EEN SCHITTEREND MISVERSTAND
Ze had hem laten weten dat ze hem vanwege gezondheidsproblemen niet langer kon mailen. Ze had veel met zichzelf te stellen en alle energie moest op genezing zijn gericht. Jarenlang had ze zichzelf verwaarloosd. Stond er een karretje, dan was het van ‘span mij er maar voor.’ Ze was daarop flink afgerekend.
Hij was er dagenlang ziek van geweest en had het toen losgelaten liet hij nog weten.
Enige tijd later begon ze te twijfelen aan haar besluit. Ze hadden veel lief en leed gedeeld en de hartelijke warmte die hij daarbij tentoonspreidde, miste ze al snel.
De winter hield aardig huis dat jaar.
Het ijzelde, de pegels hingen aan boom, dakgoot en raamkozijn en als ze niet uitkeek aan haar neus. De hond wilde, nadat hij zijn behoefte had gedaan, direct weer naar binnen en dat wilde wat zeggen. De ijsregen was meedogenloos. Ook op Valentijnsdag.
Ze had daags voor de veertiende februari al een lieve kaart van haar beste vriendin binnen.
Het moet gezegd dat ze stiekem hoopte op een kaart van hem. Zij had hem er in elk geval wel een gestuurd, met daarop haar excuses en de vraag of ze toch niet weer mailmaatjes konden zijn.
Tot haar grote vreugde zat er een anonieme Valentijnskaart bij de post. Die moest wel van hem zijn. De tekst luidde: ‘Voor mijn speciale en liefste vriendin.’
‘Dat moet nog van Mila zijn, dat kan niet anders.’
Haar partner bestudeerde de kaart en de envelop aandachtig. Ze zei dat dit eigenlijk niet kon, want ze had immers al een prachtige rode kaart van haar binnen. Maar van wie was hij dan wel vroeg ze zich af.
Haar hart sloeg een slag over. Ze was blij verrast en holde naar de computer om hem dat te laten weten. Hij wilde het contact weer herstellen. Het kon niet anders. Er viel een last van haar af. Een dierbare vriendschap was gered.
Ze bedankte hem per mail en bekende dat ze heimelijk op iets als dit had gehoopt. Alle nieuwtjes die ze had achtergehouden sinds haar mailstop somde ze voor hem op.
Vol enthousiasme mailde ze haar vriendin over de kaart. Dat hij natuurlijk niet van haar kon zijn, dus wel bij hem vandaan moest komen. In gedachten was ze al haar mannelijke collega’s en oude liefdes langs gegaan, maar nee, hij was echt de enige die naast haar vriendin in aanmerking kwam. Toen kwam er een reactie van Mila.
Zij had een aanbieding via Internet gekregen waarbij je een gratis Valentijnskaart kon sturen aan iemand en besloot dat zij wel in aanmerking kwam voor een extra strijkage.
Haar mond was opengevallen van verbazing. Ze had het zelf niet zo mooi kunnen bedenken, maar hij dacht nu vast dat er opzet in het spel was. Ze had hem immers een paar weken terug laten weten dat ze creatief genoeg was om iets te verzinnen wat de band zou kunnen redden? Ook al voer ze op een derde van de kracht van voor haar malaise?
Dit was vast iets van Hogerhand. Dat kon niet anders. Maar hoe kon ze dat geloofwaardig maken naar haar mailmaat? Die zou vast denken dat ze het allemaal zelf had verzonnen. Ze stond immers bekend om haar rijke fantasie en creatieve ideeën?
Het was verleidelijk om af te wachten wat hij zou doen. Zou hij de kans aangrijpen en net doen of de kaart inderdaad van hem was of zou er een kil bericht komen met:‘Ik was het niet.’
Dat uit te proberen, was wel héél verleidelijk. Toch zat het haar niet lekker om op die manier de vriendschap te toetsen. Ze besloot open kaart te spelen en beloofde hem zelfs de bewijzen op te sturen. Gelukkig had ze de envelop bewaard.
hotmail.com
Biografie van deze schrijverGeplaatst in de categorie: feest
Valentijnsdag
318
Geef je reactie op deze inzending: