Stem niet op Samsom!
Televisiemaker Ad van Liempt en lijsttrekker Diederik Samsom hebben allebei een duidelijke mening over tafeltennis. Eerstgenoemde deed mij denken aan Johnny Hallyday die de liefde, in zijn signatuurlied „Que je t'aime“, in duizend toonaarden bezingt, de PvdA-politicus werd, het kan niet anders, door zijn streng-opvoedende ouders verplicht om, toen hij nog een Diederikje was, dagelijks met zijn onhandige zussen te pingpongen...
Beide heren vertegenwoordigden de extremen van hoe er gedacht wordt over de sport van tafel, bat, net en bal: met genegenheid en met walging.
Het merendeel van deelnemers aan NTTB-competities is zestig, plus-minus. Het zijn grotendeels baby-boomers zoals Ad van Liempt te Nieuwegein, die in een interview met NRC Handelsblad vertelde dat hij uitermate gehecht is aan het uitwedstrijdenritueel van „met drie man in een auto stappen om een hele avond in een zaaltje door te brengen dat naar afschuwelijk zurig zweet stinkt...“.
Ik begrijp wat Ad bedoelt, uit eigen ervaring weet ik over welk gevoel hij het heeft, ongrijpbare pingpong-heimwee naar parochiehuizennostalgie en jeugdsentiment dat tergend langzaam bezig is te verdwijnen. Maar het heeft niets van doen met Slim, Snel & Sportief dat de kleuterklassen met eigentijdse projectverzinners er van proberen te maken.
Met verbijstering nam ik, anderzijds, kennis van het pingpong-afgrijzen van de geprefabriceerde socialist Diederik Samsom. Ik meen dat het via zender 24kitchen was dat ik tegen hem aan zapte. In een programma waarin de PvdA-lijsttrekker iets zou koken voor een gewaardeerde collega, maakte de nucleair-spijtoptant op mij een enge, foute, halfhartige en phony indruk. Maar het schokkendste fragment kwam, in mijn ogen, toen Samsom werd verrast met tickets voor bijwoning van een willekeurige Olympische finale. En laat dat nou net de herentafeltennisfinale China – Duitsland zijn! Dit neusje van de zalm veroorzaakte bij de heer Samsom een Pavlov-reactie: hij voelde instinctief dat zijn aanwezigheid bij deze tak van sport hem geen bonus op populariteit of enig electoraal gewin zou opleveren. „Ta-fel-ten-nis...!“, ik zag de schrik in zijn ogen, hij kon niet geloven dat dit tot het Olympische programma behoorde en viel terstond uit zijn slecht ingestudeerde rol. Diederik sprak de vier lettergrepen als naar levertraan smakend uit. De pingpong-gepassioneerde Joop den Uyl draaide zich op hetzelfde moment om in zijn graf. Ik zag Samsom's aanmatigende houding. Ik vond dat veelzeggend, hoewel hij na afloop van de finale toegaf dat het niet zo'n kinderachtig evenement was als hij verwacht had.
Stem niet op Diederik Samson, kortom.
Maar het is juist, de tafeltennissport zit vastgeroest en er blijkt iets falikant mis. Een meerkampen-autoriteit zou het verouderde NTTB-menu kunnen loswrikken. Niets nieuws, overigens, want achtkampen (voor degenen met de hoogste winstpercentages) werden tot halverwege de jaren tachtig met succes op afdelingsniveau georganiseerd. En de pingpong-autoriteiten? Die gokken er nog altijd op dat de verenigingen niet kunnen en niet willen samenwerken omdat het virus der kortzichtigheid overheerst.
Toch denk ik dat in kringen van tafeltennisdissidenten wordt nagedacht over het juiste moment om in te grijpen. Exit afdelingen, interventie of overname van de boedel? Er zijn lobby-acties, sportdiplomatieke manoeuvres en sabotages gaande, beweert men en ik was werkelijk verrast om te horen uit welke hoeken een organisatorische storm kan opsteken. De huidige tafeltennisdissident wil de afdelingen opdoeken, het nationale administratiesysteem niet langer als allesbepaler accepteren en zich uitsluitend sportief wijden aan de licenties van de individuele speler, zodat ieder geregistreerd NTTB-lid alleen op dat punt het nut van centraal beheer onderschrijft.
De NTTB-toekomst staat of valt met licentiebeheer, geheel in lijn met en aansluitend op geindividualiseerde sportbeoefening. In de meeste Europese landen is de scharnierfunctie van dit puntenstelsel allang geaccepteerd. De bond stelt termijnen vast waarbinnen een speler eenmalig of meerdere keren per termijn aan een meerkamp kan deelnemen, om zijn ranking te verdedigen of veilig te stellen. We zijn dan definitief af van de "ik wil geen verplichtingen"-opvatting waarbij personen schrikken zodra ze een lijst met geprogrammeerde competitiewedstrijden voorgeschoteld krijgen.
Dissidenten nemen het quasi-faciliterende sprookjesbeleid vanuit Zoetermeerse centra niet langer serieus. De revolutie wordt nog niet luidkeels gepredikt, maar de roep om herpositionering weerklinkt op plekken waar het niet wordt verwacht. Te lang zitten tafeltennissers hopeloos verstrikt in de tredmolens van het competitie spelen
(wordt vervolgd)
Geplaatst in de categorie: sport
Column
201
Geef je reactie op deze inzending: