zat, werden ze doorverwezen naar de serre met dakterras en uitzicht op zee. Ondanks de miezerige regen waren er buiten enkele tafeltjes bezet. De mensen onder de parasols scheen het niet te deren. Over de lege tafels hipte een grote meeuw rond om de restjes uit de melkkannetjes te drinken. De rugleuningen aan de achterzijde van de fauteuils vertoonden hier en daar slijtageplekken en scheuren.
Er hadden nogal wat bekende gasten gelogeerd en opgetreden in het verleden: The Rolling Stones, Pia Beck, Maria Callas en zelf de Franse Mus; Edith Piaff.
In de serre bleek een tafel voor drie gedekt en werd hen een menukaart in de handen gedrukt. Er stonden uitsluitend warme gerechten op, á la carte! Ze waren onaangenaam verrast. Er was immers een driegangen lunch gereserveerd en daarvan hadden ze zich bleek nu een valse voorstelling gemaakt. De ober, die waarschijnlijk uit was geweest de avond tevoren, kwam maar moeilijk op gang en leek ietwat verward. Ze kwamen er niet erg uit en dat terwijl het aanbod op Internet zo veelbelovend had geleken. Het duurde geruime tijd voordat ze uit drie verschillende kaarten iets hadden samengesteld. De cappucchino, direct na aankomst, was goed geweest, daar waren ze het over eens.
Het voorgerechtje, carpaccio, was lekker en niet onaardig opgemaakt. De zalm leek echter razendsnel door de pita Napoli te zijn gezwommen, met achterlating van een slap blaadje sla dat veel weg had van een sliertje slijmerig zeewier. Wel werd er een minischaaltje saus bij geserveerd. Het brood vulde, dat wel. Toch moest de moeder even denken aan WO11 en het zware brood van toen, waar zelfs stro in verwerkt was, of was het nu soms zand, wilde de Duitse eigenaar nog steeds onbewust wraak nemen vanwege het verleden. Het klopte gewoon niet! Het mooie servies en de gerechten daarop, daarmee was iets mis. Het accordeerde niet. De prijzen die ze zagen waren ook exorbitant hoog. De teleurstelling droop van het gezicht van de kinderen die hierop trakteerden.
Welgemoed en vastbesloten om de middag niet te laten bederven, hief moederlief haar glas witte droge wijn en bracht een toost uit.
Buiten wurmde zich de zon door de wolken en werd het droog. Er werd afgerekend maar geen fooi gegeven. De ober droeg gedienstig de rollater van de lange trap naar de boulevard en dat was dan ook het enige initiatief dat hij vertoonde. Het leverde hem alleen een bedankje op. Het leek wel of hij iets goed wilde maken.
De dames winkelden wat en er werd een mooi wit vest aangeschaft. De zon scheen voluit en toen ze uitgeshopt waren en elkaar op de foto hadden gezet, nuttigden ze op een buitenterras nogmaals een cappucchino met een flink uit de kluiten gewassen Bossche Bol. Ze vielen er uitgehongerd op aan. Toen kon de middag niet meer stuk, al zouden ze het Kurhaus per mail ter verantwoording roepen en hun mening op de site van het hotel zetten. Op de terrassen van de strandtenten en restaurants aan de boulevard, kon je immers voor een derde van de eindafrekening een veel steviger lunch krijgen, uitgebreider en ook beter opgemaakt. Maar goed, ze hadden het fenomeen eindelijk eens van binnen gezien en waren tot de conclusie gekomen dat het zijn beste tijd had gehad. Vergane glorie was het; een krampachtig teren op een rijk verleden dat scheuren begon te vertonen, ook waar het zijn prijzen betrof. Al had het gebouw op zich de monumentenstatus zeker verdiend. Het erin gevestigde hotel restaurant kreeg echter een dikke onvoldoende. Het Badhotel brandde in 1886 af en nu ging de lunch in de serre van het Steigenberger Kurhaus Hotel afgebrand worden!

Schrijver: Anneke Haasnoot, 28 juli 2012


Geplaatst in de categorie: maatschappij

2.5 met 2 stemmen 116



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)