Inloggen
voeg je column toe

Columns

EEN LIBERTIJNS LIBRETTO

Als we aankomen bij de Koninklijke Schouwburg van ‘de Stad achter de duinen’ is het al 19.20 uur. We hebben dus nog tien minuten om onze kaartjes af te geven, het toilet te bezoeken en onze stoelen te vinden op rij drie van balkon een. Het is een zachte najaarsavond en er staat nog een behoorlijk aantal mensen voor ons, onder wie een opvallend koppel.
Hij is lang, slank en gebruind, hoewel al wat ouder. Een opvallende verschijning. Hij draagt een perfect zittend zwart kostuum, een hagelwit overhemd daaronder met das en een tikkeltje scheefstaande zwarte hoed. In zijn linkerhand draagt hij een zwarte herenparaplu. Hij kijkt niemand aan en heeft iets versteends. Als een standbeeld op een voetstuk. Zij is een stuk kleiner, vrij gezet en opvallend slordig gekleed. Ze draagt een wit T-shirt en een lange met bloemetjes bedrukte, mint kleurige katoenen rok, waarvan de rits niet helemaal sluit. Haar buik puilt erover heen. Daarop een effen mintgroen katoenen jasje met twee vlekken op haar rug. Ze draagt wel wat make-up. Haar haar lijkt op de pluizenbol van een paardenbloem maar dan in een strogele kleur. Of ik nu al in de sfeer van Don Giovanni verkeer, weet ik niet, maar het woord gigolo komt bij me op, al zou je dan verwachten dat hij zijn vrouwelijke gezelschap toch op zijn minst vriendelijk bejegent. Buiten de garderobe verlies ik het stel jammer genoeg al snel uit het oog. Is dit hun idee van een avondje uit? Nooit zal ik te weten komen hoe het in elkaar zit. Het is druk. De eerste bel gaat. Velen staan nog met koffie in hun hand. Het aantal toiletten is klein, vergeleken met het aantal bezoekers. Langzaam en met veelvuldig gebruik van het woordje pardon, belanden we op het nippertje in de vrijwel uitverkochte zaal. De meeste dames zijn voor de gelegenheid gekleed. Van mini jurk tot zwart of roodfluwelen gewaad, met of zonder omslagdoek, van open platte schoentjes tot wiebelige hoge hakken. Ook de heren zien er, zij het soms casual, toch netjes uit. Ik vind dat wij er ook mogen wezen. Op het tegenover gelegen balkon zie ik nog net een tegendraadse puber zitten met een zwart T-shirt waarop een groot wit doodshoofd. Dan dempen de lichten en gaan de deuren dicht. Het doek gaat open. Ik kijk even naar opzij. Naast onze tweezit, wat ruimte, en dan twee stoelen waarin een vrouw in een roze, gehaakt pakje plus echtgenoot. Aan de zoom van haar rok zit een gouden randje. Zo ook onderaan haar lange mouwen. Er staat een kleine boodschappentas naast haar op de grond. Er steekt een rode dop en een stuk van de hals van een coca-cola fles uit. Ik verbaas me er lichtelijk over, maar word al gauw in beslag genomen door wat zich op het toneel afspeelt. De koude rillingen lopen over mijn rug bij het aanschouwen en aanhoren van zoveel moois. Regelmatig produceert het publiek een lach. Vooral Leporello, de knecht van Don Juan, steelt de show. Ronduit komisch is het als de twee van kleding wisselen en als Leporello zijn baas moet imiteren. Aanvankelijk onhandig, wordt hij uiteindelijk haast nog beter dan Don Juan in de verleidingskunst. Don Giovanni fleemt tegen elke vrouw: ‘Suikerhartje wat een lieve, kleine vingertjes heb je toch.’
In de pauze vraagt een dame in fluweel, een glas rode wijn in haar hand, of ze aan ons tafeltje mag komen zitten. Mijn metgezel neemt me zo in beslag met zijn enthousiasme, dat een gesprekje met haar er niet in zit. Uiteindelijk laat ze een halfvol glas staan en vertrekt. Ik knik haar nog even vriendelijk toe en denk aan de binnenkant van de mantel van Leporello waarin hij alle veroveringen van Don Juan bijhoudt. Spanje gaat aan kop met 1003. We zijn benieuwd naar de rekwisieten, waarmee men na de pauze een marmeren beeld van een graftombe aan Don Juan’s huisdeur zal laten kloppen, om hem een kans op spijtbetuigingen te bieden. Een acteur met een prachtig, marmeren masker van een fijnbesneden gelaat lost dit op. Helaas weigert Don Juan berouw te tonen over de vele gebroken vrouwen - en meisjesharten en de dood van de vader van een van zijn slachtoffers. Daarop sleept de duivel hem naar de hel. Na de pauze bleef de tweezit van de dame van de boodschappentas met cola trouwens leeg. Met een hartje van suiker opper ik of ze soms ook kaartjes van 5.50 euro inclusief consumptie zou hebben gehad.

Schrijver: Anneke Haasnoot, 2 oktober 2012


Geplaatst in de categorie: toneel

3.5 met 4 stemmen 2.291



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)