Inloggen
voeg je column toe

Columns

Altijd bereikbaar!

Heerlijk is het, dat niemand ooit meer kan zeggen, ik was er niet, heb je niet gehoord, de telefoon stond uit, kortom, er is geen excuus meer te maken als je wilt zeggen dat je niet bereikbaar bent, mits je natuurlijk in het bezit bent van zo’n ding vanzelf. En volgens mij is dat de ( praktisch dan) de gehele mensheid. Kijk, dat het makkelijk is, zoveel is duidelijk, dat het handig is, is ook duidelijk dat het tof is, is helemaal wel duidelijk, want zeg nou zelf, om te rekenen op die telefoons op de hoek van de straat, + dat je altijd geld bij je moet hebben, of in elk geval een soort van opwaardeerkaart om te kunnen bellen met een straattelefoon, tja dat is iets van vroegere tijden. Ik zie hier en daar nog wel zo’n apparaat staan, maar die staan er puur voor de lol en als vulling van het straatbeeld.

Ook is het handig als de jeugd weer eens uit zijn dak gaat, want dan is er wederom een object wat de vernieling in moet worden geslagen. Dus tot zover is het een historisch gebeuren geworden, toch doet het me denken aan de rijen mensen die ooit voor de telefoon stonden als je in zo’n cel stond te praten, jawel, want een telefoontje kostte toen nog een kwartje en voor de mensen die niet meer precies weten wat dat was, nou dat was een munt uit de vorige eeuw, toen we nog een gulden en een dubbeltje hadden, tja toen hadden we ook kwartjes en één zo’n kwartje daar kon je me toch een tijd mee bellen, heerlijk was dat, het werd minder leuk als er meer mensen moesten bellen want dan stond er gewoon een file ( ja hoor dat woord hebben ze toen uitgevonden) er stond een file voor de telefooncel.

Mocht het nou zo zijn dat het allemaal bekenden van elkaar waren, tja dan was er niet zoveel mis, maar o wee als er een onbekende in de rij aansloot, oei, dan waren de rapen gaar, niet letterlijk natuurlijk, maar dan werden er eerst boze blikken geworpen naar de beller in de cel, want dat was toen nog een heuse telefooncel, met deur en al, en als die boze blikken te lang duurden dan werden er krachttermen de lucht ingegooid die de andere persoon aan de telefoon echt wel gehoord moet hebben.

Ach, je maakte je zo snel mogelijk van dat gesprekje af, al die gezelligheid voor een kwartje ik kan er nog met genoegen aan terugdenken, net als aan die gloeiende telefoonhoorn, zo eentje van bakeliet, loeizwaar en helemaal niet handig, maar ach je ging die cel in om te bellen en wist niet beter, toch? Er zullen vast mensen zijn die zich afvragen waar dit over gaat en eigenlijk ben ik daar niet eens over begonnen, want wilde ik eerst mijn ongenoegen uiten om geconfronteerd te worden met de telefoongesprekken van anderen, want dat is het nu en het heden!

Daar waar ik me overal waar ik binnenkom de telefoon ter hand neem en hem op ‘stil’ te zetten zodat een ander niet wordt gestoord door mijn mobiele telefoon, zijn er hordes mensen die deze actie niet nemen, sterker nog, die zitten in bijvoorbeeld de metro of bus op volle sterkte een gesprek te voeren met wie dan ook. Volgen kun je die gesprekken niet, of je moet de diverse buitenlandse talen machtig zijn, Maleisisch Afrikaans, Jordaans Egyptisch of welke taal dan ook, Turks kan ik ook niet volgen en Marokkaans is helemaal ellendig om aan te horen, ik heb steeds het gevoel dat er krachttermen door de lucht vliegen, maar dat is dan natuurlijk niet zo. Wat me stoort is dat mensen het in bijvoorbeeld wachtkamers en/ of bij kassas van de supers het nodig vinden hele conversaties te voeren, met als de logische slotzin: ik ben over een kwartiertje bij je, dat doet dan de spreekwoordelijke deur dicht!

Natuurlijk is het handig om als je bijvoorbeeld je boodschappenbriefje bent vergeten eventjes te bellen en te kunnen vragen wat er nu nog nodig was, maar daar hoef je geen oeverloos gesprek aan te binden denk ik zo. Toch overkwam mezelf van de week voor het eerst, ( maar zeker voor het laatst) dat ik in een wachtkamer zit, te wachten tot ik aan de beurt ben, en dan ineens gaat mijn mobiel, voor dat kreng uit mijn jaszak is, ( hij zit natuurlijk altijd onderin dat is de wet van de zwaartekracht) is tie al tig keer overgegaan en ik zie de afkeurende blikken om me heen, lees wie er belt en fluister, ik zit in een wachtkamer, bel je zo terug!

Druk meteen het gesprek weg en zet het ding op stil! Iedereen die in mijn nabijheid zat, glimlachte ( gelukkig) en ik dacht bij mezelf, nu hoor ik ook bij die mensen waar ik zelf een hekel aan heb! Alhoewel, ik zei sorry en men lachte, terwijl ik de gesprekken die me in de schoot geworpen worden, niet volgen kan, niet dat ik daar op zit te wachten, maar mijn gesprek duurde 3 seconden en die verhalen waar ik niet om vraag, nou die duren wel eventjes, en dan ineens moet ik denken aan de telefooncel de kwartjes en de files die voor de cel stonden, snap je?

Schrijver: An Terlouw, 20 oktober 2012


Geplaatst in de categorie: moraal

4.7 met 3 stemmen 118



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)