Inloggen
voeg je column toe

Columns

Sinds vannacht weet ik het zeker!

Huh? Wablief? Waar heeft u het zo vroeg op de morgen over? Ik zie het u al denken: wat bedoelt zij? Ik ben nog niet wakker!
Welnu vrienden, ik ook niet! Vanmorgen omstreeks 05.05 uur heeft het pal boven ons woonblok wel zo extreem fel geonweerd dat ik er voor het eerst sinds vele jaren voor opgestaan ben! In tegenstelling tot wat ik verwacht had, slapen als een roosje na het terugvinden van mijn AOV diploma, lag ik bijna heel de nacht klaar wakker! Deels van blijdschap, deels vanwege het koffiedrinken op de late avond en ook door een zeldzame aanval van teveel energie. Allemaal erg leuk natuurlijk, want dat maakt mij erg creatief.

Wanneer ik niet slapen kan dan luister ik meestal even naar Radio2, zachtjes natuurlijk want onze huizen zijn nogal gehorig en ik wil in vrede leven met mijn buren. Op die manier hoorde ik vannacht onderhand ook elk uur het laatste nieuws. Nee, deze keer drupte er geen bloed uit mijn wekkerradio, integendeel! Een vijfjarig Amerikaans jongetje was net ontsnapt aan zijn gijzelaar, een man die eerder die week al een andere man vermoord had. De politie heeft hem tijdens de ontzetting van dat kind meteen voor altijd het zwijgen opgelegd. Even een ontploffing, een paar schoten en de boef zou nooit meer een kind opsluiten in zijn zelfgemaakte ‘bunker’.

Ik moest meteen aan Dutroux denken toen ik dat hoorde. Er lopen blijkbaar veel meer van zulke foute ‘stielmannen’ rond dan wij kunnen vermoeden. Was dat bericht op de radio dan wel zo leuk? Voor de ouders wellicht wel: zij kregen hun kind levend terug. Maar ongeschonden? Helaas! Dat geloof ik niet. Wellicht erg getraumatiseerd voor het grootste deel van zijn leven. Enfin, gelukkig bestaan er tegenwoordig vele goede therapieën.

Tussen de vele nieuwsuitzendingen door was ik al even opgestaan en terug naar bed gegaan. Net toen ik uiteindelijk bijna in slaap viel begon het me daar ineens even hels te onweren! Om 05.05 uur hing die bui vlak boven ons woningblok. De donder kon de bliksem bijna niet bijbenen! Onze wijk schudde op zijn grondvesten tussen de vele knallen, de hagelbuien en felle windstoten door. Toen de vijfde bliksemschicht met fel geraas mijn dak dreigde te splijten ben ik zowat naar beneden gerend. Ik was voor het eerst in mijn leven zo bang dat ik mijn dikke winterjas maar meteen over mijn nachthemd aangetrokken heb, voor het geval ik zou moeten vluchten door een blikseminslag, zeg maar.

Kijk en net op dat cruciale moment ontdekte ik dat ik wel degelijk een kind van mijn ouders ben! Tijdens noodweer reageer ik blijkbaar net zo absurd als zij, want waarheen zou ik als nietig mensje bij zulk noodweer moeten vluchten hebben? Herinner u de ramp van 1-2-1953! Naar buiten rennen? Bij de buren aanbellen voor hulp? Dan zou ik wellicht meteen dood gebliksemd geweest zijn, want dan was ik het enige bewegende voorwerp in de brandgang! De buren lagen trouwens wellicht zelf ook te rillen van angst, bij mijn single buurvrouw had ik ook al beweging in huis gehoord tijdens het onweer. Wellicht was zij ook opgestaan.
Waarom ben ik als volwassene tijdens onweer toch zo angstig? Dat gedrag stamt uit mijn lagere schooltijd. Toen is de bliksem eens zo goed als vlak voor mijn voeten luguber sissend ingeslagen op een ijzeren telefooncabine, die midden op een marktplein stond. De reden dat ik daar als kind op dat moment als enige op dat plein liep was dat wij net op school geleerd hadden dat je tijdens onweer nooit onder de bomen mocht lopen en/of schuilen. Mijn weg naar school telde echter een heel stuk vol hoge bomen. Gelukkig droeg ik die dag rubberen laarzen. Rubber is een slechte geleider voor elektriciteit. Plastic laarsjes waren rond 1962 nog net niet in de handel, denk ik.
Misschien heb ik echter gewoon geluk gehad dat ik die dag, daar op dat lege marktplein,niet door de bliksem getroffen ben? Of misschien had ik nog diverse taken te volbrengen op aarde?
Gelukkig dan maar, anders was ik misschien nooit te weten gekomen dat ik zeker een kind van mijn ouders ben!


Zie ook: http://laurinevandepitte.wordpress.com

Schrijver: Laurine Vandepitte, 6 februari 2013


Geplaatst in de categorie: actualiteit

2.9 met 7 stemmen 162



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)