Ja, zo zijn mannen
In de tijd dat ik werkzaam was als receptioniste, deelde ik mijn werkplek met twee beveiligingsmedewerkers; beiden van het mannelijk geslacht.
Door deze geografische opstelling werd ik vaak ongevraagd deelgenoot gemaakt van hun belevenissen en ving ik de gesprekken op die gevoerd werden in hun mannentaal.
In het begin irriteerde ik me mateloos aan de botte manier waarop ze hun weekendavonturen bespraken.
Mijn vruchteloze pogingen om na enige tijd van gespreksonderwerp te veranderen, deden mij beseffen dat ik het beter over een andere boeg kon gooien.
De uitdrukking 'if you can't beat them, join them' schoot mij te binnen en ik besloot deze toe te passen in het contact met mijn collega's.
In plaats van me af te sluiten voor hun gesprekken -wat toch niet lukte- ontpopte ik me tot 'one of the guys'.
Ik knikte op de juiste momenten instemmend, schudde meewarig mijn hoofd over het stupide gekakel en gedrag van vrouwen tijdens voetbalwedstrijden en lachte ik om hun beschrijvingen van al dan niet welgevormde voorgevels van diverse beroemdheden.
Kortom, ik gedroeg me als hun beste vriend tijdens een vrijgezellenfeest in de Amsterdamse Bananenbar.
"Ja, zo zijn wij mannen" , besloot een collega zijn zoveelste kerels-onder-elkaar-anekdote waarvan ik me de inhoud niet meer kan herinneren.
Ik geloof niet dat het onderwerp an sich meer storend was dan normaal. Waarschijnlijk was de schalkse, welhaast vergoelijkende glimlach die ik toegeworpen kreeg, de welbekende druppel die me uit mijn rol deed vallen. Alsof die stompzinnige opmerking iets charmants had.
Op slag verdween mijn mannelijk alter ego en maakte plaats voor een buiten proporties groeiend, feministisch monster.
Ik voelde een enorme behoefte opwellen om ze een kijkje te vergunnen in de vrouwen-onder-elkaar-wereld en daarmee eens en voor altijd die zelfingenomen glimlach van hun smoelwerk te poetsen.
Met een pinniger stem dan ik eigenlijk wilde, zei ik: "Maak je alsjeblieft geen illusies. Vrouwen praten onderling ook over jullie, over mannen. Én seks, we praten vaak over seks, maar veel uitgebreider en genuanceerder dan jullie dat doen. Jullie beperken je tot tieten, kont en lekker of lelijk. Wat dat betreft zijn mannen veel eerlijker. Enorm simpel maar wel eerlijk", voegde ik er quasi-sympathiek aan toe.
Ik laste een korte pauze in om het effect van mijn woorden te taxeren.
Toen bleek dat ik hun volledige aandacht had en tevreden constateerde dat het gezicht van een collega enigszins bleek wegtrok, vervolgde ik op bezwerende toon: "Alles komt tot in de kleinste details ter sprake".
Eenmaal op dreef verzon ik de sappigste vriendinnengesprekken. En gecombineerd met details die ik me herinnerde uit boeken van Yvonne Kronenberg en Heleen van Royen, zaagde ik indirect de poten onder hun mannelijke stoel vandaan.
Als klap op de vuurpijl beëindigde ik mijn betoog met de valse opmerking: "Je hoeft je echt niet te verontschuldigen, hoor. Wij vrouwen zijn eigenlijk vele malen erger en ik voel me best een beetje rot als ik nu het idee heb gegeven dat wij alleen naar de afmetingen kijken want dat was heus niet mijn bedoeling."
Even werd het akelig stil en mijn zelfgenoegzaamheid maakte bijna plaats voor een soort schuldgevoel.
Eén van mijn collega's inspecteerde de lege inhoud van zijn kartonnen bekertje terwijl de ander wat ongemakkelijk zijn stoel zogenaamd op de juiste hoogte probeerde te verstellen.
"Koffie?", vroeg ik vrolijk.
Vreemd, ineens irriteerde ik me niet meer aan hun mannelijke aanwezigheid.
Ja, zo zijn vrouwen.
Geplaatst in de categorie: mannen
Dank je voor je reactie.
De laatste zin is, evenals de titel, natuurlijk erg kort de bocht.
Mijn bedoeling hiervan was betrekkelijkheid van de opmerking 'ja, zo zijn mannen' naar voren te doen komen. Dit, door het in het extreme en belachelijke te trekken, middels de slotzin En daarnaast vond ik het heerlijk om eens generaliserend uit de hoek te komen, omdat ik in werkelijkheid het tegenovergestelde ben.