Domheid en eigenbelang
De denktank van de golden NTTB-girls heeft drie "innovaties" aan haar standaardrepertoire toegevoegd. In korte tijd werd er feestelijk melding gemaakt van de ontdekking van de actieve vereniging, de opwaardering van de tevredenheidscompetitie en de tewaterlating van het novum onsranglijstcircuit. Ergens zou een subsidiekraan zijn dichtgedraaid, ergens heeft iemand de methodologische bezwaren tegen postcode-regie en managementmanipulatie met succes bekroond, ergens heeft iemand een andere tekstschrijver in dienst genomen. Want hoe is de plotselinge fake-mededeelzaamheid anders te verklaren?
Sinds de pensionering van de laatste handmatig de competitiegegevens administrerende medewerkster was het kwaliteitsregister van de zeshonderd geregistreerde NTTB- verenigingen bijna achter de horizon verdwenen. Dat is nu gerepareerd door uitverkoring van 75 „actieve NTTB-clubs“.
De professionele tafeltennis-analisten hebben een „alles-kits-achter-onze-rits“-offensief ingezet. De NTTB zit weer eens met zichzelf in de knoop over identiteit en het Silverdome-kantoor is inmiddels een broeikas vol oratio's pro domo, waarin dubieuze opvattingen over het begrip teamsport worden geventileerd en ten eigen bate worden geinterpreteerd. Intussen ziet de tafeltennissport lijdzaam toe hoe het traditionele competitiespelen verwordt tot een normen- en waardenrusthuis, terwijl innovatie-freaks de ene na de andere alternatieve doelgroep de lucht in slingeren.
Crematorium en lanceerplatform zijn elkaars buren geworden.
Mijn rondleiding door de NTTB-doolhof zal u inmiddels wel duidelijk hebben gemaakt dat tafeltennis-autoriteiten tot in de eeuwen der eeuwen last blijven hebben van contradicties en inconsequenties. Begin september 2011 ging deze serie columns van start en het viel mij op dat lezers zich, in privé-reacties, afvroegen waarom ik geen aandacht besteedde aan Plannen-B in de door mij afgeschilderde pingpongbond: er moeten daar toch positieve antwoorden op de ellende zijn?
En ziedaar, een recente situatieschets kwam mij te hulp. Als gevolg van een enquête bij tweeduizend spelers, is uitvoering van een fraai en bruikbaar alternatief voor de uitgemolken competitie een fikse stap naderbij gekomen. Want een sportbond die zichzelf in een staat van opperste gelukzaligheid wiegt, doet zijn leden tekort. En een sportbond die met kleuterpraat poogt "om de tevredenen binnen boord te houden" (sic), maakt er een schijnvertoning van.
Hoe meer een organisatie beweert dat haar klanten zo blij zijn met „de aangeboden producten“ (sic), des te ongeloofwaardiger wordt het vasthouden aan gestolde structuren. Op advies van good-old Wiel Schers worden eindelijk voorbereidingen getroffen voor een totale revisie: geen teamwedstrijden meer, maar meerkampen, in hoge frequentie en op vrijwillige basis te houden in de accommodaties van de Actief-75-Lijst.
Eindelijk, het ranglijstcircuit als Alternatief Nummer 1.
Slechte ervaringen met de vergelijkbare voorbeeldverenigingen, hebben aangetoond hoe vooorzichtig men moet zijn met, van bondswege, toekennen van keurmerken. Maar dit keer liggen er aan een waterscheiding doordachte en zinvolle overwegingen ten grondslag: er is niets mis met een club met, deels, traditionele deelnemers aan De Tevredenheidscompetitie en, deels, spelers die de voorkeur geven aan individuele meerkampen.
De doorsnee NTTB-wedstrijdspeler heeft behoefte aan respectering van normen en waarden. Volgens de Silverdome-kennisbeheersters is dit de crux van hun mooie product. Ze raken er niet over uitgetrompetterd: sta er op dat luid, duidelijk en met open blik „Prettige wedstrijd!“ wordt gewenst, overtuig iedereen er van dat er met behulp van „Sorry!“ verontschuldigingen worden gemaakt in geval van rand- of netbal en biedt bezoekende teams bij binnenkomst in een sportzaal koffie aan, en alle mini-ongenoegens verdwijnen als sneeuw voor de zon.
The Golden Girls in directeur Berteling's entourage gaan de relevantie van hun ontdekkingen nog intern tegen het licht houden en vervolgens aan meerdere betrokkenen voorleggen. Volgens de kennis-dames is tafeltennis geen individualistensport in teamverband, maar een teamsport waarin ook „loners“ zich prettig kunnen voelen. Fantastisch, toch, maar komen hun hersenkronkels niet te laat? De discussie over definitieve administratieve opdoeking van de acht afdelingen van de tafeltennisbond heeft het stadium bereikt van het alsnog vinden van zondebokken. Andermaal solliciteert de NTTB naar Onvrede & Onbehagen door de kunstmatige introductie van de actieve vereniging. Er zouden 75 clubs zijn die zich met dit predikaat mogen tooien, dit doet het ergste vermoeden over het activiteitsprofiel van 525 "anderen" en ik raad het She-centrum aan om zich op die "anderen" te richten.
De conclusie is onontkoombaar: de uitvretende tafeltennisbond zit aan bij zowel teamsport als indivualistensport en blijft zichzelf wijsmaken dat het kan profiteren van het wedden op twee paarden. Dat doet hun klaplopers herhaaldelijk achter het net vissen. Na iedere projectmislukking wordt de etikettentrommel geopend en (in kantoortijd) een andere benaming opgeplakt: jeugd-actief, veteranen-actief, minderheden-actief, peuter-actief, linkshandigen-actief, huisvrouwen-actief, slim, snel, sportief, in de greep van de domheid, in de greep van najaging van eigenbelang
(wordt vervolgd)
Geplaatst in de categorie: sport
Column
210
Geef je reactie op deze inzending: